The Hunger Games: Φωτιά (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Κάτνις καταφέρνει να επιβιώσει στους 74ους Αγώνες Πείνας κι επιστρέφει νικήτρια στην πατρίδα της μαζί με τον συμπαίκτη της, Πίτα. Τώρα οι δύο τους πρέπει να φύγουν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους και να ξεκινήσουν την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περιφέρειες της Πάνεμ. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει, μια μικρή σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει επανάσταση σε όλες τις περιφέρειες. Παρόλα αυτά, η Κάπιτολ εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο και όλοι με αρχηγό τον πρόεδρο Σνόου ετοιμάζονται για τους 75ους Αγώνες Πείνας, τους Αγώνες που θα αλλάξουν την Πάνεμ για πάντα.

Σκηνοθεσία:

Francis Lawrence

Κύριοι Ρόλοι:

Jennifer Lawrence … Katniss Everdeen

Josh Hutcherson … Peeta Mellark

Woody Harrelson … Haymitch Abernathy

Elizabeth Banks … Effie Trinket

Lenny Kravitz … Cinna

Philip Seymour Hoffman … Plutarch Heavensbee

Jeffrey Wright … Beetee Latier

Stanley Tucci … Caesar Flickerman

Donald Sutherland … πρόεδρος Coriolanus Snow

Toby Jones … Claudius Templesmith

Willow Shields … Primrose Everdeen

Sam Claflin … Finnick Odair

Lynn Cohen … Mags Flanagan

Jena Malone … Johanna Mason

Amanda Plummer … Wiress

Meta Golding … Enobaria

Bruno Gunn … Brutus

Alan Ritchson … Gloss

Stephanie Leigh Schlund … Cashmere

Patrick St. Esprit … διοικητής Romulus Thread

Paula Malcomson … Κα Everdeen

Stef Dawson … Annie Cresta

Nelson Ascencio … Flavius

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Simon Beaufoy, Michael Arndt

Παραγωγή: Nina Jacobson, Jon Kilik

Μουσική: James Newton Howard

Φωτογραφία: Jo Willems

Μοντάζ: Alan Edward Bell

Σκηνικά: Philip Messina

Κοστούμια: Trish Summerville

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Hunger Games: Catching Fire
Ελληνικός Τίτλος: The Hunger Games: Φωτιά
Εναλλακτικός Τίτλος: The Hunger Games II
Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Αγώνες Πείνας: Φωτιά [τηλεόραση]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Catching Fire της Suzanne Collins.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (Atlas).

Παραλειπόμενα

Όταν ο Gary Ross ανακοίνωσε την αποχώρηση του από τη σκηνοθετική καρέκλα, ακούστηκαν τα ονόματα των Alfonso Cuaron, David Cronenberg, Bennett Miller, Tomas Alfredson, Cary Fukunaga, Duncan Jones και Joe Cornish.
Για τον ρόλο του Φίνικ Οντέρ, ακούστηκαν οι: Taylor Kitsch, Armie Hammer, Hunter Parrish, Grant Gustin, Luke Mitchell και Garrett Hedlund.
Για αυτόν της Τζοάνα Μέισον, υποψήφιες ήταν η Zoe Aggeliki και η Mia Wasikowska.
Η Melissa Leo ήταν υποψήφια για τη Μαγκς.
Ο σεναριογράφος Michael Arndt αναγράφεται στους τίτλους με το ψευδώνυμο Michael deBruyn.
Με 865 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, έγινε η πλέον εμπορική ταινία της χρονιάς της. Το κόστος της ανέρχονταν στα 140.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Το σάουντρακ, που κυκλοφόρησε ξεχωριστά από το μουσικό σκορ, έβγαλε τρία σινγκλ: το Atlas (Coldplay), το Elastic Heart (Sia, The Weeknd & Diplo) και το We Remain (Christina Aguilera).

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 2/4/2014

Το πρώτο «Hunger Games» ήταν μια τεράστια έκπληξη, ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και πρωτόγνωρο για τα χολιγουντιανά δεδομένα μπλοκμπάστερ, που είχε για στόχο εξίσου θέαμα και πολιτικά σχόλια. Ακόμα και η σκηνοθεσία του Gary Ross προσπαθούσε να αποτινάξει από πάνω της το άρωμα θεαματικού Χόλιγουντ, με την αεικίνητη κάμερα να δίνει μια επιπλέον αίσθηση πρωτοτυπίας. Όλο αυτό βέβαια κάπου εξατμίστηκε προς το τέλος, όπου το φιλμ έμοιαζε υποταγμένο στο εύκολο (και σεναριακά προβληματικό) θέαμα, το (υποχρεωτικό) ρομάντζο και τη συνοπτικών διαδικασιών προετοιμασία του σίκουελ.

Και εκεί που περιμένεις λοιπόν τη συνέχεια να είναι πιο κοντά στο συμβιβασμένο φινάλε της πρώτης ταινίας, παρά στην αιφνιδιαστική φρεσκάδα της (δεδομένης και της αλλαγής σκηνοθέτη), το «Catching Fire» έρχεται να σε πιάσει ξανά αδιάβαστο. Ναι, έχουμε ξαναεπισκευτεί το δυστοπικό (και ηθελημένα υπερ-κιτς) κόσμο του franchise, έχουμε ξαναπατήσει στην αρένα των εφιαλτικών «παιχνιδιών», έχουμε ήδη εντυπωσιαστεί από την ευρηματική σύλληψη της κινηματογραφικής αλληγορίας. Κι όμως, το δεύτερο κεφάλαιο της σειράς δεν επαναπαύεται στην ασφάλεια της δοκιμασμένης συνταγής, αλλά προσπαθεί να ενισχύσει τον προβληματισμό, αλλά και να βελτιώσει καθολικά την πρώτη ταινία. Η νέα είσοδος στην αρένα των «Hunger Games», μάλιστα, δημιουργεί το ίδιο ρίγος και την ίδια καθηλωτική αγωνία με την πρώτη φορά -πολλά εύσημα στον κύριο Francis Lawrence.

Η βασική βελτίωση εντοπίζεται στο σενάριο, που είναι πιο σφιχτοδεμένο και πολιτικά συνειδητοποιημένο. Δεν τίθενται ως προτεραιότητα ούτε η δράση ούτε τα ρομάντζα (ειδικά για το τελευταίο προσωπικά είμαι βαθύτατα ευγνώμων), αλλά η όξυνση της αλληγορίας και της κριτικής, που φαντάζουν πιο προσανατολισμένες, ακόμα κι αν -δικαιολογημένα, στα πλαίσια του είδους- δεν έχει ξεπεραστεί η απλοϊκότητά τους. Βεβαίως, το τέλος φανερώνει μια ασυγχώρητη σεναριακή «γκάφα» σε σχέση με το χαρακτήρα του μακαρίτη Philip Seymour Hoffman, ενώ υπάρχουν λεπτομέρειες που θα παραμείνουν αδιευκρίνιστες στο μυαλό σας -ειδικά αν δεν είναι φρέσκο στη μνήμη σας το πρώτο μέρος. Πλέον πάντως είναι φανερό πως στο target-group του franchise είναι καθοριστική (και εντελώς συνειδητή) η ύπαρξη του ωριμότερου ηλικιακά κοινού, παρόλο που αυτή τη φορά δεν υπάρχει η ίδια τάση προς την πιο ενήλικη απεικόνιση της βίας.

Ίσως είναι αχάριστο να κατηγορηθούν τα «Hunger Games» για έλλειψη τόλμης (αφού, για τα ξεκάθαρα χολιγουντιανά δεδομένα, σχεδόν ξεχειλίζουν από αυτή), όμως είναι αλήθεια πως, αν είχαν περισσότερη, θα μιλάγαμε πιθανότατα για το απόλυτο μπλοκμπαστερικό franchise των ημερών μας, ό,τι καλύτερο έχουμε δει στο είδος εδώ και πολλά χρόνια. Για την ώρα, μία πραγματικά καλή (έστω και λογικής επεισοδίου), απολαυστικότατη και κάθε άλλο παρά κενή περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας είναι κάτι παραπάνω από αρκετή. Άλλωστε, όταν συνειδητοποιείς ότι η ανυπομονησία σου για το επόμενο «Hunger Games» ξεπερνά αυτή για το «Hobbit», καταλαβαίνεις πόσο σοβαρά πρέπει να το πάρεις…

Υ.Γ.: Για την Jennifer τα λόγια περιττά…

Βαθμολογία: