Έχοντας φτάσει στα έσχατα σημεία οικονομικής ένδειας κι εμπνεόμενοι από ένα ανάλογο θέαμα, έξι απολυμένοι εργάτες αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν τη μιζέρια της ζωής τους παρουσιάζοντας ένα νούμερο ανδρικού στριπτήζ. Ο 30χρονος Γκαζ είναι αυτός που αποφασίζει να βάλει στο «τολμηρό» σχέδιό του μια ομάδα φίλων του, οι οποίοι μόνο για strip-show δεν σε προδιαθέτουν: ο κολλητός του αλλά και υπέρβαρος Ντέιβ, ο πρώην επιστάτης κι ερασιτέχνης χορευτής Τζέραλντ, ο φοβητσιάρης και μαμμόθρεφτος Λόμπερ, ο γερο-Χορς με έντονο πρόβλημα στις αρθρώσεις του κι ο Γκάι με ακόμη πιο έντονο πρόβλημα στο να ακολουθήσει τον ρυθμό της μουσικής. 

Σκηνοθεσία:

Peter Cattaneo

Κύριοι Ρόλοι:

Robert Carlyle … Gary ‘Gaz’ Schofield

Mark Addy … Dave Horsefall

Tom Wilkinson … Gerald Arthur Cooper

Steve Huison … Lomper

Paul Barber … Barrington ‘Horse’ Mitchell

Hugo Speer … Guy

Wim Snape … Nathan Schofield

Lesley Sharp … Jean Horsefall

Emily Woof … Mandy

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Simon Beaufoy

Παραγωγή: Uberto Pasolini

Μουσική: Anne Dudley

Φωτογραφία: John de Borman

Μοντάζ: David Freeman, Nick Moore

Σκηνικά: Max Gottlieb

Κοστούμια: Jill Taylor

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Full Monty
  • Ελληνικός Τίτλος: Άντρες με τα Όλα τους

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ μουσικής (δράμα ή κωμωδία). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και αυθεντικό σενάριο.
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ).
  • Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Robert Carlyle) και δεύτερου αντρικού ρόλου (Tom Wilkinson). Υποψήφιο για καλύτερη βρετανική ταινία, σκηνοθεσία, δεύτερο αντρικό ρόλο (Mark Addy), δεύτερο γυναικείο ρόλο (Lesley Sharp), σενάριο, μουσική, μοντάζ και ήχο.
  • Καλύτερη ξένη ταινία στα David di Donatello.
  • Καλύτερη ταινία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
  • Καλύτερη ξένη ταινία στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
  • Καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία στα Goya.
  • Ειδικό βραβείο στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.

Παραλειπόμενα

  • Έγινε η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών στη Μεγάλη Βρετανία, αν και ξεπεράστηκε γρήγορα από τον Τιτανικό. Κάποιοι εκτίμησαν ότι οι Βρετανοί ήθελαν κάτι να τους χαλαρώσει, αφού την ίδια εποχή ήταν ο θάνατος της πριγκίπισσας Diana. Οι εισπράξεις του όμως ήταν υψηλές παγκοσμίως, αφού ενώ κόστισε 3,5 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε 258.
  • Παρότι η Channel 4 Films είχε επενδύσει πάνω στο σενάριο, αργότερα αποχώρησε τελείως από την παραγωγή, την οποία ανάλαβε η Fox Searchlight.
  • Και οι 6 πρωταγωνιστές συμφώνησαν να κάνουν το τελικό στριπτήζ μπροστά σε 50 κομπάρσους, κι ενώ είχαν στη διάθεση του μονάχα μία λήψη.
  • Ο Robert Carlyle είχε δηλώσει πως τα γυρίσματα ήταν δύσκολα και χαοτικά, με αποτέλεσμα όταν είδε η 20th Century Fox το αρχικό μοντάζ, ήθελε να στείλει την ταινία στο Home Cinema. Σύμφωνα πάντα με τον ηθοποιό, ήταν η σκληρή δουλειά του παραγωγού Uberto Pasolini και του μοντέρ Nick Moore που διέσωσαν το φιλμ.
  • Στην αγγλική αργκό ο τίτλος αναφέρεται στο “ολοκληρωμένο” (ή “ως το τέλος”). Οι αμερικανοί διανομείς όμως είχαν πρόβλημα, μια και δεν έβλεπαν κάποιον ήρωα να ονομάζεται Μόντι. Κατά τα γυρίσματα, ο τίτλος ήταν Eggs, Beans and Chippendales.
  • Ο Danny Boyle προσπέρασε την ευκαιρία να το σκηνοθετήσει, μια κι έβρισκε αδιάφορο το θέμα του.
  • Για τον ρόλο του Γκαζ, στο τραπέζι ήταν και τα ονόματα των: Hugh Grant, Hugh Bonneville, Lee Evans και Nigel Planer.
  • Ο Alan Rickman απέρριψε τον ρόλο του Τζέραλντ.
  • Σχεδόν όλη η ταινία γυρίστηκε στο Σέφιλντ. Οι σκηνές από ντοκιμαντέρ πάνω στην πόλη στην έναρξη της ταινίας, είναι από αληθινό ντοκιμαντέρ του 1972, με τίτλο City on the Move, που είχε βγει με χρήματα του δήμου. Η παραγωγή πλήρωσε τους συντελεστές του μόνο 400 λίρες για να πάρει τα αποσπάσματα, ενώ το 2008 αυτό κυκλοφόρησε σε DVD με τον τίτλο The Reel Monty.
  • Οι νεοζηλανδοί Anthony McCarten και Stephen Sinclair έκαναν μήνυση στην παραγωγή, υποστηρίζοντας ότι το θέμα προήλθε από ένα δικό τους θεατρικό, το Ladies Night, που είχε ανέβει και στη Μεγάλη Βρετανία. Το ζήτημα δεν πήγε ποτέ ως τα δικαστήρια, μια και λύθηκε εξωδικαστικά.
  • Το σενάριο αρχικά μεταφέρθηκε ως μυθιστόρημα από τη Wendy Holden, ενώ από το 2000 κάνει καριέρα ως θεατρικό. Υπό αυτή τη μορφή έχει περάσει με επιτυχία κι από τη χώρα μας.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Το κλασικό ντίσκο κομμάτι Hot Stuff (Donna Summer) γνώρισε νέα καριέρα, αφού παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κλασική σκηνή της ταινίας, όπου οι ήρωες βρίσκονται στην ουρά του ταμείου ανευρέσεως εργασίας. Η σκηνή αρχικά όμως ήταν κοπεί, μια και θεωρούνταν μη ρεαλιστική.
  • Το σάουντρακ περιέχει κι άλλες ανάλογες χορευτικές επιτυχίες από τα 1970 και τα 1980, όπως τα: You Can Leave Your Hat On (Tom Jones), We Are Family (Sister Sledge) και Flashdance… What a Feeling (Irene Cara).

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 17/2/2015

Έξυπνη ιδέα, ελάχιστη πλοκή, λιτό αλλά περιεκτικό σενάριο και μία από τις πιο διάσημες βρετανικές γλυκόπικρες κωμωδίες πάνω στο θέμα της ανεργίας. Ο Πίτερ Κατανέο παίρνει το βαρύ μικροσύμπαν των ταινιών του Μάικ Λι και του Κεν Λόουτς, και το προσφέρει παρηγορητικά, με την ανάσα του χιούμορ. Ο ρεαλισμός δοσμένος ανεκδοτολογικά, μέσα από αστείες φάσεις, όχι μόνο δεν αναιρείται αλλά ενισχύεται. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, εκτός από το πρόβλημα της ανεργίας, υπάρχει και αυτό του κύρους του αρσενικού απέναντι στη σύζυγο. Ένας άνεργος είναι ένας ακυρωμένος άντρας; Κατά έναν τρόπο, η απόφασή τους να «κατεβάσουν τα βρακιά» χειροκροτήθηκε από τις γυναίκες τους, όχι μόνο γιατί έκαναν καθετί για να κερδίσουν τον επιούσιο, αλλά γιατί κερδήθηκε μια βαθύτερη ισότητα. Οι γυναίκες στην ανάγκη «τα έχουν κατεβάσει» με πολλούς τρόπους και ξέρουν…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

22 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *