The Killer

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 24/10/2023

Υπάρχει μια ορολογία που χρησιμοποιεί ο David Fincher για τις ταινίες που προορίζονται για την απόλαυση του θεατή. Τις αποκαλεί “ταινίες-υποσημειώσεις” και έτσι ονομάτιζε το “Δωμάτιο Πανικού”. Το “The Killer” εμπίπτει για μένα σε αυτή την κατηγορία, και αν δεν υπήρχε ο Fincher με την ικανότητα να εμπνέεται από το υλικό του και να γεννά ιδέες τις οποίες υλοποιεί τεχνικά με τον καλύτερο τρόπο, τότε ενδεχομένως να μιλούσαμε για μια πολύ διαφορετική ταινία, κουραστική και άχαρη.

Το “The Killer” ανήκει στο είδος του θρίλερ, πολύ ταιριαστό για τον δημιουργό του με βάση τη φιλμογραφία του. Βασισμένο σε graphic-novel, ένα σεβαστό κομμάτι της ταινίας στερείται διαλόγων και αποτελείται από το voice-over του πρωταγωνιστή. Αυτός ο αυτο-επεξηγηματικός τρόπος μετάδοσης πληροφοριών προς τον θεατή θα μπορούσε να γίνει ιδιαίτερα αντικινηματογραφικός αν ο Fincher δεν έβλεπε μόνο ευκαιρίες, μετατρέποντας την ταινία σε μια πρόκληση να δημιουργήσει έναν πολυεπίπεδο πρωταγωνιστή, και παράλληλα το αποτέλεσμα που προκύπτει να μοιάζει σαν ένα πείραμα κατασκευής μιας κινηματογραφικής ταινίας με γνώμονα τις προσδοκίες του θεατή που θα τη δει στην πλατφόρμα του Netflix. Και η επιτυχία αυτού του σχεδίου προκύπτει με την κατασκευή μιας ταινίας με ιδιαίτερα αργό ρυθμό, το περιεχόμενο της οποίας όμως τον κάνει να εισπράττεται ως καταιγιστικός.

Ο δολοφόνος του τίτλου είναι ένας επαγγελματίας εκτελεστής, με το σύνολο της προσωπικότητάς του τόσο συνυφασμένο με αυτή την ιδιότητα που δεν δικαιούται καν όνομα. Η μακροσκελής εναρκτήρια σεκάνς απεικονίζει τον τακτοποιημένο και συστηματικό τρόπο λειτουργίας με τον οποίο φέρει εις πέρας τις δουλειές που του αναθέτουν, ψυχρά, σχολαστικά και υπολογισμένα στη λεπτομέρεια. Η αίσθηση υπεροχής που δημιουργεί σύντομα έρχεται υπό αμφισβήτηση για τον θεατή, καθώς τη μοιραία στιγμή αστοχεί και ο εκτελεστής προσπαθεί να διορθώσει μια απροσδόκητη κατάσταση όπου πολλά από τα γνωμικά του αποτυγχάνουν. Είναι μια ιδιότυπη χρήση της τεχνικής του αναξιόπιστου αφηγητή που μεταφέρει την ταινία κοντά στη σφαίρα ενός φιλοσοφικού και υπαρξιστικού θρίλερ στο οποίο ο Fincher δημιουργεί ένα πλαίσιο ανώτερο από το περιεχόμενο του σεναρίου του Andrew Kevin Walker, αντισταθμίζοντας την έλλειψη αφηγηματικού μεγαλείου με μια ακριβή προσοχή στη φόρμα.

Ο Michael Fassbender εργάζεται σκληρά καθόλη τη διάρκεια της ταινίας για να δημιουργήσει έναν χαρακτήρα σιωπηλό και απαθή που αναγκάζεται να αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό -ο οποίος απαρτίζεται εξολοκλήρου από τα πιστεύω του- καθώς βρίσκεται μπλεγμένος σε μια καθαρά προσωπική αποστολή εκδίκησης. Τον ζωντανεύει με άψογη υποκριτική τέχνη στην οθόνη έχοντας ως βάση τη σωματικότητα που συμπορεύεται ιδανικά με τον εσωτερικό του εαυτό, που αποκαλύπτεται μεν από το voice-over αλλά αναγκάζεται να εξελιχθεί λόγω των περιστάσεων. Παρότι υπάρχουν εξαιρετικές σκηνές συνδιαλλαγών με την Tilda Swinton, τον Arliss Howard και τον Charles Parnell, στην ουσία πρόκειται για ένα one-man-show του Fassbender σε δεινή φόρμα που σε κάνει να ξεχνάς ότι παρακολουθείς την προσπάθεια σωτηρίας ενός ανθρώπου-τέρατος που δεν αναγνωρίζει κανέναν ηθικό κανόνα σε κοινωνικό πλαίσιο πέρα από τους προσωπικά δικούς του.

Η εμμονική ματιά του Fincher στη λεπτομέρεια δεν απογοητεύει από οπτική και σκηνική άποψη, και η κατασκευή του συνόλου είναι τόσο προσεγμένη όσο οι διαδικασίες του πρωταγωνιστή του και εκεί οφείλει την επιτυχία της. Το υποδόριο χιούμορ που διαθέτει είναι εμπνευσμένο εφόσον το παρατηρήσεις, όπως και η χρήση των Smiths στο σάουντρακ, αντικαθιστώντας το πάθος και τη δραματική ένταση, μια επιλογή προσεκτικά εκτελεσμένη μεν αλλά που ενέχει τον κίνδυνο να αποξενώσει, ειδικά μέσα σε μια καλά κωδικοποιημένη μήτρα όπως αυτή του θρίλερ σαν είδος. Χωρίς να υπολείπεται σε συγκρούσεις και σοκαριστικές αιχμές, από το σενάριο λείπει η πραγματική στιβαρότητα. Η μόνη ουσιαστική έκπληξη προέρχεται από την επιλογή ενός αντισυμβατικού φινάλε και τον ανύπαρκτο επίλογο όπου η ανταμοιβή είναι ελάχιστη αν όχι εντελώς απούσα, εντούτοις απολύτως ταιριαστή με τον αντικομφορμιστή χαρακτήρα που μας έχει οδηγήσει ως εκεί.

Το πάθος με το οποίο έχει προσεγγίσει ο Fincher την ταινία του είναι εμφανές. Δεν ξέρω αν ο ίδιος τη χαρακτηρίζει ως μια “ταινία-υποσημείωση”, πάντως και με βάση τις θεματικές τής υπεροχής και της εμμονής στην τελειότητα που πάντα εμπεριέχει στις ταινίες του, τη μετατρέπει σε μια ταινία ολότελα προσωπική.

Βαθμολογία: