Ληστεία αλά Ιταλικά
- The Italian Job
- 1969
- Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Ιταλικά
- Αστυνομική, Κωμωδία
Ο Τσάρλι Κρόκερ μόλις βγήκε από τη φυλακή και μαζεύει φίλους για την επόμενη μεγάλη του «δουλειά». Στόχος είναι 4 εκατομμύρια δολάρια που φτάνουν στην Ιταλία από την Κίνα. Πρώτα βρίσκει χρηματοδότη που είναι μέσα στην φυλακή. Μετά μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο, που στηρίζεται στον αντιπερισπασμό των αρχών μέσω τριών μίνι Κούπερ.
Σκηνοθεσία:
Peter Collinson
Κύριοι Ρόλοι:
Michael Caine … Charlie Croker
Noel Coward … Κος Bridger
Benny Hill … καθηγητής Simon Peach
Raf Vallone … Altabani
Tony Beckley … Freddie
Rossano Brazzi … Roger Beckermann
Margaret Blye … Lorna
Irene Handl … Δις Peach
John Le Mesurier … κυβερνήτης φυλακών
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Troy Kennedy-Martin
Παραγωγή: Michael Deeley
Μουσική: Quincy Jones
Φωτογραφία: Douglas Slocombe
Μοντάζ: John Trumper
Σκηνικά: Disley Jones
Κοστούμια: Dinah Greet
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Italian Job
- Ελληνικός Τίτλος: Ληστεία αλά Ιταλικά
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Ληστεία αλά… Ιταλικά [επανέκδοσης]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ληστεία αλά Ιταλικά (2003)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα αγγλόφωνης ξένης ταινίας.
Παραλειπόμενα
- Πρώτος κινηματογραφικός ρόλος για τον Robert Powell (ως Yellow), που έμελλε να μείνει διάσημος ως πρωταγωνιστής στο Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ.
- Σύμφωνα με τον ίδιον, ο παραγωγός Michael Deeley δεν έμεινε ευχαριστημένος με τις τέσσερις εκδοχές που του είχαν παραδώσει για το φινάλε, και συνέλαβε ο ίδιος αυτό με τον γκρεμό. Η σκηνή αυτή έγινε εντέλει ένα από τα πλέον συζητημένα φινάλε, και αναπαράχθηκε πολλάκις σε μελλοντικές ταινίες, ακόμα και ως παρωδία.
- Ενώ το φινάλε άνοιγε ανοιχτούς λογαριασμούς για σίκουελ, αυτό δεν ήρθε ποτέ, και αντί αυτού ήρθε ένα ριμέικ το 2003.
- Η ταινία ενέπνευσε το ομώνυμο φιλανθρωπικό γεγονός που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο από το 1990, και περιλαμβάνει Μίνι Κούπερ από την ταινία σε μια διαδρομή από τη Βρετανία στη Βόρεια Ιταλία και πίσω.
- Παρά τη μεγάλη δημοσιότητα που επέφερε το φιλμ στα Μίνι Κούπερ, η BMC, η παραγωγός εταιρία τους, είχε αρνηθεί να παρέχει δωρεάν τα αμάξια της. Αντίθετα έπραξε η Fiat Motors, με κάποια Fiat 500s να προσφέρονται ως αντικατάσταση των Μίνι. Ο σκηνοθέτης όμως επέμεινε βρετανικά, ακόμα κι αν χρειάστηκε να ανέβει το μπάτζετ.
- Ενώ έχουμε μια ταινία γεμάτη αυτοκίνητα, ο πρωταγωνιστής Michael Caine δεν γνώριζε καθόλου από οδήγηση. Έτσι, πουθενά δεν φαίνεται να οδηγάει επί του φιλμ.
- Ο Robert Evans, αφεντικό της Paramount Pictures, επέμενε αρχικά να πάρει τον πρώτο ρόλο ο Robert Redford.
- Ο Peter Yates αρνήθηκε να το αναλάβει σκηνοθετικά.
- Έσχατη ταινία για τον Noel Coward.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Στους τίτλους έναρξης ακούγεται το πετυχημένο On Days Like These με τον Matt Monro.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/7/2020
Αν αναπολώ με μεγάλη νοσταλγία κάτι από τη βρετανική δεκαετία του 1960, πέρα φυσικά από το Νέο Κύμα, ήταν το στυλ της. Και ο Michael Caine ήταν ίσως ο κομψότερος αντιπρόσωπος εκείνης της σχολής, που άφησε πίσω της απίθανους συνδυασμούς κωμωδίας και έντασης. Αλήθεια, γιατί ποτέ δεν έγινε πράκτορας 007 να αφήσει ιστορία;..
Η Ληστεία αλά Ιταλικά ήταν μπλοκ-μπάστερ σε σχέση με τις δουλειές των Ealing Studios, παρόλα αυτά κουβαλάει και τιμά την παράδοση τους. Το κυριότερο που θα προσέξει κανείς εδώ, είναι το πόσο αυστηρά βρετανική παραγωγή έχουμε, και ταυτόχρονα το πόσο ανέμελα τσιμπάει τα «οπίσθια» της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας. Ακόμα κι αν αποτελεί μονάχα ένα κομμάτι αυτής της πολυποίκιλης θεματικά ταινίας, είναι τα στιγμιότυπα με τον αείμνηστο Noel Coward που παρέχουν το πλέον αποθεωτικό χιούμορ, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ δείχνουν έναν βασιλιά του βρετανικού υποκόσμου να κυβερνά υπό την ανέχεια των αρχών μέσα από τις φυλακές. Και όσο ξεκαρδιστικό κι αν είναι αυτό, υπάρχουν τόσες «μπηχτές» που εύκολα θα έπαιρνες και στα σοβαρά. Αιχμή το γεγονός ότι πρόκειται για έναν μεγαλοεγκληματία που σκέφτεται πάνω από όλα το συμφέρον της χώρας του, και έχει τη βασίλισσα ως εικόνισμα. Καλύτερη σάτιρα επί της βρετανικής υπεροπτικής «μαλ..» στον εγκέφαλο ειλικρινά δεν έχει ξαναγίνει.
Γενικά, όμως, ο Peter Collinson δεν κρατάει γερά τα γκέμια. Εκεί που χάνει η ταινία είναι στους ρυθμούς της, και στη διατήρηση ενός υψηλού επιπέδου χιούμορ καθ’ όλη τη διάρκεια. Ειδικά προς το φινάλε, η δράση καπελώνει αρκετά την κωμωδία, χωρίς βέβαια να παύουν να συνυπάρχουν. Είναι κυρίως ο ρόλος του Caine που σοβαρεύει αρκετά, κι ενώ στα πρώτο μισό βγάζει άφθονο κέφι.
Όλα αυτά, όμως, ανάμεσα σε αρκετές σκηνές που διεκδικούν την εκτίμηση τους ως κλασικές, και με ένα φινάλε σκέτη έμπνευση. Υψηλή ψυχαγωγία, διαχρονική αισθητική, κι όσο άνισο κι αν είναι ανά σημεία, μακάρι να είχαμε ακόμα τόσο λεπτό και κομψό στυλ στην εμπορικής φύσης τέχνη, κι ας το κρίναμε αυστηρά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
