Το Μηχάνημα της Κόλασης

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 15/2/2024

Ο Γκάι Πιρς είναι από τους εξαιρετικούς ηθοποιούς της γενιάς του, που ωστόσο δεν έγινε ποτέ αυτό που λες “μεγάλος αστέρας”. Στο πέρασμα των τελευταίων τριών δεκαετιών τον βλέπουμε σε αρκετούς δεύτερους ρόλους και λιγότερες φορές σε πρωταγωνιστικούς. Εδώ που τα λέμε, έχω την αίσθηση ότι αν ρωτήσεις κάποιον σε ποια ταινία θυμάται τον Πιρς να πρωταγωνιστεί, θα πάει πολύ πίσω, στην εποχή του Μεμέντο, εποχή που ο Πιρς ήταν πολύ κοντά στο να ξεφύγει το άστρο του αλλά αυτό δεν συνέβη τότε. Ο Πιρς λοιπόν παρέμεινε ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός που έπαιρνε πρώτους ρόλους σε μικρότερες συνήθως παραγωγές, αλλά δεν σταμάτησε να εμφανίζεται σε δεύτερους ρόλους σε μεγαλύτερες παραγωγές. Η νέα ταινία που πρωταγωνιστεί ο Γκάι Πιρς έχει τον τίτλο The Infernal Machine, είναι μια μικρή αλλά αξιοπρεπής παραγωγή και ο πρωταγωνιστής της είναι το καλύτερο “πράγμα” που έχει να επιδειξεί.

Ο Μπρους Κόγκμπερν είναι ένας συγγραφέας που έχει γράψει μόνο ένα βιβλίο κι αυτό πριν από περίπου τριάντα χρόνια. Το βιβλίο ονομάζεται The Infernal Machine και προκάλεσε σάλο στην εποχή του, φθάνοντας μάλιστα να απαγορευτεί σε πολλές πολιτείες και να αποσυρθεί από τα ράφια των βιβλιοπωλείων για κάποιο διάστημα. Ο λόγος ήταν η σφαγή σε ένα πανεπιστήμιο της χώρας, από κάποιον που αναφέρει ότι επηρεάστηκε από το βιβλίο του Κόγκμπερν. Σήμερα ο συγγραφέας ζει απομονωμένος, αλλά εδώ και αρκετό καιρό λαμβάνει γράμματα από κάποιον επίμονο θαυμαστή, που του ζητά να συνεχίσει το έργο του. Σύντομα ο Κόγκμπερν θα συνειδητοποιήσει ότι δεν έχει να κάνει απλώς με έναν φανατικό, αλλά με κάποιον που φαίνεται να ξέρει περισσότερα πράγματα για το παρελθόν του και που έχει στήσει ένα πολύ περίεργο παιχνίδι για να τον προσεγγίσει.

Ο όρος “βραδεία καύση” ταιριάζει αρκετά στην ταινία και η αλήθεια είναι ότι όσο διατηρεί αυτούς τους αργούς ρυθμούς, βασίζεται στην ερμηνεία του Πιρς και δίνει μικρά στοιχεία ανά τακτά χρονικά διαστήματα καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον σου. Εκεί που χάνει πόντους η ταινία είναι όσο πλησιάζει προς το φινάλε και δείχνει πόσο μεγάλο είναι αυτό που έχει στηθεί γύρω από τον συγγραφέα. Ενώ οι αποκαλύψεις έχουν ενδιαφέρον και το ταξίδι του ήρωα έχει συνέπεια με βάση τον χαρακτήρα και τα λεγόμενά του, υπάρχει μια τεράστια δόση υπερβολής στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας, που νιώθεις ότι θέλει απλώς να εντυπωσιάσει τον θεατή. Ο θεατής όμως που βρίσκει ενδιαφέρουσες τις δύο πρώτες πράξεις, είναι διαφορετικός από τον θεατή που θα τον κερδίσει η τελευταία πράξη. Τον δεύτερο τον έχεις χάσει ούτως ή άλλως από την αρχή. Γιατί να μην κάνεις καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη την εμπειρία για τον πρώτο;

Βαθμολογία: