Το 1982, μια ομάδα τοπικών μουσικών στο Αντιγιαμάν, μια μικρή πόλη κοντά στα Άδανα, δεν μπορούν να επιβιώσουν εξαιτίας της απαγόρευσης της κυκλοφορίας που είχε επιβληθεί εκείνα τα χρόνια. Η λύση που βρίσκουν στο πρόβλημά τους έχει ως αποτέλεσμα να καταλήξουν στη φυλακή. Όταν όμως ο τοπικός άρχοντας της περιοχής αποφασίσει να δημιουργήσει μια μοντέρνα ορχήστρα με μέλη αυτούς τους μουσικούς, τα κωμικοτραγικά γεγονότα δεν θα αργήσουν να ακολουθήσουν.
Σκηνοθεσία:
Muharrem Gulmez
Sirri Sureyya Onder
Κύριοι Ρόλοι:
Cezmi Baskin … Abuzer Yayladali
Ozgu Namal … Gulendam Yayladali
Umut Kurt … Haydar Arikan
Nazmi Kirik … Tekin Yayladali
Bahri Beyat … Mahmut Yayladali
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Sirri Sureyya Onder
Παραγωγή: Necati Akpinar, Zumrut Arol Bekce
Μουσική: Aytekin Atas
Φωτογραφία: Gokhan Atilmis
Μοντάζ: Engin Ozturk
Σκηνικά: Cagri Aydin
Κοστούμια: Esra Bayram, Funda Buyuktunalioglu
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Beynelmilel
- Ελληνικός Τίτλος: Η Διεθνής
- Διεθνής Τίτλος: The International
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ της Άγκυρας.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Παραλειπόμενα
- Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τους Muharrem Gulmez, Sirri Sureyya Onder.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/10/2008
Δύο τούρκοι σκηνοθέτες βάλθηκαν να μας πάνε πίσω, στην εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος εκμεταλλευόταν πρόσωπα. Μιλάμε για ταινίες διαδραματισμένες στην ύπαιθρο της δεκαετίας του 1950. Δεν είναι φολκλόρ σινεμά, απλά τόσο λαϊκό και τόσο απλό, που θα μπορούσε επίσης να είναι πιλότος τηλεοπτικής κομεντί.
Κι όμως είναι σάτιρα. Μια σάτιρα που παραπέμπει στην εποχή της τουρκικής χούντας, όχι πολύ μακριά από το σήμερα. Πέρα όμως από τα τελευταία δέκα λεπτά, που παίρνει η ταινία μια απότομη και κάπως άδετη πολιτική-τραγική στροφή, όλα κυλούν χαρούμενα και καλοπροαίρετα. Όλη την καλή δουλειά την κάνουν τα πρόσωπα των κατοίκων του χωριού και η λαϊκότητα των διαλόγων, στα όρια της αφέλειας. Έτσι κι αλλιώς, η βασική υπόθεση στηρίζεται στην αφέλεια, ή καλύτερα, στην άγνοια των ντόπιων.
Οι δύο σκηνοθέτες δεν έχουν προηγούμενη κινηματογραφική πείρα, κι αυτό φαίνεται στο μονοδιάστατο της γραφής τους. Απλοί χαρακτήρες-καρικατούρες, λιτές κι απέριττες καταστάσεις, χαλαρό και όχι ξεκαρδιστικό χιούμορ. Και το χαλαρό είναι αυτό που αν τ’ αποζητάτε, θα σας κάνει να ευχαριστηθείτε την ταινία. Αλλά από πολιτικής άποψης, δεν θα τους έλεγα και απόγονους του Yilmaz Guney…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
