Μετά τον θάνατο της μητέρας της και έχοντας μείνει μόνη στον κόσμο, η Ίβι κάνει τεστ DNA και ανακαλύπτει πως έχει έναν μακρινό ξάδελφο, την ύπαρξη του οποίου δεν γνώριζε. Όταν η νέα της οικογένεια την προσκαλεί σε έναν χλιδάτο γάμο στην αγγλική εξοχή, αρχικά σαγηνεύεται από τον αριστοκράτη οικοδεσπότη, όμως σύντομα βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη επιβίωσης, καθώς πίσω από την οικογενειακή ιστορία αποκαλύπτονται διεστραμμένα μυστικά και προθέσεις.

Σκηνοθεσία:

Jessica M. Thompson

Κύριοι Ρόλοι:

Nathalie Emmanuel … Evelyn ‘Evie’ Jackson

Thomas Doherty … Walter De Ville

Stephanie Corneliussen … Viktoria

Alana Boden … Lucy

Stephanie Corneliussen … Viktoria

Hugh Skinner … Oliver Alexander

Sean Pertwee … Renfield Fields

Carol Ann Crawford … Κα Swift

Virag Barany … Emmaline

Courtney Taylor … Grace

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Blair Butler

Παραγωγή: Emile Gladstone

Μουσική: Dara Taylor

Φωτογραφία: Autumn Eakin

Μοντάζ: Tom Elkins

Σκηνικά: Felicity Abbott

Κοστούμια: Danielle Knox

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Invitation
  • Ελληνικός Τίτλος: Η Πρόσκληση

Παραλειπόμενα

  • Βασική έμπνευση για το σενάριο αποτέλεσε ο κλασικός Δράκουλας του Bram Stoker.
  • Ο Sam Raimi ήταν στην έναρξη σχεδιασμού ως παραγωγός, αλλά αποφάσισε να αποχωρήσει.
  • Ξεκίνησε να σχεδιάζεται υπό τον τίτλο The Bride.
  • Ο Garrett Hedlund είχε πάρει τον ρόλο του Γουόλτερ, αλλά προτίμησε να τον αφήσει.
  • Όλα τα γυρίσματα έγιναν στη Βουδαπέστη.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/10/2022

Δεν γνωρίζω αν την ευθύνη την έχει η Jessica M. Thompson ή οι συντελεστές της παραγωγής, αλλά υπάρχει μια αίσθηση φτήνιας ολόγυρα. Ενώ βρισκόμαστε σε ένα υπερπολυτελές σκηνικό με έναν εσωτερικό διάκοσμο που θα έπρεπε να παραπέμπει σε γοτθικό μεγαλείο και μυστήριο άλλων εποχών, πιο πολύ αισθάνεσαι ότι παρακολουθείς σαπουνόπερα παρά ταινία τρόμου. Και το κακό είναι ότι σχεδόν όλο το φιλμ πατάει πάνω στην ατμόσφαιρα του…

Για να μην είμαστε άδικοι, η ώρα περνάει άκοπα με αυτό το διεκπεραιωτικό θρίλερ, από τη στιγμή που υπάρχει μια σεναριακή ιδέα που πατάει μεν σε τετμημένα, αλλά κρατάει ένα πάντρεμα υποειδών που διεκδικεί μια κάποια αυθεντικότητα. Ενώ δηλαδή όλα ένα προς ένα είναι κλισέ, αυτά προέρχονται από διάφορες μυθολογίες τρόμου, δίνοντας έτσι μια ταυτότητα στο όλο εγχείρημα (ικανή για σίκουελ;). Πάνω σε αυτό, η ταινία θα ήθελε να είναι μια μοντέρνα εκδοχή αναμασημένων μύθων, αλλά ο τρόπος που οι δημιουργοί αντιλαμβάνονται την έννοια του μοντέρνου (μέσω νεανικών ήχων και πανάκριβης μόδας) μόνο σε young-adult κοινό θα είχε επιτυχία.

Θέματα εντοπίζονται στον τομέα της «κοινής λογικής», κάτι που τα τελευταία χρόνια έμοιαζε να πασχίζουν να χτυπήσουν στη ρίζα τα θριλερικά σενάρια. Στην εν λόγω περίπτωση, έχουμε μια κοπέλα που από τα αλώνια πάει στα σαλόνια, και ακόμα και μετά από κάποιες μεταφυσικές συναντήσεις, συμπεριφέρεται με άνεση διαδόχου βασιλικού θρόνου. Ακόμα και η θέα ενός πλάσματος που της επιτίθεται την ώρα που κοιμάται, κρίνεται για εκείνην ασήμαντη μπροστά στο να χάσει την όρεξη της για υψηλής χρηματικής αξίας ρομάντζο. Κι αυτή υποτίθεται είναι η μόνη επί του σεναρίου που εμείς ως θεατές πρέπει να συμπάσχουμε-προσομοιωθούμε ώστε να επιτείνουμε την αγωνία μας…

Όλα αυτά αφορούν τη μερίδα του λέοντος της διάρκειας, που θα μπορούσε αλλά δεν είναι ιδιαίτερα αγωνιώδης. Σε ένα στιγμιαίο σημείο, έρχεται επιτέλους η ανατροπή, που ναι μεν τη αναμένεις πιο προβλεπόμενα κι από διάλλειμα σε σχολείο, αλλά τουλάχιστον αφορά το επίκεντρο του παντρέματος μύθων που αναφέραμε στην αρχή. Κάπου εδώ η ταινία σηκώνει τα χέρια, παραδιδόμενη σε κάτι σαν παρωδία τρόμου (ειδικά η έσχατη σκηνή είναι ξεκαρδιστικά άστοχη), μια και οι ορίτζιναλ ιδέες ήταν εντέλει οι «εξής μία», και σόι σεναριογράφοι ήταν φανερό εξαρχής ότι δεν υπήρχαν διαθέσιμοι στο τραπέζι. Το ότι αυτό το παρατεταμένο σημείο θυμίζει λίγο από αντίστοιχα φινάλε των χολιγουντιανών ταινιών τρόμου των 1980, είναι ίσως αυτό που κάπου σώζει τα προσχήματα ελέω χαβαλετζίδικης νοσταλγίας.

Επί του συνόλου, όχι τα προσχήματα έπεσαν στο πηγάδι, πνίγηκαν και πάνε! Ειδικά όταν έχεις ακόμα μία ταινία τρόμου που ολοκληρώνεται με πυρκαγιά, η ανεκτικότητα μας μετατρέπεται σε «ελαφρύ μπινελίκι». Ούτε το καστ έχει τα φόντα να διασώσει ένα ακόμα του είδους που παραπέμπει σε εργασιακή αγγαρεία, ούτε το «είμαι αιχμάλωτη κακών ανθρώπων που μοιάζουν καλοί» αξίζει να αναπαράγεται πλέον με τέτοιο ρυθμό που να καθιστά συνταγή επιτυχίας, ούτε το έχω μία ορίτζιναλ ιδέα ανάμεσα σε 172 επιμέρους κλισέ μπορεί να επιβραβεύεται για την πρωτοτυπία του. Άρα κρατάμε το ότι τουλάχιστον δεν μας κούρασε αφόρητα μια και κράτησε την καλή ιδέα ως καρότο προς το φινάλε, και αναζητούμε άλλα δείγματα του είδους, από αυτά που επιμένουν να αποδεικνύουν ότι κάτι κινείται καλύτερα στο σύγχρονο σινεμά ως προς αυτό.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

1 Σχόλια

  1. DOWNLOADER 17 Σεπτεμβρίου 2022

    Την είδα χτες (ευτυχώς κατεβασμένη). Μέτρια ταινία με πολύ μπλα-μπλα για το είδος σε βαθμό που σε κουράζει, και με ερμηνείες κάπως μέτριες ή και τραβηγμένες. Και το σενάριο κάπως τραβηγμένο και με αρκετά κλισέ. Σίγουρα δεν αξίζει για προβολή σε κινηματογράφο, οπότε όσοι θέλετε να το δείτε, κατεβάστε το ή κάντε το στριμ! 5/10. Τελικά δεν με βλέπω να ξαναπατάω σε κινηματογραφική αίθουσα ούτε αν με πλήρωναν, αφού πλέον οι 9,5 ταινίες στις 10 είναι χωρίς πρωτοτυπία και μια από τα ίδια!