The Hunger Games: Η Μπαλάντα των Αηδονιών και των Φιδιών

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 13/11/2023

Δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν το “Αγώνες Πείνας: Φωτιά” του Francis Lawrence την καλύτερη στιγμή του franchise, κυρίως λόγω της σοβαρότητας με την οποία το αντιμετωπίζει, η οποία ξεπερνά τα λεπτά όρια μεταξύ μπλοκμπάστερ και καλλιτεχνικής σκηνοθεσίας της πρώτης ταινίας του Gary Ross. Η “Μπαλάντα των Αηδονιών και των Φιδιών”, παρότι η υπερβολικά μεγάλη της διάρκεια δεν της χαρίζει έξτρα πόντους αλλά δεν της μειώνει και ιδιαίτερα πολλούς, κινείται σε πιο προβλεπόμενα επίπεδα που αντιμετωπίζουν με σεβασμό τα χαρακτηριστικά του βιβλίου αλλά και τις προσδοκίες του μέσου θεατή, με τον Lawrence να βρίσκεται σε μεγαλύτερη φόρμα από τις δύο ταινίες της “Επανάστασης”.

Η μελλοντική δυστοπία παραμένει ένα γοητευτικό υποείδος παρά τον κορεσμό της προσφοράς στο σινεμά και τις πλατφόρμες, και η επιστροφή σε ένα franchise που δεν απώλεσε ποτέ την ποιότητα είναι καλοδεχούμενη. Με ένα ολοκαίνουριο καστ ηθοποιών που κινείται σε υψηλά ερμηνευτικά επίπεδα, η απεικόνιση του φανταστικού αυτού κόσμου κατορθώνει να αναδείξει το κοινωνικοπολιτικό περιεχόμενο που διέπει τις προθέσεις της ιστορίας, συνδυάζοντάς το ικανοποιητικά με την προσδοκώμενη δράση που απαιτείται. Η εστίαση σε ορισμένες υποπλοκές κάνει την ταινία να χωλαίνει ανά σημεία αν ο θεατής δεν έχει αφεθεί ολοκληρωτικά σε όσα παρακολουθεί, αλλά το μοντάζ είναι σε θέση να συγκρατήσει το ενδιαφέρον στον έντονο, αν και αχρείαστο εν πολλοίς, εμπλουτισμό της ιστορίας.

Καθότι μιλάμε για μια ταινία “εποχής” εντός του κόσμου των Hunger Games, το τεχνολογικό κομμάτι που όριζε την οπτική απεικόνιση δίνει τη θέση του σε ένα πιο πρωτόγονο σκηνογραφικό στήσιμο, κατασκευασμένο με μεγάλη προσοχή ώστε να λειτουργεί σαν προάγγελος όσων ήδη γνωρίζουμε για την πορεία αυτού του περιβάλλοντος, ενώ παράλληλα δημιουργεί τις δικές του πηγές εντυπωσιασμού, μετατρέποντας την ιδέα της θανατηφόρας μάχης μεταξύ ανηλίκων σε μια πιο φριχτή συνθήκη, τονίζοντας το σκοτεινό υπόβαθρο της ιστορίας.

Σε αντίθεση με τα “Φανταστικά Ζώα” του David Yates, η “Μπαλάντα” είναι ένα πρίκουελ που έχει από πίσω του ένα αξιοπρεπές λογοτεχνικό κείμενο ώστε να μην αποτελεί μια βεβιασμένη απόπειρα ανάπτυξης του φανταστικού σύμπαντος, έχοντας εξαρχής τις βάσεις να αποτελεί πρωτίστως μια μελέτη χαρακτήρων. Ο Tom Blyth υποδύεται τη νεότερη εκδοχή του Κοριολάνου Σνόου του Donald Sutherland, χαρτογραφώντας ένα ουσιαστικό ταξίδι με διακριτικά δείγματα παράνοιας και μεγαλομανίας όπου υποβόσκει η άκρατη δίψα για εξουσία. Η φιλόδοξη ερμηνεία του Blyth φανερώνει, εκτός από μια ακόμα εξαιρετική ανάδειξη ταλέντου όπως είχε συμβεί με τη Jennifer Lawrence, την έναρξη της καριέρας ενός πιθανώς σπουδαίου ηθοποιού, χάρη στη δεξιοτεχνία και τη φαινομενική άνεση με την οποία παρασύρει τον θεατή σε μια καθόλα πιστευτή συνθήκη εξανθρωπισμού του Σνόου. Η Rachel Zegler στέκεται με ευκολία στο πλευρό του Blyth, ειδικά σε ό,τι αφορά τις τραγουδιστικές της ικανότητες τις οποίες είχε αποδείξει από το “West Side Story”, αν και η χημεία τους προκύπτει περισσότερο λόγω των τεχνικών τους παρά με φυσικό τρόπο. Ακόμα κι αν όλα πήγαιναν στραβά όμως, η ταινία θα άξιζε μόνο και μόνο για τον ογκόλιθο που ονομάζεται Viola Davis, σε έναν σαδιστικά διαβολικό χαρακτήρα με απειλητική αύρα, γνήσιο και καθόλου γραφικό.

Με το βάρος της επιτυχίας να πέφτει στο ερμηνευτικό κομμάτι, ο Lawrence δεν αποπειράται να τραβήξει την προσοχή από το ψυχογραφικό κομμάτι της ταινίας με υπερβολικούς εντυπωσιασμούς. Δυστυχώς οι τεχνικές εμπνεύσεις που αξιοποιεί δεν ξεφεύγουν από την επαναληπτικότητα μέσα στα 157 λεπτά διάρκειας, ενώ και η κλιμάκωση πάσχει από μια έλλειψη ισορροπίας μεταξύ του ξεχειλώματος της αφήγησης και της βεβιασμένης οριοθέτησης των νέων στοιχείων προσωπικότητας των κεντρικών χαρακτήρων στο τέλος του ταξιδιού τους, κάνοντας φανερό ότι η χρονική άνεση από μόνη της δεν αρκεί για να ενταχθούν περισσότερες στρώσεις στην αφήγηση αν δεν συνοδεύονται και από το ανάλογο μέτρο που θα ορίσει τον γενικό ρυθμό του συνόλου.

Βαθμολογία: