Η Ανάκριση

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 13/2/2023

Ο Παναγιώτης Πορτοκαλάκης επιστρέφει στις μεγάλες αίθουσες με μια ταινία που θέλεις να αγαπήσεις, αλλά επιμέρους δεν σου δίνει όλες αυτές τις βοήθειες ώστε να συμβεί κάτι τέτοιο.

Με υπερόπλο το δίδυμο Πηνελόπη Τσιλίκα-Γιώργος Κέντρος, χτίζει μια προσωπική κόντρα προσωπικοτήτων που τόσο ατομικά όσο και η χημεία τους έχει τον απαραίτητο ηλεκτρισμό που απαιτεί μια καλή ταινία. Ενώ όμως ο χαρακτήρας του πατέρα είναι δηλωμένα κλεισμένος ερμητικά σε μπαούλο, κάτι που αποδίδεται εξαίσια και λειτουργεί ορθά επί του σεναρίου, αυτός της κόρης αφήνει πολλά ερωτηματικά αντί για αυτές τις απαντήσεις που χρειάζονταν το κείμενο για να θεωρηθεί ολοκληρωμένο.

Μπολιάζοντας εντός της πλοκής μια αναζήτηση με δόση μυστηρίου που δεν προχωράει ούτε καν για τα προσχήματα, αλλά και μια στιγμιαία αλλά κρίσιμη ενότητα που πατάει πάνω στο θεατρικό Ο Θάνατος και η Παρθένα (αυτό που κάποτε είχε μεταφέρει ο Polanski στη μεγάλη οθόνη), αφήνει ανολοκλήρωτα όσα επιμέρους θέματα ανοίγει. Φυσικά και το φινάλε αυτόνομα κερδίζει τον θεατή ως μια έκρηξη χαρακτήρων με ουσία, αλλά αυτά που την επέφεραν μένουν αδικαιολογήτως στο σκοτάδι. Η κόρη είναι δικαιολογημένη για τις πράξεις της; Κι αν απλά είναι ένας «ψυχάκιας», πώς μπορεί να προσομοιωθεί ο θεατής μαζί του σε ένα ζήτημα που μοιάζει συμβολικά να αγγίζει όλους τους κάτοικους αυτού του τόπου;

Μπορεί η Πηνελόπη Τσιλίκα να φαντάζει ότι είναι μια ελληνική εκδοχή από την πρωταγωνίστρια της αστυνομικής σειράς Millennium, αλλά η ουσία της δεν έχει σχέση με ένα σενάριο που αποσκοπεί στην αγωνία και στην οπτική των πραγμάτων όπως εκεί. Κι ενώ η νεαρή ηθοποιός πετυχαίνει να εκπροσωπήσει την ελληνική εκδοχή της millennium γενιάς που δεν γνωρίζει τον τρόπο που λειτουργούσαν οι ιδεολογίες και τα πονήματα του παρελθόντος, μοιάζει να υστερεί μακράν στη σύγκριση, πετώντας στον κάδο τα προτερήματα που έχει αυτή η γενιά σε σχέση με τις παλιότερες. Τη συμπαθείς, αλλά μέσω της συμπόνιας για μια τύπου «κατάντια» της, στερώντας της την περηφάνια που παράλληλα θα έπρεπε να διεκδικεί (γιατί άραγε στο τελικό πλάνο δεν παίρνει την αγκαλιά της;).

Όλα όμως αυτά ίσως βρίσκονταν στο μυαλό του δημιουργού, αλλά δυστυχώς επί του σεναρίου είτε μοιάζουν με κομμένες σκηνές, είτε με υπονοούμενα που δεν παίρνουν τον χρόνο τους. Πατώντας γερά πάνω στον ρεαλισμό που έχει κάνει το σύγχρονο ελληνικό σινεμά να αποκόβει τελείως τις ρίζες του από εκείνο το β’ κατηγορίας Χόλιγουντ-Μπόλιγουντ-Τσινετσιτά που μεσουράνησε κατά κύριο στις «χρυσές εποχές» (με αρκετές ευτυχώς εξαιρέσεις), το φιλμ σε αγγίζει παρόλες τις ατέλειες του, αλλά και το γεγονός ότι έχουμε άρτια χρήση των τεχνικών μιας κάμερας (κάθε σκηνή έχει τη σκηνοθετική ματιά που της πρέπει). Το πρόβλημα ξεκινάει ως προς αυτό στο ότι η μυθοπλασία σου δίνει εκείνα τα όπλα να κατευθύνεις εσύ τον ρεαλισμό ώστε να αποδώσει τα μέγιστα στη μαζική προβολή τους προς τρίτους (το κοινό δηλαδή), μια κι από μόνος του συνήθως δεν βγάζει απόλυτο νόημα. Πόσο μάλλον σε μια χώρα τέτοιων άκρων.

Βαθμολογία: