
Τα Οπωροφόρα της Αθήνας
- Τα Οπωροφόρα της Αθήνας
- The Fruit Trees of Athens
- 2010
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Κωμωδία, Σινεφίλ
- 07 Οκτωβρίου 2010
Τι σχέση έχει η Βουδαπέστη με τη λεωφόρο Συγγρού και τα ολόγλυκα σύκα με το Κολωνάκι και τη Νεάπολη; Το Φάληρο είναι ο ευλογημένος τόπος της πόλης, με ρόδια, τζίτζιφα και μανταρίνια. Στην παραλιακή βρίσκεις φραγκόσυκα, και σε όλη την Αθήνα διάσπαρτες μουριές. Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις την πόλη είναι να την περπατήσεις, όπως ο ήρωας μας. Σε κάθε του βήμα ανακαλύπτει τους ήχους, τα αρώματα και τις γεύσεις της Αθήνας, δοκιμάζει όλα τα φρούτα της και συναντά στις περιπλανήσεις του τους πιο απίθανους χαρακτήρες. Οδηγός του στις διαδρομές αυτές, ο συγγραφέας της ιστορίας, που συντροφεύει τον ήρωά του σε κάθε του βήμα…
Σκηνοθεσία:
Νίκος Παναγιωτόπουλος
Κύριοι Ρόλοι:
Λευτέρης Βογιατζής … ο συγγραφέας
Νίκος Κουρής … ο ‘καρπουζοκέφαλος’
Αλεξία Καλτσίκη … η οικιακή βοηθός
Ελευθερία Γεροφωκά … το ‘αίσθημα’
Δημήτρης Ήμελλος … ελεγκτής λεωφορείου
Μαίρη Τσώνη … κοπέλα στα επεισόδια
Νίκος Καρδώνης … ο ‘μπάτμαν’
Γιώργος Σουξές … αστυνομικός
Κώστας Ξυκομηνός … αθυρόστομος κύριος
Αλέξανδρος Παρίσης … άντρας στο καφενείο
Πέτρος Αϊβάζης … ο κλέφτης
Βαγγέλης Αλεξανδρής … αστυνομικός
Στάθης Κοκκόρης … αστυνομικός
Θεόδωρος Κανδηλιώτης … ο άντρας με τα μούρα
Παρθένα Χοροζίδου … ευαγγελίστρια
Μιχάλης Ταμπούκας … επιβάτης λεωφορείου
Βασίλης Κουκαλάνι … περαστικός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Φωτογραφία: Γιώργος Φρέντζος
Μοντάζ: Τάκης Γιανόπουλος
Σκηνικά: Γιώργος Ανδριτσόγιαννος
Κοστούμια: Μαριάννα Σπανουδάκη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Τα Οπωροφόρα της Αθήνας
- Διεθνής Τίτλος: The Fruit Trees of Athens
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)
- Αθήνα-Κωνσταντινούπολη (2008)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Τα Οπωροφόρα της Αθήνας του Σωτήρη Δημητρίου.
Παραλειπόμενα
- Κλείνει μια άτυπη τριλογία για την Αθήνα, μετά τα Πεθαίνοντας στην Αθήνα, και Αθήνα-Κωνσταντινούπολη.
- Ο σκηνοθέτης είχε δηλώσει πως αυτή ήταν μια ταινία που τη γύριζε σαββατοκύριακα, ανάμεσα σε Φλεβάρη και Αύγουστο του 2009.
- Ανάμεσα στους αρκετούς γκεστ-σταρ είναι και ο Βασίλης Κεσίσογλου, ο Σταύρος Καπλανίδης, ο Κώστας Βρεττάκος, ο Γιάννης Σολδάτος, ο Νίκος Κανάκης και ο Γιώργος Μπράμος.
- Έκοψε 5.267 εισιτήρια, και ήρθε 12ο ανάμεσα στις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το ομότιτλο τραγούδι, σε στίχους και μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη, ερμηνεύει ο Λευτέρης Βογιατζής.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 20/9/2010
Ένας συγγραφέας (Λευτέρης Βογιατζής) γράφει ένα παιγνιώδες δοκίμιο για την διαδικασία παραγωγής ενός λογοτεχνικού κειμένου, χρησιμοποιώντας ως αφηγηματικό πρόσχημα τις βόλτες ενός ιδιόρρυθμου 30 κάτι (Νίκος Κουρής), τις οποίες βέβαια παρακολουθούμε, σε δρόμους και πλατείες της Αθήνας όπου υπάρχουν οπωροφόρα, τα οποία γεύεται ενώ ταυτόχρονα διαλέγεται με τους περαστικούς. Ο ίδιος ο συγγραφέας συχνά αναπτύσσει προφορικά τους στοχασμούς του στην αλλοδαπή που συγυρίζει τον σπίτι (Αλεξία Καλτσίκη) και η οποία δεν ξέρει γρι ελληνικά. Πρόκειται για μεταφορά ομότιτλου βιβλίου του Σωτήρη Δημητρίου. Στα ζένερικ δηλώνεται, επίσης, ότι είναι «μια κωμωδία πάνω στο δοκίμιο ή ένα δοκίμιο πάνω στην κωμωδία».
Το ότι πρόκειται για αναφορική «γλώσσα» είναι φανερό από το ότι όλες οι σκηνές με τον ήρωα του βιβλίου αποτελούν φορμαλιστικές αποτυπώσεις προτύπων της παλιάς κωμωδίας, του παλιού αφελούς λεκτικού λαϊκού, ελληνικού βασικά, κινηματογράφου. Μια παράθεση από κλισέ που θέλουν να λειτουργούν σε ένα δεύτερο επίπεδο με τρόπο «γλυκό και συναισθηματικό». Στις υπόλοιπες σκηνές, του συγγραφέα, απλά ο Βογιατζής στοχάζεται ως διανοούμενος με ελαφρά θλιμμένη κομψότητα.
Το συνολικό αποτέλεσμα δεν ενοχλεί αλλά και δεν γοητεύει. Το βιβλίο δεν έπρεπε, απλά, να εικονογραφηθεί ταυτολογικά αλλά να διαβαστεί ξανά με μια καθαρά κινηματογραφική προσέγγιση μέσα από πλάνα και μοντάζ που να αντικαθιστούν τον λόγο. Αντίστροφο παράδειγμα, δυο διαδοχικά πλάνα σε κάποιο σημείο: πλάνο 1: ο συγγραφέας, πάντα στο γραφείο του, ξαφνικά φυσάει με το στόμα του, πλάνο 2: ο ήρωας γέρνει λίγο το κεφάλι του πίσω και τα φυλλώματα «παίζουν» από μια ριπή ανέμου –μια πολύ εκφραστική σύνδεση αλά champ-contrechamp του πραγματικού και του μυθοπλαστικού χώρου, ένα ύφος πλασίματος που σε γενικές γραμμές δεν ακολουθείται στο σύνολο του φιλμ. Υπάρχει η ευαισθησία του Παναγιωτόπουλου αλλά λείπει η «ομιλούσα έλλειψη» της εικόνας.
Βαθμολογία: