Το Πάρτι του Αποχαιρετισμού (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Μια παρέα γηραιών φίλων σε γηροκομείο της Ιερουσαλήμ καταφέρνει να κατασκευάσει ένα μηχάνημα που προκαλεί ευθανασία, ώστε να βοηθήσουν έναν φίλο τους που βρίσκεται στα πρόθυρα του θανάτου και υποφέρει. Όταν οι φήμες για την ύπαρξη αυτού του μηχανήματος αρχίζουν να διαδίδονται, όλο και περισσότεροι άνθρωποι εμφανίζονται και παρακαλούν για βοήθεια, αφήνοντας την παρέα να αντιμετωπίσει το μεγάλο ηθικό δίλημμα.

Σκηνοθεσία:

Tal Granit
Sharon Maymon

Κύριοι Ρόλοι:

Ze’ev Revach … Yehezkel
Levana Finkelstein … Levana
Aliza Rosen … Yana
Ilan Dar … Δρ Daniel
Yosef Carmon … Carmon
Raffi Tavor … Raffi Segal

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Tal Granit, Sharon Maymon
Παραγωγή: Leon Edery, Moshe Edery, Osnat Handelsman-Keren, Θανάσης Καραθάνος, Talia Kleinhendler, Haim Mecklberg, Estee Yacov-Mecklberg
Μουσική: Avi Belleli
Φωτογραφία: Tobias Hochstein
Μοντάζ: Einat Glaser-Zarhin
Σκηνικά: Arad Sawat

INFO

Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Mita Tova
Ελληνικός Τίτλος: Το Πάρτι του Αποχαιρετισμού
Διεθνής Τίτλος: The Farewell Party

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου (Ze’ev Revach), φωτογραφίας, ήχου και μακιγιάζ στα εθνικά βραβεία του Ισραήλ. Υποψήφιο σε ακόμα 10 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 20/8/2015

Κάποιοι κάτοικοι ενός γηροκομείου φτιάχνουν μια μηχανή ευθανασίας με σκοπό να βοηθήσουν τον φίλο τους που υποφέρει θανάσιμα. Οι φήμες όμως εξαπλώνονται κι έτσι περνούν μέσα από πολλά διλήμματα, εφόσον θα χρειαστεί να επαναλάβουν τη διαδικασία για πολλούς ακόμα ανατολή ασθενείς.

Τρυφερό κωμικό δράμα από το Ισραήλ με ένα ενδιαφέρον θέμα, αλλά μάλλον περιορισμένη οπτική στην προσέγγισή του. Το έργο είναι μεστό και σωστά επικεντρωμένο στο δρόμο που επιλέγει να κινηθεί, ενώ οι ερμηνείες είναι ως επί το πλείστον εξαιρετικές, με αυτές του πρωταγωνιστικού ζευγαριού να ξεχωρίζουν. Το πρόβλημα είναι ότι, παρότι στέκεται με αξιοπρέπεια στο ύψος του ανάλαφρου κοινωνικού δράματος που υπηρετεί, είναι αρκετά δυνατή η ιδέα ώστε να δημιουργούνται οι συνθήκες για μια πιο ουσιαστική και ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του θέματος που πραγματεύεται.

Η χρήση της ευθανασίας για την απαλλαγή από τον πόνο και την ανάλυση πλην συντόμευση του επικείμενου θανάτου είναι ένα ζήτημα που επιδέχεται βαθύτερη ανάλυση. Είναι μια πράξη αγάπης, όπως μας δείχνει ο Χάνεκε στην «Αγάπη» του. Εκείνος όμως χτίζει την αγάπη, μπαίνει βαθιά στις ρίζες της, την θεμελιώνει και την αναδεικνύει μεγαλοπρεπώς. Οι εβραίοι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι καταπιάνονται με την προβολή της τρίτης ηλικίας μέσα από μία ευαίσθητη ματιά και παραμένουν εκεί. Βλέπουμε τους χαρακτήρες να γίνονται και πάλι νέοι, να απαρνιούνται τον δεινό και ταπεινωτικό θάνατο. Και οι χαρακτήρες αυτοί είναι αδιαμφισβήτητα πολύχρωμοι, ώστε να συναισθανόμαστε την κωμική απάρνηση και την πιο δραματική μελαγχολία τους. Είναι αρκετό αυτό για να πούμε ότι έχουμε μια πραγματικά καλή ταινία, ακόμα κι αν οι σεναριακές προοπτικές της είναι περισσότερες από αυτές που αξιοποιούνται; Ίσως ναι, ίσως και όχι…

Βαθμολογία: