
Ο Τελευταίος των Μοϊκανών
- The Last of the Mohicans
- 1992
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Γαλλικά, Μοχόκ
- Αισθηματική, Γουέστερν, Έπος, Εποχής, Ιστορική, Περιπέτεια, Πολεμική
- 11 Μαρτίου 1993
Βόρεια Αμερική, 1757. Ο πόλεμος ανάμεσα σε Βρετανούς και Γάλλους μαίνεται για την κυριαρχία της νέας ηπείρου. Οι κόρες ενός εγγλέζου συνταγματάρχη πέφτουν σε ενέδρα και είναι στα πρόθυρα σφαγής από τους ινδιάνους που συνεργάζονται με τους Γάλλους. Εκεί εμφανίζεται ο Χόκαϊ, ένας λευκός της φυλής των Μοϊκανών, και αφού τις σώζει, αναλαμβάνει την προστασία τους.
Σκηνοθεσία:
Michael Mann
Κύριοι Ρόλοι:
Daniel Day-Lewis … Hawkeye/Nathaniel Poe
Madeleine Stowe … Cora Munro
Russell Means … Chingachgook
Eric Schweig … Uncas
Jodhi May … Alice Munro
Steven Waddington … ταγματάρχης Duncan Heyward
Wes Studi … Magua
Maurice Roeves … συνταγματάρχης Edmund Munro
Patrice Chereau … στρατηγός Louis-Joseph de Montcalm
Dylan Baker … λοχαγός Louis Antoine de Bougainville
Pete Postlethwaite … λοχαγός Beams
Colm Meaney … ταγματάρχης Ambrose
Terry Kinney … John Cameron
Sebastian Roche … Martin
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Michael Mann, Christopher Crowe
Παραγωγή: Hunt Lowry, Michael Mann
Μουσική: Randy Edelman, Trevor Jones
Φωτογραφία: Dante Spinotti
Μοντάζ: Dov Hoenig, Arthur Schmidt
Σκηνικά: Wolf Kroeger
Κοστούμια: Elsa Zamparelli
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Last of the Mohicans
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Τελευταίος των Μοϊκανών
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Τελευταίος των Μοϊκανών (1936)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The Last of the Mohicans: A Narrative of 1757 του James Fenimore Cooper.
- Σενάριο: Ο Τελευταίος των Μοϊκανών (1936) του Philip Dunne.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ ήχου.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.
- Βραβείο Bafta φωτογραφίας και μακιγιάζ. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Daniel Day-Lewis), μουσική, σκηνικά, κοστούμια και ήχο.
Παραλειπόμενα
- Περισσότερο πιστό στην κινηματογραφική εκδοχή του 1936, σε σκηνοθεσία του George B. Seitz, παρά στο ιστορικό μυθιστόρημα του James Fenimore Cooper, γραμμένο το 1826.
- Γνωστός για την τελειομανία του, ο Daniel Day-Lewis έζησε ως άγριος στη φύση επί μήνες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ώστε να μπει στον ρόλο. Για την εκπαίδευση στα όπλα, απευθύνθηκε σε αμερικανό συνταγματάρχη. Αυτή ήταν και η πρώτη του υψηλού προϋπολογισμού χολιγουντιανή ταινία.
- Brian Cox, Andie MacDowell, Richard E. Grant, Hugh Grant και Jean Reno έμειναν στην υποψηφιότητα για διάφορους ρόλους.
- Ο Michael Mann δεν επέτρεψε στο καστ του να χρησιμοποιήσει σωσίες κασκαντέρ.
- Η Jodhi May είχε δηλώσει πως το μεγαλύτερο μέρος του ρόλου της κόπηκε στην τελική εκδοχή.
- Τα κοστούμια ουσιαστικά σχεδιάστηκαν από τον James Acheson, που όμως αποχώρησε από την παραγωγή. Το όνομα του δεν μπήκε στους τίτλους, μια και δεν έφυγε υπό τις καλύτερες συνθήκες, έχοντας έρθει σε κόντρα με τον Mann.
- Η πλοκή μπορεί να διεξάγεται στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης, τα κεντρικά όμως γυρίσματα έγιναν στη Βόρεια Καρολίνα.
- Η ταινία ήταν προορισμένη να βγει μέσα στο Καλοκαίρι, αλλά βγήκε εντέλει τον Σεπτέμβρη. Ο λόγος ήταν ότι ο Mann παρέδωσε στην παραγωγή μια τρίωρη ταινία, κάτι που η Fox δεν αποδέχτηκε. Ο σκηνοθέτης ποτέ δεν συμβιβάστηκε με το μοντάζ που βγήκε στις αίθουσες, και η εταιρία εντέλει του επέτρεψε να κάνει ένα νέο, με πέντε εξτρά λεπτά, το 1999 για το DVD (Director’s Expanded Edition). Ακολούθησε το 2010 το Director’s Definitive Cut, στα 114 λεπτά, αυτή τη φορά για το Blu-ray.
- Με 40 εκατομμύρια δολάρια μπάτζετ, πέτυχε εισπράξεις των 143.
- Το όσκαρ ήχου που κέρδισε η ταινία παραμένει ως και το 2023 το μοναδικό που κέρδισε ποτέ μια ταινία του Michael Mann, παρά τις 12 συνολικά υποψηφιότητες (το The Insider ήταν για 7 βραβεία υποψήφιο).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Αρχικά ο Michael Mann είχε ζητήσει από τον Trevor Jones ένα σάουντρακ ηλεκτρονικής μουσικής. Σχετικά γρήγορα αντιλήφθηκαν πως για μια επική ταινία κατάλληλο ήταν ένα ορχηστρικό σκορ. Η κατάληξη έμελλε να γράψει ιστορία, με το σάουντρακ να γίνεται πλατινένιο στις ΗΠΑ.
- Οι Clannad ερμηνεύουν το I Will Find You.
- Το διάσημο κεντρικό μουσικό θέμα είναι μια διασκευή του θέματος The Gael, από τον σκοτσέζο Dougie MacLean.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/4/2019
Υπάρχουν στην ιστορία της έβδομης τέχνης κάποιες ταινίες τόσο διαδραστικές, που πρέπει κανείς να υποκλιθεί ακόμα κι αν τους βρίσκει ελαττώματα. Ο Μοϊκανός του Μάικλ Μαν έχει σαφή προβλήματα επί της ροής, όπου αλλού παίρνει τον χρόνο του κι αλλού τρέχει, έχει θέμα με το ρομαντικό του στοιχείο που καταντάει σε στιγμές μελό, έχει και κάτι το επιτηδευμένο σε αυτή την ελλιπή παρουσίαση των χαρακτήρων του, που παραπέμπει σε πολύ παλιό Χόλιγουντ. Έλα όμως που ακόμα κι αυτά του τα μείον πετυχαίνει να τα αφομοιώσει μέσα σε μια ατμόσφαιρα αγαπημένου κλασικού εικονογραφημένου, από αυτά όμως που αποτυπώνονται στον νου σου και δεν λένε να βγουν με τίποτα. Ακόμα και η υπερβολική προσήλωση του Ντέι-Λιούις στον βασικό ρόλο φαντάζει κάπως “εκτός καστ”, μα με τέτοια φωτογραφία και μουσική να μη σε αφήνουν λεπτό δίχως να μαγεύεσαι, φτάνεις να αγαπάς να πάντα σε αυτό ποτ-πουρί κλασικών ειδών ψυχαγωγικού σινεμά.
Κριτικά και ψυχρά, λοιπόν, το έργο του Μαν έχει τα θέματα του, και μάλιστα ουκ ολίγα. Αυτό όμως δεν το αποτρέπει από να είναι μια γεμάτη κινηματογραφική εμπειρία που δικαιολογημένα αγάπησε μεγάλο μέρος του κοινού, και ανατρέχει σε αυτή διαχρονικά.
Βαθμολογία: