The Harder They Fall

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 8/11/2021

Ένα ήσυχο μεσημέρι, η οικογένεια βρίσκεται μαζεμένη γύρω από το τραπέζι, έτοιμη για το γεύμα της. Η συμμορία όμως του Ρούφους Μπακ εισβάλει στο σπίτι. Η μεγαλόσωμη, επιβλητική φιγούρα του Ρούφους κάθεται στο τραπέζι, κουβεντιάζει για λίγο με τον πατέρα, και λίγα λεπτά αργότερα δολοφονεί αυτόν και τη γυναίκα του, μπροστά στα μάτια του έντρομου πιτσιρικά, τον οποίο αφήνει να ζήσει. Χρόνια μετά, ο πιτσιρικάς είναι ο περίφημος παράνομος Νατ Λαβ, και σχεδιάζει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο των γονιών του, αποδεκατίζοντας τη συμμορία του Ρούφους, μέχρι να φτάσει στον ίδιο.

Το πόσο υπέροχα γυρισμένη είναι η ταινία του Τζέιμς Σάμιουελ είναι κάτι που δεν χωράει περιγραφή. Από την επιλογή της χρωματικής παλέτας, τα πλάνα του και την εκπληκτική φωτογραφία, τον τρόπο που έχει μελετήσει το είδος αλλά και τον τρόπο που αποδίδει φόρο τιμής σε ένα σωρό μαύρους καλλιτέχνες είναι όλα τόσο γνήσια αποτυπωμένα στην οθόνη, με τόσο μεράκι και αγάπη για τα πρόσωπα που παρουσιάζει, τα πρόσωπα που εμφανίζονται στην οθόνη, αλλά παράλληλα και για ολόκληρο το κινηματογραφικό είδος των γουέστερν, είδος που σπάνια απασχολούσε μαύρους σκηνοθέτες ή ηθοποιούς. Εδώ όμως ο Σάμιουελ μάζεψε ένα σωρό ιστορικές φιγούρες της άγριας Δύσης και τις ένωσε σε μια φανταστική ιστορία, όπως από την αρχή μας ενημερώνει, πετυχαίνοντας ένα αποτέλεσμα σχεδόν άριστο. Το “σχεδόν” έχει να κάνει κυρίως με τους χαρακτήρες, καθώς νιώθω ότι μετά το τέλος της ταινίας κανένας δεν μου “έμεινε”, παρότι κατά τη διάρκεια της προβολής όλα δούλευαν ρολόι. Όλοι στους ρόλους τους είναι πάρα πολύ καλοί έως εξαιρετικοί (Ίντρις Έλμπα), αλλά κάτι στο γράψιμο των χαρακτήρων δεν μου έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω, ώστε να μείνει μαζί μου ένας από όλους αυτούς και μετά την προβολή. Μικρό το κακό, όμως.

Τα πράγματα που περιμένεις να πάρεις από ένα γουέστερν, η ταινία του Σάμιουελ σού τα δίνει απλόχερα, με ένα πολύ διαφορετικό σάουντρακ όμως από αυτό που περιμένεις, και αυτό μπαίνει στα θετικά της ταινίας. Έχει κυνηγητά με άλογα, έχει μονομαχίες, έχει απόδραση, έχει εκδίκηση, έχει και ανατροπή που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την τελική αναμέτρηση. Με αναφορές στον μάστορα Λεόνε και γενικότερα στα σπαγγέτι γουέστερν, ο βρετανός σκηνοθέτης κάνει παιχνίδια με την κάμερα και δίνει έναν τόσο φρέσκο αέρα σε ένα είδος που πίστευα ότι γενικά είχε τελειώσει εδώ και χρόνια, ακόμα και μετά την αναλαμπή του “Django, ο Τιμωρός” του Ταραντίνο, του οποίου η σκιά τριγυρνάει κι εδώ. Έχουμε περάσει πια σε μια εποχή που η απλότητα των ιστοριών φαίνεται να μη θεωρείται προτέρημα αλλά ελάττωμα των “σοβαρών” ταινιών. Εδώ λοιπόν έχουμε μια απίστευτα απλή ταινία που κρύβει όμως τόνους κινηματογραφικής γνώσης – ή ταλέντου (δεν είμαι σίγουρος τι έχει σε μεγαλύτερο βαθμό ο Σάμιουελ).

Το επιτελείο ηθοποιών που μαζεύτηκε είναι ένα ακόμα στοιχείο που μόνο έξτρα κίνητρο δίνει σε κάποιον για να δει την ταινία. Ο Ίντρις Έλμπα, στον ρόλο του Ρούφους Μπακ, είπαμε ότι είναι εξαιρετικός. Ο Τζόναθαν Μέιτζορς κάνει επίσης πολύ καλή δουλειά ως Νατ Λαβ, ενώ έχει απίστευτη χημεία με τη Ζάζι Μπιτζ. Η Ρετζίνα Κινγκ είναι κακιά και το διασκεδάζει, και μαζί με την Μπιτζ έχουν μια από τις καλύτερα κινηματογραφημένες μονομαχίες που έχω δει τελευταία. Ο Ντελρόι Λίντο είναι βράχος στον ρόλο ενός σερίφη, ο ΛαΚιθ Στάνφιλντ κλέβει σκηνές, ενώ Ντέιμον Γουέιανς και Γούντι Μακλέιν βάζουν μερικές κωμικές πινελιές.

Δεν βλέπω λόγο να μη δεις αυτή την ταινία. Θα ήταν τέλεια να μπορούσες να τη δεις στον κινηματογράφο, σε μεγάλη οθόνη, καθώς είναι μια ταινία που έχει γυριστεί για να τη δεις στον κινηματογράφο. Τα τοπία, οι εναλλαγές των πλάνων, τα τρικ της κάμερας δουλεύουν εξαιρετικά στη μικρή οθόνη, οπότε φαντάζεσαι πόσο μαγικό θα ήταν να έβλεπες την ταινία σε κινηματογραφική αίθουσα. Για την ώρα, Νέτφλιξ, και πάλι καλά μάλλον, δεδομένου της κατάστασης.

Βαθμολογία: