Ο Παραχαράκτης
- The Forger
- 2014
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ
Γνωρίζοντας ότι ο γιος του, Γουιλ, έχει εξελιγμένο καρκίνο, ο Ρέι Κάτερ πετυχαίνει να αποφυλακιστεί εννιά μήνες από το προγραμματισμένο. Παρότι τώρα θέλει να πάρει τον ίσιο δρόμο, ο σκοτεινός άντρας που τον βοήθησε να βγει θέλει την αποπληρωμή του. Η δουλειά που τον θέλει είναι να κλέψει τον πίνακα του Μονέ, «Γυναίκα με Ομπρέλα», από το μουσείο όπου εκτίθεται και να τον αντικαταστήσει με έναν πλαστό τόσο τέλειο, που κανένας δεν θα καταλάβει τη διαφορά. Ο Ρέι είναι σίγουρα αυτός που μπορεί να φέρει πέρας τη συγκεκριμένη δουλειά, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να κάνει πραγματικότητα τις τελευταίες επιθυμίες του γιου του.
Σκηνοθεσία:
Philip Martin
Κύριοι Ρόλοι:
John Travolta … Raymond J. Cutter
Christopher Plummer … Joseph Cutter
Abigail Spencer … πράκτορας Paisley
Jennifer Ehle … Kim Cutter
Tye Sheridan … Will Cutter
Anson Mount … Keegan
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard D’Ovidio
Παραγωγή: Rob Carliner, Al Corley, Eugene Musso, Bart Rosenblatt
Μουσική: Rob Cairns
Φωτογραφία: John Bailey
Μοντάζ: Peter Boyle, Joan Sobel
Σκηνικά: Derek R. Hill
Κοστούμια: Abigail Murray
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Forger
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Παραχαράκτης
Παραλειπόμενα
- Στη δουλειά από το 1995, αλλά αυτή ήταν η πρώτη μόλις κινηματογραφική ταινία μυθοπλασίας μεγάλου μήκους για τον Philip Martin. Είχε όμως ήδη διαμορφώσει καλό όνομα στις τηλεταινίες.
- Ο John Travola ταξίδεψε ως το Χονγκ Κονγκ, ώστε να μάθει ελαιογραφία προετοιμαζόμενος για τον ρόλο του.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 31/5/2016
Η ταινία του πρωτάρη στα κινηματογραφικά πλατό Φίλιπ Μάρτιν (με θητεία στην τηλεόραση) έχει καλές επιρροές (λίγο από Σκορσέζε, περισσότερο από Έιμπελ Φεράρα), αλλά κανέναν να δέσει το υλικό. Είναι σαφές ότι τόσο ο σκηνοθέτης, όσο κι ο σεναριογράφος είναι εκτός κλίματος, αφού το δραματικό αστυνομικό θρίλερ χρειάζεται πρωτίστως ατμόσφαιρα και μετά πλοκή. Ως δράμα κάπου πάει να λειτουργήσει, διαλέγοντας θέματα που καμώνουν διαλόγους, αλλά το όλο κλίμα υπόσχεται και μια δράση, η οποία ελάχιστα ικανοποιεί. Στο συγκεκριμένο κλίμα κινείται καθ’ όλο το φιλμ ο Τζον Τραβόλτα, κάπου γερασμένος και πιο πιστικός στη δραματική του πλευρά. Αν μένει κάτι, είναι μονάχα η εμφάνιση του Κρίστοφερ Πλάμερ (στο σύνολο ενός καστ που δεν είναι διόλου κακό), που αν η ταινία είχε κάτι να πει, ίσως τον βλέπαμε ξανά στα Όσκαρ.
Βαθμολογία: