Η Τζόαν Γουάιλντερ βρίσκεται πάλι σε έναν κόσμο γεμάτο δολοφονίες, κυνηγητά, διεθνή μυστήρια… και έρωτα. Αυτή τη φορά εγκαταλείπεται από έναν διπρόσωπο άραβα ηγεμόνα που τη φέρνει στη Μέση Ανατολή με πρόσχημα να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του. Φυσικά, δεν έχει καλό σκοπό και η Τζόαν είναι απλά ένα από τα πιόνια του σατανικού παιχνιδιού του. Όμως, ο Τζακ Κόλτον και ο βοηθός του, Ραλφ, εμφανίζονται για να βοηθήσουν την ατρόμητη ηρωίδα μας να ανταπεξέλθει.
Σκηνοθεσία:
Lewis Teague
Κύριοι Ρόλοι:
Michael Douglas … Jack Colton
Kathleen Turner … Joan Wilder
Danny DeVito … Ralph
Σπύρος Φωκάς … Omar Khalifa
Avner Eisenberg … Jewel
Holland Taylor … Gloria
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mark Rosenthal, Lawrence Konner
Παραγωγή: Michael Douglas
Μουσική: Jack Nitzsche
Φωτογραφία: Jan de Bont
Μοντάζ: Peter Boita, Michael Ellis
Σκηνικά: Richard Dawking, Terry Knight
Κοστούμια: Emma Porteous
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Jewel of the Nile
- Ελληνικός Τίτλος: Το Διαμάντι του Νείλου
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο (χαρακτήρες): Κυνηγώντας το Πράσινο Διαμάντι της Diane Thomas.
Παραλειπόμενα
- Τόσο η Kathleen Turner όσο και ο Michael Douglas έκαναν αυτό το σίκουελ λόγω συμβολαίου που έπρεπε να τιμήσουν. Κι ενώ ο δεύτερος συμβιβάστηκε εύκολα αναλαμβάνοντας εντέλει και χρέη παραγωγού, η Turner έφερε πολλές αντιρρήσεις, που κάμφθηκαν μέσω απειλών της 20th Century Fox με μήνυση για αθέτηση συμβολαίου. Ήταν και δυσαρεστημένη που ο Douglas, πλέον ως παραγωγός, δεν ζήτησε από την Diane Thomas να γράψει κι αυτό το σενάριο, βρίσκοντάς την ακριβή.
- Γυρίσματα έγιναν σε Γαλλία, Μαρόκο και ΗΠΑ. Τα πολλά προβλήματα προέκυψαν σε αυτά του Μαρόκου. Τόσο οι θερμοκρασίες ήταν εξαιρετικά υψηλές, όσο και ο Lewis Teague έγινε φανερό πως δεν μπορούσε να κουμαντάρει μια ταινία δράσης. Ακόμα χειρότερα, μετά από βραδινά γυρίσματα μιας απαιτητικής σκηνής με πολλούς κομπάρσους, με το πέρας τους ανακάλυψαν ότι η κάμερα δεν είχε μέσα φιλμ. Επιπλέον, για να μπορέσει να βγει το έτοιμο φιλμ από την αφρικανική χώρα χρειάστηκε εξαναγκαστικό “λάδωμα” στο τελωνείο.
- Το F-16, που παίζει κρίσιμο ρόλο στην κορύφωση της δράσης, κατασκευάστηκε ειδικά για την ταινία με φτηνά υλικά (κυρίως ξύλο).
- Η ταινία αφιερώθηκε στη μνήμη του σκηνογράφου Richard Dawking και του διευθυντή παραγωγής Brian Coates, που αναζητώντας τοποθεσίες γυρισμάτων στο Μαρόκο, σκοτώθηκαν σε αεροπορικό δυστύχημα. Μαζί αφιερώθηκε και στην Diane Thomas, που έφυγε από τη ζωή 6 εβδομάδες πριν την πρεμιέρα.
- Παρότι στα ταμεία ευτύχισε περισσότερο κι από την πρώτη ταινία, οι πολύ κακές πρώτες κριτικές έβαλαν ταφόπλακα στο franchise. Με τον καιρό λειάνθηκε αρκετά αυτό, και το 2008 ο Michael Douglas είχε δείξει ενδιαφέρον να βάλει μπρος μια συνέχεια.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Επιτυχία είχε το τραγούδι της ταινίας, το When the Going Gets Tough, the Tough Get Going με τον Billy Ocean.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/4/2017
Με μια βιαστική ματιά, δεν έχει αλλάξει ο βασικός κορμός που πρόσφερε τόση διασκέδαση στο ορίτζιναλ του 1984. Κι όμως, οι διαφορές είναι όχι μονάχα τρανταχτές, αλλά βαραίνουν αυτό το σίκουελ με το οριστικό «σκότωμα» ενός franchise που θα μπορούσε να δώσει αρκετά ακόμα. Με τη λογική ενός Ιντιάνα Τζόουνς ή ακόμα και Τζέιμς Μποντ, οι ίδιοι κεντρικοί ήρωες αλλάζουν σκηνικό και μεταφέρουν την τρέλα τους σε άλλη πλευρά του πλανήτη. Και τι πιο αντίστροφα ταιριαστό από το να πάμε από τις ζούγκλες του Αμαζονίου στην έρημο της Αιγύπτου. Οι δε Michael Douglas, Kathleen Turner και Danny DeVito δεν υστερούν σε φόρμα, και μέχρι εδώ όλα μοιάζουν να οδεύουν περίφημα…
Αλλά το σενάριο αυτή τη φορά είναι γεμάτο τρύπες, σαν ελβετικό τυρί. Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται πέρα από το οπτικό κομμάτι, που κι αυτό χάνει σε γοητεία παρά το εντυπωσιακό, αλλά μέτρια φωτογραφιμένο σκηνικό. Έχουμε ξεπέσει στη λογική των σίκουελ της δεκαετίας του 1980, που οι συνέχειες έμοιαζαν με άρπα-κόλα σε σχέση με τα ορίτζιναλ, και απλά στρατολογείται μια συνταγή περισσότερο για διαφημιστικούς λόγους ώστε να τραβήξει το κοινό. Μέσα στο δημιουργικό χάος τού όχι και τόσο ταλαντούχου Lewis Teague (γιατί βρε Zemeckis μάς εγκατέλειψες;), ούτε η δράση είναι τρανταχτή, ούτε η κωμωδία ιδιαίτερα αστεία. Και μη χειρότερα, ο δικό μας Σπύρος Φωκάς παίζει έναν κλισαρισμένο κακό από b-movie ή… από Ράμπο.
Αλλά η ύπαρξη των βασικών δεν χάνεται και ο όρος ψυχαγωγία δεν εκμηδενίζεται εντέλει. Κρατάει μια ρετρό γοητεία screwball, απλά θέλει από τον θεατή τις χαμηλότερες των απαιτήσεων για να δώσει ένα ξέγνοιαστο -παρά τέταρτο- δίωρο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
