Το Παιδί που θα Γινόταν Βασιλιάς

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 2/5/2019

Μην το ξεκινήσουμε στραβά, η ταινία του Joe Cornish δεν είναι των αξιώσεων που ίσως θα ήθελαν οι παραγωγοί της για να ξεκινήσουν κάποιο νέο μίνι franchise, κυρίως επειδή ο βρετανικός της χαρακτήρας δεν τη βάζει σε καμία λίστα με blockbuster και την αφήνει σε ένα ταπεινό επίπεδο παραγωγής. Αυτό όμως το τελευταίο είναι εντέλει κακό, ή έχει και μια άλλη μετάφραση στην προκειμένη μας περίπτωση;

Μέσα στα όρια της, η ακόμα μία «ανήλικη» παραφορά στον αγαπημένο μύθο των Βρετανών (για να μη μιλήσουμε και το πόσες ενήλικες υπάρχουν) προσφέρει κάμποσους λόγους που την κάνουν να ξεχωρίζει από το συγκεκριμένο σωρό (να θυμηθούμε τις σινε-διασκευές του Ένας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου του Mark Twain από το 1921;). Καταρχάς, και το αναφέραμε ήδη, είναι ταπεινή. Με αυτό δεν εννοούμε μονάχα ότι τα ψηφιακά της εφέ είναι φειδωλά (όχι όμως φτηνά), αλλά στο ότι έχει τον τρόπο της να μιλήσει ευθέως σε ένα σημερινό παιδί, και να το ψυχαγωγήσει με απλά μέσα. Ούτε τα πιτσιρίκια της ταινίας δεν παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι ηρωισμού, ούτε μας μπλέκουν με παλαβά «πεπρωμένα» και βαρυσήμαντες ιαχές εξουσίας, ούτε ανακατεύει τη σύγχρονη τεχνολογία για να είναι μέσα στο κλίμα. Θα μπορούσε να είναι τηλεταινία, να λέμε και την αλήθεια, μα αυτό δεν στερεί ένα ακόμα προτέρημα, που αφορά το ότι το φιλμ παρακολουθείται εύκολα κι από έναν ενήλικο.

Δράση έχουμε μπόλικη, παρότι δεν είναι σε αυτό τον τομέα που ξεχωρίζει το έργο. Χιούμορ έχουμε επίσης, εκφραζόμενο κυρίως από τον Angus Imrie που έχει μια καταπληκτική φάτσα ως νεαρός Μέρλιν. Φαντασία υπάρχει άφθονη, αλλά είναι και προσαρμοσμένη σε γειωμένα επίπεδα, αφού από πλευράς «φαντασμαγορίας» λίγα είναι αυτά που προσφέρονται. Κυρίως, όμως, έχουμε ένα σενάριο που δεν σε προσβάλει με τα γνωστά «κουλά» που εύκολα σερβίρει το Χόλιγουντ σε οικογενειακές ταινίες, υπάρχει σεβασμός στην παιδική ψυχοσύνθεση παρουσιάζοντας απλούς χαρακτήρες παιδιών που θα συναντήσει εύκολα και στον περίγυρο του, ενώ περνάει καλοπροαίρετα μηνύματα προς τους νέους, με κάποια από αυτά να έχουν και μια εξτρά σημασία για να τα προσέξει κανείς.

Η ειρωνεία είναι ότι θα μπορούσε κανείς από εδώ να παρατηρήσει κι έναν παραλληλισμό με τις δύσκολες στιγμές που περνάει η Βρετανία λόγω Brexit. Θα μου πείτε, όποτε αυτή η χώρα περνάει δύσκολα, πάντα τον Αρθούρο έχει στον νου της μπας και τη σώσει… Η πρόταση όμως της ταινίας περί εμπιστοσύνη στα νιάτα, ίσως είναι και η ορθή απάντηση στα σημερινά της προβλήματα. Πάντα ήταν, θα μου πείτε, αλλά καλό είναι κάποιος να μας το θυμίζει ακόμα κι έτσι. Αν και η φράση που νοηματικά ξεχωρίζει από εδώ μέσα αφορά κάτι το παράλληλο, και αξίζει ειδικής αναφοράς: «μην περιμένεις να αλλάξει ο κόσμος, άλλαξε εσύ». Και μόνο αυτό να αδράξει κάποιος από τούτο το μικρό αλλά διασκεδαστικό φιλμάκι, έχει τραβήξει το εξκάλιμπερ από τον βράχο…

Βαθμολογία: