Ο Απίθανος Hulk (2008)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο καθηγητής γενετικής Μπρους Μπάνερ, ζώντας στη σκιά, αναζητά τη θεραπεία για την ιδιότυπη κατάστασή του, εξαιτίας της οποίας όποτε βρίσκεται σε συναισθηματική φόρτιση, μεταμορφώνεται σε… ένα τεράστιο, οργισμένο, πράσινο πλάσμα. Ενώ προσπαθεί να ξεφύγει από εκείνους που τον καταδιώκουν για να του κλέψουν τις δυνάμεις, ο Μπρους πλησιάζει στη θεραπεία που θα τον λυτρώσει και θα μπορέσει να είναι επιτέλους μαζί με τη γυναίκα που αγαπά. Αλλά, όλα ανατρέπονται μόλις εμφανίζεται στο προσκήνιο ένα νέο, εξίσου τρομακτικό πλάσμα, το οποίο απειλεί τη Νέα Υόρκη.

Σκηνοθεσία:

Louis Leterrier

Κύριοι Ρόλοι:

Edward Norton … Bruce Banner/Hulk

Liv Tyler … Betty Ross

Tim Roth … Emil Blonsky/Abomination

Tim Blake Nelson … Samuel Sterns

William Hurt … στρατηγός Thaddeus ‘Thunderbolt’ Ross

Ty Burrell … Leonard Samson

Christina Cabot … ταγματάρχης Kathleen Sparr

Peter Mensah … στρατηγός Joe Greller

Lou Ferrigno … Hulk (φωνή)

Robert Downey Jr. … Tony Stark/Iron Man

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Zak Penn

Παραγωγή: Avi Arad, Kevin Feige, Gale Anne Hurd

Μουσική: Craig Armstrong

Φωτογραφία: Peter Menzies Jr.

Μοντάζ: Rick Shaine, Vincent Tabaillon, John Wright

Σκηνικά: Kirk M. Petruccelli

Κοστούμια: Denise Cronenberg, Renee Fontana

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Incredible Hulk
Ελληνικός Τίτλος: Ο Απίθανος Hulk

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): Hulk των Stan Lee, Jack Kirby.

Παραλειπόμενα

Δεύτερο κεφάλαιο του Marvel Cinematic Universe και της πρώτης του φάσης.
Μετά τη χαλαρή υποδοχή της ταινίας του 2003, η Marvel πήρε τα δικαιώματα του ήρωα της πίσω. Αρχικά, σκέφτονταν για ένα σίκουελ, που όμως θα ήταν πιο κοντά στο κόμικ και την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά του 1978, και με βασικό αντίπαλο τον Abomination. Το σενάριο εντέλει που παραδόθηκε ήταν πλέον σαφές πως αφορούσε ένα ολικό reboot.
Ο Edward Norton ήταν αυτός που διαμόρφωσε την εικόνα του σεναρίου, και τη νέα ταυτότητα του Χουλκ. Παρόλα αυτά, το όνομα του δεν μπήκε ποτέ στους σεναριακούς τίτλους.
Παρότι ο Norton ετοιμάζονταν για ένα σίκουελ, αντικαταστάθηκε μετά την ταινία αυτή από τον Mark Ruffalo, που ήταν η δεύτερη επιλογή του Leterrier εξαρχής (ενώ του στούντιο ήταν ο David Duchovny). Ο λόγος ήταν ότι ο ηθοποιός ήρθε σε κόντρα με τη Marvel πάνω στο τελικό μοντάζ του φιλμ.
17 λεπτά από το αρχικό υλικό ήταν που κόπηκαν επί του μοντάζ, με τα περισσότερα να σχετίζονται με το παρελθόν του ήρωα.
Ο Louis Leterrier είχε δώσει τη μάχη του να σκηνοθετήσει το Iron Man, με τη Marvel να μην το αφήνει ολότελα δυσαρεστημένο, παραδίδοντας του αυτό. Μεγάλο όμως μέρος των γυρισμάτων, χρειάστηκε να το διευθύνει με σπασμένο πόδι.
Edward Norton και Tim Roth χρειάστηκε να γυρίσουν αυτόνομα 2.500 εκδοχές κινήσεων των ηρώων που ερμήνευαν, ώστε να εφαρμοστούν στην τελική εικόνα με την τεχνική του motion-capture.
Ο Leterrier σκόπευε να μην κάνει μια ταινία με μοναδικά εφέ τα ψηφιακά, όπως το Iron Man, αλλά να συνδυάσει προσθετικό μακιγιάζ και animatronics. Εντέλει, όμως, για τα 700 πλάνα ειδικών εφέ χρησιμοποιήθηκαν ελάχιστα από τα δύο τελευταία.
Ο Lou Ferrigno, που δανείζει τη φωνή του στον υπερήρωα, ήταν και παλιότερα η φωνή του στην τηλεοπτική σειρά του 1978. Αλλά και στην ταινία του 2003 είχε ένα γκεστ πέρασμα ως σεκιουριτάς.
Ο Michael K. Williams έχει μια στιγμιαία φιλική παρουσία, την οποία εξασφάλισε για αυτόν σεναριακά ο Norton, όντας φαν της σειράς The Wire.
Η Hasbro ανέλαβε τα παιχνίδια της ταινίας, με τη Sega να βγάζει το ανάλογο βίντεο-γκέιμ.
Οι εισπράξεις ήταν υψηλές (263,4 εκατομμύρια δολάρια), αλλά και το μπάτζετ μεγάλο (150). Παραμένει, όπως και έχει, η ταινία του MCU με τα χαμηλότερα κέρδη.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/3/2008

Αυτό μάλιστα! Δεν είμαι φαν των ταινιών με σούπερ-ήρωες, δεν έχουν καταφέρει να με κερδίσουν, αλλά όπως και το προηγούμενο Χαλκ, έτσι και αυτό το δεύτερο αξίζει τα λεφτά του. Ήταν και μια μικρή έκπληξη για μένα, αφού το όνομα του Louis Leterrier στη σκηνοθεσία δεν με προκατάβαλε για το καλύτερο αποτέλεσμα. Βλέπετε, ο 35χρονος Γάλλος ήταν δημιουργός των δύο The Transporter και του Danny the Dog, ταινίες που δεν σου γεμίζουν για βιογραφικό…

Αυτό που καταφέρνει βασικά ο Leterrier είναι να επιβάλει ένα δικό του ημισκότεινο και ημικαταθληπτικό κλίμα, που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει από τα -περισσότερο από ό,τι πρέπει- λαμπερά block-buster. Προτιμάει τα νυχτερινά γυρίσματα και δεν προσαρμόζει ούτε μία στάλα χιούμορ, αλλά ούτε κι ένα χαμόγελο σε όλη τη διάρκεια. Ελάχιστες χάρες κάνει και στους μικρούς φίλους, αφού ο ήρωας τους βρίσκεται σε κατάθλιψη για την κατάσταση του, αλλά αρκετές κάνει στους φαν του κόμικ, αφού αγγίζει κατά πολύ την ψυχολογία του. Τίποτα δεν αποσυντονίζει από το βασικό μήνυμα, που εδώ επικεντρώνεται στον ρόλο των στρατιωτικών και την άσκεφτη χρήση της υπερ-ενέργειας. Μην ξεχνάμε πως το κόμικ γράφτηκε μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο, όπου η πυρηνική ενέργεια απειλούσε συνεχώς την παγκόσμια τάξη.

Μπορεί ο Ang Lee να ήταν δεινός στην αλλαγή πλάνων και στην κατασκευή μιας ιδιαίτερης ταινίας με εφέ, εδώ όμως τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα από τον πρώτο Χαλκ, κυρίως σε έναν βασικότατο τομέα για τη φύση του ήρωα. Εκεί που η δράση ήταν αρκετή αλλά εφηβική, εδώ μπορούμε να πούμε ότι αισθανόμαστε την απέραντη δύναμη που εκφράζει το πράσινο πλάσμα. Στην τελικά δε μονομαχία, η δύναμη αυτή μοιάζει να ξεχειλίζει από την οθόνη. Τα ειδικά εφέ δεν κάνουν επίδειξη νεοτερισμού, αλλά είναι ουσιαστικά και δεν υποβιβάζουν την ανθρώπινη μας ανταπόκριση σε αυτά.

Το καλύτερο το άφησα τελευταίο, και είναι η παρουσία του Edward Norton, που θεωρώ πως κάνει τιμή στις ταινίες δράσης με την παρουσία του. Πλάθει έναν χαρακτήρα από το μηδέν, καθαρά και μόνο με τη γνωστή, μεν, υψηλή, δε, ερμηνεία του. Κάπως στολίδι η Liv Tyler, αλλά ιδανικός κακός ο Tim Roth και καλός δεύτερος ο William Hurt.

Ο Απίθανος Χαλκ, στα πλαίσια του ότι μιλάμε για απλή ταινία δράσης και εφέ, είναι απλά απίθανος. Με τρεις μονάχα, αλλά παρατεταμένες, σκηνές δράσης σε κερδίζει σε έκφανση δύναμης, ουσιαστικά ειδικά εφέ, υποβολή ατμόσφαιρας και μετρημένων επιδιώξεων. Η καλή και προσεγμένη δουλειά του Louis Leterrier συνδυάζεται με την, καλύτερη κι από ό,τι χρειαζόταν, εμφάνιση του Edward Norton, και η ταινία είναι σκοτεινή και επιβλητική, χωρίς να κάνει και επίδειξη δεξιοτεχνίας. Πολύ καλύτερο από το Iron Man, αν στηρίζεστε στη δική μου άποψη, και η τελευταία σκηνή θα προκαλέσει ευχάριστη έκπληξη στους φαν και των δύο ταινιών. Πηγαίνετε και δεν θα… πρασινίσετε από το κακό σας!

Βαθμολογία: