Ο Ντάνιελ και ο Μιγιάκι έχουν ρεζιλέψει τη σχολή των Κόμπρα, και μαζί τον δάσκαλο Κριζ που αρέσκεται σε βρώμικες μεθόδους. Όμως, και παρότι η σχολή του έχει κλείσει, ο Κριζ ζητά βοήθεια από έναν άλλον δάσκαλο και φίλο του, τον Τέρι, για να πάρει την εκδίκηση του. Το κυριότερο μέρος του σχεδίου θέλει τον ικανότερο και πιο βρώμικο μαθητή, τον Μάικ, να μονομαχήσει σε τουρνουά με τον Ντάνιελ. Θα διεκδικήσει εκ νέου ο Ντάνιελ τον τίτλο του πρωταθλητή ή θα αντιληφθεί το σχέδιο που ο Μιγιάκι έχει ήδη καταλάβει;
Σκηνοθεσία:
John G. Avildsen
Κύριοι Ρόλοι:
Ralph Macchio … Daniel LaRusso
Pat Morita … Κος Miyagi
Robyn Lively … Jessica Andrews
Thomas Ian Griffith … Terry Silver
Martin Kove … John Kreese
Sean Kanan … Mike Barnes
Randee Heller … Lucille LaRusso
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Robert Mark Kamen
Παραγωγή: Jerry Weintraub
Μουσική: Bill Conti
Φωτογραφία: Steve Yaconelli
Μοντάζ: John G. Avildsen, John Carter
Σκηνικά: William F. Matthews
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Karate Kid Part III
- Ελληνικός Τίτλος: Καράτε Κιντ 3
- Διεθνής Τίτλος: Karate Kid 3 [ανεπίσημος]
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Καράτε Κιντ ΙΙΙ [Home Cinema]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Καράτε Κιντ (1984)
- Καράτε Κιντ 2 (1986)
- Καράτε Κιντ: Η Νέα Γενιά (1994)
- The Karate Kid (2010)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (χαρακτήρες): Καράτε Κιντ του Robert Mark Kamen.
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο για τον Thomas Ian Griffith, που παίζει τον βετεράνο του Βιετνάμ. Στην πραγματικότητα, ήταν 13ών όταν τελείωσε ο πόλεμος, ενώ περνούσε τον Ralph Macchio μόλις 4 μήνες. Παρότι ο τελευταίος έπαιζε τον νεαρό, είχε ήδη φτάσει 28 ετών.
- Η ταινία αφιερώθηκε στον διευθυντή φωτογραφίας των δύο πρώτων κεφαλαίων, τον James Crabe, που έφυγε από τη ζωή από AIDS το 1989.
- Η ταινία τελμάτωσε τη σειρά, και οι εισπράξεις των 38,9 εκατομμυρίων δολαρίων (κοντά στο 1/3 από της προηγούμενης), μαζί με 5 υποψηφιότητες στα Χρυσά Βατόμουρα, έθεσαν τέλος στο franchise. Προς στιγμήν, τουλάχιστον…
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το σάουντρακ οδηγεί η μπαλάντα Listen to Your Heart με τους Little River Band, που ακούγεται στους τίτλους τέλους. Υπάρχουν και τραγούδια από The Pointer Sisters (Summer in the City) και Glenn Medeiros & Elizabeth Wolfgramm (Under Any Moon).
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 15/2/2016
Το πρώτο σίκουελ δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ήταν πολύ καλύτερο από αυτό. Εδώ έχουμε απλά «δικαιολογία» σεναρίου και αναπαραγωγή των ίδιων μοτίβων, που πλέον εύκολα γίνονται πολύ κουραστικά. Ο Ραλφ Μάτσιο έχει μεγαλώσει, όχι ότι του φαίνεται και πολύ, ο Πατ Μορίτα είναι βαρετά ίδιος και οι «κακοί» θυμίζουν σχολιαρόπαιδα. Κι όμως, ο Άβιλντσεν στήριξε κι αυτό το σίκουελ, έστω κι αν πλέον το όνομα του έχει αμαυρωθεί υπερβολικά, αν σκεφτεί κανείς ότι έχει κι ένα Όσκαρ («Ρόκυ») στην τροπαιοθήκη του. Τα Χρυσά Βατόμουρα ακολούθησαν την άποψη κοινού και κριτικών, και χάρισαν πέντε υποψηφιότητες, τόσο βασικές που δεν τιμούν καθόλου τη ταινία. Φυσικά και οι παραγωγοί δεν εγκατέλειψαν τη σειρά, απλά την ανανέωσαν πετώντας τον Ραλφ Μάτσιο έξω…
Βαθμολογία: