Η Μεγάλη Διάσωση

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Finest Hours

Ελληνικός Τίτλος: Η Μεγάλη Διάσωση

Σεναριακή Πηγή

• Βιβλίο: The Finest Hours: The True Story of the U.S. Coast Guard’s Most Daring Sea Rescue των Casey Sherman, Michael J. Tougias.

Παραλειπόμενα

• Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα στις 18 Φεβρουαρίου του 1952.
• Αρχικός σκηνοθέτης ήταν ο Robert Schwentke.
• Η ταινία είναι τρισδιάστατη.
• Το φιλμ δεν τα πήγε καθόλου καλά στα ταμεία. Κόστισε 80 εκατομμύρια δολάρια, αλλά έβγαλε 52,1.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Η ταινία κλείνει με το παραδοσιακό τραγούδι Haul Away Joe σε νέα ερμηνεία από τους ιρλανδούς ροκάδες Kodaline.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 8/4/2016

Άνισος, αλλά ενδιαφέρουσα και χαμηλών τόνων περίπτωση ο Craig Gillespie, που ναι μεν δεν ξεπερνάει το «Λαρς και η Κούκλα του», αλλά κακή ταινία δεν κάνει. Εδώ παντρεύει την ταινία επιβίωσης με αυτήν της εποχής με συμπαθέστατα, όσο κι άνισα αποτελέσματα. Βασικά, πρέπει κανείς να στηριχτεί στο «βασίζεται σε αληθινή ιστορία» για να πιστέψει απόλυτα τις αποφάσεις των ηρώων. Ούτε είναι φυσιολογικό να στέλνει ένας αξιωματικός ένα πλήρωμα του σε αποστολή αυτοκτονίας, ούτε αυτό το πλήρωμα να τον υπακούει. Αλλά, από την άλλη, κάπως πρέπει να κινηθεί η περιπέτεια. Η εν λόγω περιπέτεια δεν είναι η χορταστικότερη που έχετε δει, κάπου ο σκηνοθέτης δεν θέλει να πατήσει σε εξόφθαλμες καταστάσεις και δωρίζει με ευκολία «θαύματα» στους ήρωες του. Φυσικά και είναι θεαματικά τα δολοφονικά κύματα του πελάγους, αλλά δεν είναι ένα θέαμα που δεν έχουμε ξαναδεί.

Η ταινία όμως ποντάρει και σε άλλο επίπεδο. Κάπως χολιγουντιανό θα το λέγατε, αλλά λειτουργεί. Μιλάμε για το συναισθηματικό κομμάτι, όπου η μέλλουσα νύφη αγωνιά για τον αγαπημένο της που ίσως δεν επιστρέψει ποτέ. Η μοναδική αληθινά καλή ερμηνεία του φιλμ, αυτή της συνεχώς ανερχόμενης Holliday Grainger, είναι που χαρίζει σε αυτό το κομμάτι μια υπόσταση που ξεμπλοκάρει την ταινία. Και κάνει καλό, από τη στιγμή που ενώ οι χαρακτήρες είναι αρκετά καλά δουλεμένοι, σε όρια πάντα, ο Gillespie υπηρετεί την ταινία εποχής με μια διεύθυνση ηθοποιών που ταίριαζε περισσότερο σε νοσταλγικό δράμα, παρά ρεαλιστική περιπέτεια. Με μια πρώτη ματιά, δύσκολα το διαισθάνεται αυτό κανείς, αλλά είναι ίσως το σημείο που αποστερεί την αληθινή ένταση κι αγωνία από το φιλμ.

Αλλά τα περισσότερα μειονεκτήματα αφορούν τα όσα δεν είδαμε, παρά αυτά που βλέπουμε. Κι ως έχει, είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά που δύσκολα μένει στη μνήμη, αλλά προσφέρει ένα δίωρο που δεν κουράζει ποτέ.

Βαθμολογία: