Ο Καλός Γερμανός

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Good German

Ελληνικός Τίτλος: Ο Καλός Γερμανός

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: The Good German του Joseph Kanon.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.

Παραλειπόμενα

• Η ταινία γυρίστηκε με συνθήκες του 1945. Ψεύτικο μπαγκράουντ από στούντιο, κανένα μικρόφωνο σε σώμα ηθοποιού και φακοί-φώτα εκείνης της εποχής. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν θεατρινίστικα, και το μόνο που δεν θα μπορούσε να υπάρχει τότε είναι το γυμνό, η βία και η ακατάλληλη γλώσσα, λόγω της αυστηρής λογοκρισίας της τότε εποχής.
• Η αυθεντική αφίσα είναι φόρος τιμής στο Καζαμπλάνκα. Η εν λόγω αναφορά υπάρχει και μέσω της τελικής σκηνής στο αεροδρόμιο.
• Η Kate Winslet ήταν η πρώτη που προσεγγίσθηκε για τον ρόλο της Λένα.
• Προβλήθηκε σε κάδρο 1.66:1, που οι αίθουσες όμως δεν υποστήριζαν πια το 2006. Έτσι, προβάλλονταν σε 1.85:1, με μαύρες μπάρες δεξιά και αριστερά της οθόνης.
• Στο Home Cinema βγήκε και σε εκδοχή κάδρου 1.33:1, το οποίο και καταργήθηκε το 1953.
• Ο όρος “καλός Γερμανός” ακούγονταν στη μεταπολεμική Γερμανία, και αφορούσε εκείνους που στην πρώην χώρα των ναζί υποστήριζαν ότι δεν είχαν στηρίξει το καθεστώς του Χίτλερ, αλλά είχαν παραμείνει σιωπηλοί. Παραπέμπει όμως και στην αμερικανική φράση από την απόβαση στη Νορμανδία, όπου οι φαντάροι είχαν ως σύνθημα το “ο μόνος καλός Γερμανός είναι ο νεκρός Γερμανός”.
• Το πείραμα απέτυχε στα ταμεία, αφού ενώ το κόστος είχε φτάσει στα 32 εκατομμύρια δολάρια, τα κέρδη έμειναν στα 6.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/1/2009

Ο Σόντερμπεργκ παίρνει ένα μπεστ-σέλερ του Τζόσεφ Κάνον, και προσπαθεί να κάνει τίποτα λιγότερο από αριστούργημα (γνωστός άλλωστε για την τελειομανία του). Το αποτέλεσμα είναι ένα «τσαλακωμένο» φιλμ-νουάρ, με πολλή επιτήδευση, κόμικ αισθητική, και τελικά μια επίδειξη τελειομανίας από έναν σκηνοθέτη που τη μια θαυμάζεις και την άλλη απορρίπτεις. Είναι γυρισμένο σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, αλλά επιπλέον προσπαθεί να έχει την τεχνική και την αισθητική του παλιού Χόλιγουντ σε κάθε του λεπτομέρεια. Όμως, ο Σόντερμπεργκ δεν είναι Φριτζ Λανγκ, και χάνει τη συνοχή ανάμεσα σε σενάριο και αφήγηση, κάνοντας την ταινία αρκετά βαρετή από ένα σημείο και μετά. Είναι, όμως, και ένα must ως δείγμα mainstream πειραματικού κινηματογράφου, που σε προκαλεί να το δεις και όχι άδικα. Μάλιστα, θα παρατηρήσετε και το ότι οι Κλούνεϊ και Μπλάνσετ (κοντά σε κάτι από Μάρλεν Ντίτριχ από το Φλόγα και Πάθος του Μπίλι Γουάιλντερ) θα μπορούσαν να σταθούν και στο κλασικό Χόλιγουντ με ευκολία.

Βαθμολογία: