Το Σπίτι με το Ρολόι στον Τοίχο
- The House with a Clock in Its Walls
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Εποχής, Μαύρη Κωμωδία, Οικογενειακή, Φαντασίας
- 20 Σεπτεμβρίου 2018
Δεκαετία του 1950. Ο Λούις, ένα ορφανό αγοράκι, μετακομίζει στο Μίσιγκαν για να ζήσει στο σπίτι του θείου του, Τζόναθαν. Εκεί ανακαλύπτει τον κόσμο της μαγείας, αφού τόσο ο θείος του όσο και η καλύτερή του φίλη, Φλόρενς, είναι μάγοι. Σύντομα, ο μικρός Λούις θα αντιληφθεί πως το σπίτι έχει ένα μεγάλο μυστικό, αφού στους τοίχους του κρύβεται ένα μαγικό ρολόι που έχει τη δύναμη να καταστρέψει τον κόσμο. Θα καταφέρουν να το βρουν και να το σταματήσουν πριν να είναι πολύ αργά;
Σκηνοθεσία:
Eli Roth
Κύριοι Ρόλοι:
Owen Vaccaro … Lewis Barnavelt
Jack Black … Jonathan Barnavelt
Cate Blanchett … Florence Zimmerman
Kyle MacLachlan … Isaac Izard
Renee Elise Goldsberry … Selena Izard
Sunny Suljic … Tarby Corrigan
Colleen Camp … Κα Hanchett
Lorenza Izzo … Κα Barnavelt
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Eric Kripke
Παραγωγή: Bradley J. Fischer, Eric Kripke, James Vanderbilt
Μουσική: Nathan Barr
Φωτογραφία: Rogier Stoffers
Μοντάζ: Fred Raskin
Σκηνικά: Jon Hutman
Κοστούμια: Marlene Stewart
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The House with a Clock in Its Walls
- Ελληνικός Τίτλος: Το Σπίτι με το Ρολόι στον Τοίχο
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: The House with a Clock in Its Walls του John Bellairs.
Παραλειπόμενα
- Πρώτη οικογενειακή ταινία για τον συνηθισμένο στις ταινίες τρόμου Eli Roth. Μαζί είναι και η πρώτη του που δεν χαρακτηρίστηκε ως R.
- Φαίνεται ευδιάκριτα σε μια σκηνή η μαρκίζα ενός κινηματογράφου που παίζει την ταινία Space Man from Pluto. Αυτός κάποτε ήταν ο επιθυμητός τίτλος της Universal Studios για μια παλιότερη συμπαραγωγή με τον Steven Spielberg, αλλά ο σκηνοθέτης είχε επιμείνει να ονομάσει την ταινία του… Επιστροφή στο Μέλλον.
- Με κόστος 42 εκατομμύρια δολάρια, η ταινία πέτυχε εισπράξεις των 131,5.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/11/2018
Τι το ήθελε μέσα στο 2018 να αφήσει δις τον τρόμο ο Eli Roth; Όχι πως ήταν κι από τους υποδειγματικούς δημιουργούς του είδους, μάλλον το αντίθετο θα λέγαμε, αλλά είχε μια σταθερή πορεία και νοοτροπία που του εξασφάλιζε ένα κοινό. Σε αυτή την απόπειρα να αρπάξει το βαρύ χρήμα από το Χόλιγουντ, πετυχαίνει το λιγότερο να «ξενερώσει» τους πάντες. Επί της ουσίας, η ταινία είναι ένα θρίλερ τρόμου για νήπια!
Όταν κάποτε ο Spielberg έφερνε το θρίλερ πιο κοντά στο οικογενειακό σινεμά, πετύχαινε να ικανοποιεί τους πάντες, μικρούς και μεγάλους. Μα, ο Eli Roth, το πρώτο που κάνει είναι να πετάει έξω από την αίθουσα το ενήλικο κοινό, έπειτα το νεανικό, και να αφήνει εντέλει μέσα μονάχα όσα παιδάκια χτυπάνε και τις πόρτες στο Χάλογουιν για φάρσα ή κέρασμα. Αμφιβάλω όμως κι αν ακόμα κι αυτά τα ικανοποιεί πλήρως, αφού δεν έχει ένα παραμύθι σόι να δώσει. Πιο κοντά στη λογική του Disney Channel παρά σε αυτήν που χρειάζεται κι ένα σενάριο, το έργο κυλάει απίστευτα βαρετά, για να καταλήξει και σε ένα φινάλε δίχως τη μεγάλη έκρηξη. Παρότι μάλιστα υποτίθεται χτίζεται σε κάποιο σημείο μια δύσκολη κατάσταση για τους ήρωες, η αντιμετώπιση αυτής μοιάζει με βόλτα σε πάρκο. Όχι όμως θεματικό, γιατί αυτό θα προϋπόθετε και λίγο παραπάνω θέαμα, το οποίο εδώ δεν μας κάνει τη χάρη να εμφανιστεί.
Και πιστέψτε με, το μεγαλύτερο πρόβλημα του έργου δεν είναι όλα αυτά τα παραπάνω. Ίσα-ίσα, που γιατί όχι να μη λειτουργούσε μια χαλαρή ανήλικη ταινία τρόμου, ακόμα και με απώτερο σκοπό να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω η εταιρία της. Μα λείπει κάτι που ήταν απαραίτητο για μια αξιοπρεπή εμφάνιση: το χιούμορ. Εκτός του ότι ο Jack Black είναι από τους πλέον κρύους κωμικούς του Χόλιγουντ, ανεξάρτητα με τι υποσχέσεις έδωσε στις αρχές της καριέρας του, δεν υπάρχει ούτε μία ξεκάθαρα κωμική ατάκα πουθενά, με χιουμοριστικό απόγειο το να δούμε τον εύσωμο κωμικό μικρούλη με μούσια. Συγνώμη για το spoiler, αλλά αν καταφέρετε να φτάσετε ως εκείνο το σημείο, μόνο αυτό δεν θα σας νοιάξει…
Από εκεί και πέρα, δανειζόμαστε ένα μικρό στοιχείο από εδώ, ένα άλλο από κάποια άλλη γνωστή ταινία (κατακαημένο Χάρι Πότερ…), έχουμε ένα φινάλε ιδανικό για σεναριογράφους που βιάζονται να παραδώσουν το κείμενο, και τη βγάλαμε την ταινία. Χάσαμε και κάθε ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε το γεγονός του ότι ο κεντρικός ήρωας είναι ένα αγοράκι που έχει πρόβλημα προσαρμογής στο σχολείο του, αλλά και τι έγινε, εκεί θα κολλήσουμε; Μα το κλου ανήκει στον ξεπεσμό της Cate Blanchett, που τα τελευταία χρόνια είτε θα πηγαίνει για Όσκαρ, είτε για καθαρή κονόμα.
Θα με συγχωρέσετε εκ νέου (από τον πόνο μου για όσα είδα, με πήραν οι συγνώμες…), αλλά δεν υπάρχει το παραμικρό θετικό εδώ μέσα για να το επισημάνω και να χρυσώσω το χάπι. Από την άλλη, αν έχετε παιδιά και σας έχει πιάσει η μόδα του Χάλογουιν, νιώστε ασφάλεια να τα αφήσετε μόνα τους να το παρακολουθήσουν τη συγκεκριμένη μέρα, και λογικά θα το εκτιμήσουν περισσότερο από εμένα. Αλλά προσοχή, μόνα τους…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
