Το Τελευταίο Γράμμα από τον Εραστή σου

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/7/2021

Βραδυφλεγές, σε αρκετό του μέρος επίπεδο, αλλά το φιλμ της Augustine Frizzell είναι αυτό το γνωστό στρωτό βρετανικό ρομάντζο που συνήθως βρίσκει τον στόχο του. Το ότι το σενάριο θα σας παραπέμψει άμεσα στο Ερωτικό Μυστικό του 2002, μπορούμε να το προσπεράσουμε από το γεγονός πως εδώ δεν «μεταλαμπαδεύτηκαν» οι σεναριακές αμαρτίες της ταινίας του Neil LaBute.

Η σαφής ανισότητα ανάμεσα στις σκηνές της δεκαετίας του 1960 και αυτές της σύγχρονης εποχής παράγουν μια παράδοξη ισορροπία. Κι αυτό γιατί ενώ οι πρώτες έχουν ένα στιλ και μια ατμόσφαιρα που εξαφανίζεται ολότελα στις δεύτερες, παρόλα αυτά καταφέρνουν να αποσυμφορήσουν τον ακαδημαϊσμό μιας βρετανικής ταινίας εποχής, ακόμα και με την έξυπνη παρείσφρηση χαλαρού χιούμορ. Μπορεί δηλαδή με μια πρώτη ματιά να έχουμε ένα αποτέλεσμα μέρας-νύχτας, αλλά αυτό δεν είναι ζημιογόνο ως προς το σύνολο. Και θα επιμείνουμε ως προς αυτό, μια κι ενόσω το σύγχρονο κομμάτι αρχίζει να βρίσκει τον σεναριακό του δεσμό με το έτερο του ήμισυ επί του φιλμ, ακόμα δεν αποδεικνύει ότι ήταν απόλυτα απαραίτητο επί του συνόλου. Δηλαδή, είναι τουλάχιστον λειτουργικό επί του ύφους.

Η κεντρική ιστορία έχει κρυφά μέσα της κάτι από τον ρομαντισμό του Τέλους μιας Εποχής του Neil Jordan και της Σύντομης Συνάντησης του David Lean (ό,τι πιο ρομαντικό παρήγαγε ποτέ το βρετανικό σινεμά). Μη βιαστείτε να μιλήσετε για υπερβολή (αν κι εν μέρει είναι…), αφού η σχέση της Τζένιφερ με τον Άντονι θα βρει διαφυγή από τα κλισέ, και θα ρίξει τα αρκούντα βέλη ευαισθησίας στις καρδιές των θεατών την κατάλληλη στιγμή. Δεν είναι αυτή η ανατροπή που θα γράψει ιστορία, αλλά ακολουθάει την παράδοση της εν λόγω κινηματογραφίας στο να αναζητά εκείνον τον καταραμένο έρωτα που σου αναζωογονεί την αξία του μικρού φτερωτού θεού μέσα σου, προσθέτοντας και μια μικρή νότα αισιοδοξίας.

Η Shailene Woodley επισκιάζει με άνεση ένα καστ που δεν είναι διόλου κακό στο σύνολο του, αλλά είναι άπλετη και η βοήθεια που παίρνει από την καλλιτεχνική-φωτογραφική επιμέλεια των σκηνών στα 1960. Ειδικά μια στιγμιαία σκηνή (στην ουσία απλά ένα πλάνο) είναι τόσο καλοστημένο, που δεν χρειάζεται να σας το περιγράψουμε για να το ξεχωρίσετε από μόνοι σας. Ευτυχώς είναι αυτό το κομμάτι που παίρνει τη μερίδα του λέοντος επί της διάρκειας του φιλμ, αν και η Felicity Jones αδικείται ηγούμενη του σύγχρονου κομματιού, μια και η παρουσία της είναι εξίσου φιλότιμη.

Γενικά, είναι άδικο να απορρίψουμε τη δουλειά της Frizzell διαγνώνοντας αβίαστα μια ανισότητα ανάμεσα στα δύο αλληλοσυνδεόμενα κομμάτια της και το αρκετά επίπεδο επί της πλοκής του ύφος. Πιστεύω ότι έβαλε το «χεράκι» της τόσο όσο χρειάζονταν για να μη χαθεί το λεπτό πρωτόλειο υλικό της από το βιβλίο της Jojo Moyes, και για να προσδώσει μια χάρη και ουσία στην έντονη διαφορά ατμόσφαιρας από ένα στιλάτο παρελθόν σε ένα μοντέρνο και άχαρο παρόν. Και ειδικά αν έχετε κουραστεί από τον τρόπο που διαχειρίζεται το Χόλιγουντ παρόμοιες περιπτώσεις μπολιάζοντας τις με συγκινησιακή επιτήδευση που τις πετάει εκτός ρεαλισμού, εδώ θα βρείτε αυτό ακριβώς που θέλατε να δείτε.

Βαθμολογία: