Ο Πάρι, ένας άστεγος καθηγητής ιστορίας, ζει σε έναν φανταστικό κόσμο γεμάτο από κάστρα, κόκκινους ιππότες και την αναζήτηση του Άγιου Δισκοπότηρου. Ο Τζακ είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους ραδιοφωνικούς ντισκ-τζόκεϊ της Νέας Υόρκης, όταν η αλαζονεία του τον οδηγεί σε μια τραγωδία που καταστρέφει την καριέρα του. Χωρίς λεφτά και ενώ έχει πιάσει πάτο, ο Τζακ θα βρεθεί να σώζεται από τον πιο ανορθόδοξο των σωτήρων… τον Πάρι. Μια περίεργη σχέση θα εκτυλιχτεί ανάμεσά τους, σε μια μοντέρνα ιστορία αναζήτησης της λύτρωσης και της προσωπικής ευτυχίας.
Σκηνοθεσία:
Terry Gilliam
Κύριοι Ρόλοι:
Jeff Bridges … Jack Lucas
Robin Williams … Parry
Mercedes Ruehl … Anne Napolitano
Amanda Plummer … Lydia Sinclair
Michael Jeter … ο άστεγος τραγουδιστής
David Hyde Pierce … Lou Rosen
Lara Harris … Sondra
Harry Shearer … Ben Starr
Kathy Najimy … πελάτισσα βίντεο-κλαμπ
Tom Waits … ανάπηρος βετεράνος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Richard LaGravenese
Παραγωγή: Debra Hill, Lynda Obst
Μουσική: George Fenton
Φωτογραφία: Roger Pratt
Μοντάζ: Lesley Walker
Σκηνικά: Mel Bourne
Κοστούμια: Beatrix Aruna Pasztor
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Fisher King
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Βασιλιάς της Μοναξιάς
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Mercedes Ruehl). Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Robin Williams), αυθεντικό σενάριο, μουσική και σκηνικά.
- Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου (Robin Williams) σε κωμωδία/μιούζικαλ, και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Mercedes Ruehl). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (κωμωδία/μιούζικαλ), σκηνοθεσία και πρώτο αντρικό ρόλο (Jeff Bridges) σε κωμωδία/μιούζικαλ.
- Υποψήφιο για Bafta δεύτερου γυναικείου ρόλου (Amanda Plummer) και σεναρίου.
- Βραβείο κοινού στο φεστιβάλ του Τορόντο.
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Αργυρός Λέοντας, Μικρός Χρυσός Λέοντας και βραβείο Pasinetti γυναικείας ερμηνείας (Mercedes Ruehl).
Παραλειπόμενα
- Ο Terry Gilliam είχε δηλώσει πως ήθελε να κάνει αυτή την ταινία επειδή είχε κουραστεί να γυρίζει φιλμ μεγάλου προϋπολογισμού. Το κόστος εδώ σε σχέση με τις Περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν ήταν σχεδόν το μισό. Παρόλα αυτά, τα κέρδη ήταν υπερδιπλάσια, μια και με μπάτζετ 24 εκατομμύρια δολάρια, εισέπραξε 72,4.
- Ήταν η πρώτη ταινία του Gilliam στην οποία δεν είχε καμία συμμετοχή στο σενάριο, αλλά και δεν εμφανίζεται κανένα άλλο μέλος των Monty Python.
- Όταν ξεκίνησε ο βρετανός δημιουργός την καριέρα του, είχε βάλει τρεις προσωπικούς κανόνες: 1) Δεν θα γύριζε κανενός σενάριο πέρα από δικό του, 2) Δεν θα εργάζονταν ποτέ για μεγάλο στούντιο, και 3) Δεν θα δούλευε ποτέ στις ΗΠΑ. Με την ταινία αυτή παρέβη με τη μία και τους τρεις κανόνες…
- Το φιλμ ανέδειξε το όνομα του σεναριογράφου Richard LaGravenese (ήταν η δεύτερη δουλειά του), που το 1998 μεταπήδησε και στη σκηνοθεσία.
- Σε κάποιο σύντομο σημείο ήταν ο James Cameron υποψήφιος να αναλάβει σκηνοθετικά το σενάριο. Κι ενώ κατά νου είχε κάτι πιο κοντά στον ρεαλισμό, προτίμησε τον δεύτερο Εξολοθρευτή.
- Ο Bruce Willis είχε περάσει από οντισιόν για άγνωστο ρόλο.
- Ο Kevin Kline ήταν υποψήφιος για τον Τζακ, και η Ellen Barkin για την Αν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2009
Ο Τέρι Γκίλιαμ είναι καταμεσής της περιόδου που μας έδωσε τα πλουσιότερα «σινγκλ» δήγματα δημιουργίας του. Αυτή δεν είναι τοποθετημένη στον φανταστικό κόσμο του Μπραζίλ, του Μινχάουζεν ή των 12 Πιθήκων, αλλά είναι ένα αστικό παραμύθι (σαν αυτά που ζούμε όλοι μας όταν διαφεύγουμε των εσκεμμένων), όπου οι πρίγκιπες είναι άστεγοι και αποτυχημένοι, και οι πριγκίπισσες χαμένες στο ανώνυμο πλήθος. Η φαντασία εδώ μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι στο μυαλό των ηρώων, εκεί δηλαδή που πάντα κατοικεί και εξωτερικεύεται όταν το μυαλό μας δίνει την εντολή. Το θαυμάσιο σενάριο, που ανέδειξε τον Ρίτσαρντ Λα Γκραβενέζ, συνδυάζει με επιτυχία την έλλειψη αυτής της φαντασίας στη σύγχρονη μεγαλούπολη, τον υπερβατισμό και τον ρομαντισμό.
Η χημεία ανάμεσα στον Μπρίτζες και τον καλύτερο -ως σήμερα- Ρόμπιν Γουίλιαμς πλάθει ένα ζευγάρι αντίθετων αλλά και αλληλοσυμπληρούμενων χαρακτήρων, δύο άτομα που μόνο ως ένα οριοθετούν τον τρόπο άμυνας επί της στυγνής καθημερινότητας. Θα μπορούσε μάλιστα κάλλιστα ο χαρακτήρας του Γουίλιαμς να εκληφθεί ως φαντασίωση-παράνοια αυτού του Μπρίτζες. Η Μερσέντες Ρούελ παίρνει το Όσκαρ δεύτερου ρόλου με την ομολογουμένως ώριμη ερμηνεία της, αλλά η Αμάντα Πλάμερ κλέβει την παράσταση ως θηλυκός Σαρλό.
Ο πρώην Μόντι Πάιθον ελέγχει το υλικό του με χάρη και σε κερδίζει με ανθρωπιά, πλάθοντας ένα απάνθρωπο όσο και καθημερινό σκηνικό ως διάκοσμο. Η παρομοίωση του στόχου με το Χρυσό Δισκοπότηρο δεν είναι μονάχα νοσταλγική, αλλά επεκτείνει τον μύθο του Αρθούρου στη σύγχρονη πραγματικότητα, ένας μύθος ικανός να καταργήσει την πεζότητα του τσιμέντου. Και όσοι εδώ μέσα διακρίνεται μια υπερβατική προέκταση του ονείρου με τον ιππότη στο Μπραζίλ, συνειδητοποιείτε ότι ήσαστε κάτοχοι τού τόσο σημαντικού μνήματος από χρόνια πριν.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
