Παγιδευμένοι σε μια περίεργη, θανατερή ομίχλη, οι κάτοικοι του Αντόνιο Μπέι έχουν γίνει θύματα μιας τρομακτικής εκδίκησης. Εκατό χρόνια πριν, στη βραχώδη ακτή της πόλης, ένα πλοίο με λεπρούς ναυάγησε και βούλιαξε αύτανδρο, από ένα κακόβουλο σχέδιο των ιδρυτών της πόλης. Τώρα, τα φαντάσματα των ανθρώπων αυτών βγαίνουν από τον υγρό τάφο, ζητώντας αιματηρή εκδίκηση. Καλυμμένοι με μια υπερφυσική, πυκνή ομίχλη τρόμου, αναζητούν με μανία τους απόγονους των ιδρυτών, χωρίς να δείχνουν το παραμικρό έλεος για όποιον βρεθεί στο πέρασμά τους.
Σκηνοθεσία:
Rupert Wainwright
Κύριοι Ρόλοι:
Tom Welling … Nicholas ‘Nick’ Castle
Maggie Grace … Elizabeth Williams
Selma Blair … Stevie Wayne
DeRay Davis … Spooner
Kenneth Welsh … δήμαρχος Tom Malone
Adrian Hough … πάτερ Robert Malone
Sara Botsford … Kathy Williams
Cole Heppell … Andy Wayne
Rade Serbedzija … καπετάνιος William Blake
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Cooper Layne
Παραγωγή: John Carpenter, David Foster, Grace Gilroy, Debra Hill
Μουσική: Graeme Revell
Φωτογραφία: Nathan Hope
Μοντάζ: Dennis Virkler
Σκηνικά: Michael Diner, Graeme Murray
Κοστούμια: Monique Prudhomme
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Fog
- Ελληνικός Τίτλος: Η Ομίχλη
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Η Ομίχλη (1980)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Η Ομίχλη (1980) των John Carpenter, Debra Hill
Παραλειπόμενα
- Η Revolution Studios έδωσε το πράσινο φως για το ριμέικ, δίχως ακόμα να υπάρχει σενάριο.
- Αρχικά ήταν η Julia Stiles να παίξει την Ελίζαμπεθ, και το σενάριο προσαρμόστηκε στην ηλικία της. Όταν όμως αποχώρισε και ήρθε η Maggie Grace (επικρατώντας της Emilie de Ravin), ο ρόλος γράφτηκε εκ νέου νεανικότερος.
- Πριν την τελική επιλογή, υποψήφιοι για τον Νικ ήταν οι: David Boreanaz, Jesse Metcalfe, Matthew Davis, Henry Cavill, Adam Garcia, Michael Cassidy, Oliver Hudson, Ben McKenzie και Peter Facinelli.
- Η Selma Blair έκανε σχεδόν όλες τις επικίνδυνες σκηνές μόνη της. Έφτασε δε για τις σκηνές στο νερό να περάσει 12 συνεχόμενες ώρες μέσα σε δεξαμενή, με ελάχιστη επαφή σε στέρεο έδαφος.
- Η Debra Hill, συν-σεναριογράφος του ορίτζιναλ, έφυγε από τη ζωή πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Παρόλα αυτά, παρέμεινε το κρέντιτ της ως παραγωγός.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/1/2011
Στην εκπληκτική ταινία του Τζον Κάρπεντερ (1980) επικρατούσε μια ατμόσφαιρα που λίγα θρίλερ έχουν ποτέ πετύχει. Ο βιντεοκλιπάς Ρούπερτ Γουέινραϊτ δεν ήταν ο άνθρωπος που θα αναπαριστούσε με την ίδια αρτιότητα μια τέτοια ατμόσφαιρα, ακόμα και εν είδει αντιγραφής, και το αποτέλεσμα καταλήγει σε μια συρρικνωμένη φράση: «και πάλι καλά!». Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο, αλλά υπάρχει μια τάση σεβασμού προς το αυθεντικό (άλλωστε ο Κάρπεντερ δεν είναι τυχαία στην παραγωγή), έστω και που προς το φινάλε χάνεται αρκετά η μπάλα. Γενικά, παρέχει την απαραίτητη αγωνία ενός νεανικού θρίλερ (κάτι που το ορίτζιναλ δεν ήταν), έστω και δίχως τον απαραίτητο τρόμο, κι αν δεν έχει τύχει να δείτε την παλιά ταινία, θα βολευτείτε εύκολα και με αυτό, πάντα υπό όρους να περάσει η ώρα. Αν τώρα αναζητήσουμε το γιατί δεν τράβηξε τόσο η ταινία στα ταμεία (εδώ έχουν τραβήξει στο συγκεκριμένο είδος και με χειρότερες κριτικές), μάλλον ο κυριότερος λόγος είναι πως το θέμα έχει μια παραμυθική υπόσταση, που δεν τραβάει πλέον τη νεολαία, ή δεν έπρεπε εξαρχής να στοχεύσει εκεί.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
