Ο Αρχάριος

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 24/12/2015

Η ζωή δεν σταματά ούτε στα εβδομήντα, “βροντοφωνάζει με ηρεμία” ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο και εμείς τον απολαμβάνουμε, σε έναν από τους πιο χαλαρούς και ειλικρινείς τελευταίους ρόλους του.

Το φιλμ που γράφει και σκηνοθετεί η Νάνσι Μέγιερς, ειδική σε κομεντί με θέματα όπως ο φεμινισμός, η τρίτη ηλικία και ο έρωτας αλλά και οι διαπροσωπικές σχέσεις γενικά, καταφέρνει να σε κάνει να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο. Δίωρο το οποίο κυλά χωρίς να το καταλάβεις! Ο τρόπος εξέλιξης του φιλμ δεν είναι πρωτότυπος αλλά περισσότερο προβλέψιμος, όμως, τόσο το σενάριο και η σκηνοθεσία της Μέγιερς, όσο και οι ερμηνείες των περισσότερων συντελεστών, είναι όλα προσεγμένα και γεμάτα ενέργεια.

Ο Ντε Νίρο χωρίς να κάνει πολλά σηκώνει το φιλμ άνετα στις πλάτες του και χάρη στη χημεία του με την Αν Χάθαγουεϊ, τοποθετούν τον Αρχάριο ένα επίπεδο πάνω από τις κλασικές κομεντί που παράγει το Χολιγουντ τα τελευταία χρόνια. Εβδομήντα δύο ετών και ο ίδιος ο Ντε Νίρο σήμερα, γνωρίζει πολύ καλά το χαρακτήρα του και ξέρει ότι η ενέργεια πηγάζει από το βλέμμα και τις εκφράσεις ενός ανθρώπου, κάτι που δε χάνεται ούτε στις μεγαλύτερες ηλικίες. Είναι από την πρώτη στιγμή ο “μπαμπάς” της Χάθαγουεϊ. Ο μπαμπάς που σε προστατεύει από μακρυά, που θα σε συμβουλέψει χωρίς να το καταλάβεις, ο μπαμπάς που θέλει να έχει η κάθε γυναίκα. Ακόμα και μια γυναίκα δυναμική, σαν την πρωταγωνίστρια που υποδύεται η Χάθαγουεϊ, η οποία έχει στις πλάτες της μια ολόκληρη, συνεχώς αναπτυσσόμενη εταιρεία, χρειάζεται έναν τέτοιο μπαμπά. Αρκεί η παρουσία του εκεί και όλα πηγαίνουν καλύτερα.

Η εργαζόμενη γυναίκα, η αντιστροφή των ρόλων, η τρίτη ηλικία, η κοινωνική καταξίωση και απαξίωση, η αγάπη, ο έρωτας, η συμβίωση και ο γάμος. απασχολούν το φιλμ της Μέγιερς. Άλλα μένουν πιο επιφανειακά, άλλα μπαίνουν πιο μπροστά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αυτό που έχει σημασία και εδώ είναι αρκετά καλό. Ακόμα και αν δεν έχετε διάθεση να δείτε πίσω από τις κωμικές στιγμές, επιχειρώντας να μελετήσετε εκ βαθέων τα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν το φιλμ, είναι σίγουρο ότι θα περάσετε καλά. Θα γελάσετε, θα συγκινηθείτε και, αν τελικά το θελήσετε, θα προβληματιστείτε.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 7/8/2016

Θα μπορούσε κάποιος να το αποκαλέσει ως κρυφό σίκουελ του «Ο Διάβολος Φοράει Prada» και δεν θα έπεφτε πολύ έξω. Η Αν Χάθαγουεϊ θα μπορούσε να είναι η ίδια ηρωίδα που ωρίμασε, ενώ το όλο ύφος παραπέμπει στην επιτυχία του 2006. Το μυστικό όμως εδώ είναι ότι βρίσκεται σε καλή φόρμα η Νάνσι Μάιερς. Είναι από τις λίγες Αμερικανίδες που μπορούν να πλέξουν το χιούμορ με το δράμα και να μην μοιάζει με τσαπατσουλιά. Η καλή επιλογή ηθοποιών τη βοηθάει ώστε να βάλει τον «αυτόματο πιλότο» στη σκηνοθεσία και να αφήσει το σενάριο να κάνει τη δουλειά του. Η Χάθαγουεϊ είναι μεν πραγματικά καλή, αλλά περισσότερο βρίσκεται εδώ για να στηρίξει τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο που ερμηνεύει μια φόρμα ρόλου που ξέρει καλά, και η φόρμα αυτή είναι η μόνη που παίζει με εγκυρότητα από την εποχή που άλλαξε ρότα προς το εμπορικό σινεμά.

Βαθμολογία: