Το Απίθανο Ταξίδι ενός Φακίρη

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 26/1/2020

Ο γαλλόφωνος καναδός Ken Scott, που γνωρίσαμε για τα καλά με το Starbuck, σε προβληματίζει περί του αν εδώ έχει μεγαλεπήβολα σχέδια ή όχι. Το φιλμ του είναι ταυτόχρονα πομπώδες όσο και μικρό. Εμπεριέχει έναν «χύμα» χαρακτήρα, και ενώ ανά σημεία του μοιάζει ιδιαίτερα μελετημένο. Πάντως, η μεγάλη ταινία δεν του βγήκε, αν αυτός ήταν ο αρχικός σκοπό του, αλλά βγήκε κάτι που δεν αποτυγχάνει να κερδίσει τον μέσο θεατή.

Ο Dhanush κουβαλάει στις αποσκευές του το Μπόλιγουντ, και ο Scott το προσαρμόζει με χάρη στα δυτικά πρότυπα. Όχι τόσο τα γαλλικά, που είναι η καταγωγή του φιλμ, αλλά μάλλον τα αμερικανικά, μοιάζοντας εύκολα με χολιγουντιανή παραγωγή σκηνοθετημένη από «ξενόγλωσσο» δημιουργό. Οι καλές ιδέες βρίσκονται ολούθε, απλά είναι σκόρπιες. Οι περισσότερες από τις καλύτερες συνωστίζονται επί των αρχών της ταινίας, ενώ κάπου από τα μέσα σαν να βιαζόμαστε να πάμε για το φινάλε. Ο ινδός πρωταγωνιστής λειτουργεί ως σύνδεσμος μικρών σκετς, που ναι μεν ενώνονται υπό το συνολικό στόρι, αλλά δεν παύουν να είναι άνισα και διαποτισμένα το καθένα με διαφορετική ψυχολογία.

Λίγο ως πολύ, έχουμε κωμωδία, έχουμε μελό, έχουμε δράμα, έχουμε ρομάντζο, έχουμε περιπέτεια, έχουμε μιούζικαλ ιντερλούδια, προσθέστε και τις σουρεάλ παρεμβάσεις, και αν βγάλατε κάποιον μπούσουλα τελικά περί του τι βρίσκεται στα χέρια μας, θα με βοηθήσετε κι εμένα πολύ! Είναι το σταθερό και ικανό σε δράμα και κωμωδία βλέμμα του Dhanush εντέλει που δημιουργεί τον «γόρδιο δεσμό» ανάμεσα σε αυτό τον αχταρμά, που έχει την ευχέρεια να μην αφήνει το χιούμορ να παρεκτραπεί, αλλά και διατηρεί μια σοβαρού ινδικού σινεμά όψη.

Πρέπει βέβαια να ξεπεράσουμε κι ένα γεγονός που αν δεν το εκλάβεις κι αυτό ως μαγικό ρεαλισμό, έχεις «πεταχτεί» εκτός ταινίας. Με ελαφριά την καρδιά, λοιπόν, παρότι υποτίθεται ότι το έργο επενδύει ως μεγαλόπνοο σχέδιο στην πολυεθνικότητα των ηρώων και των τόπων δράσης του, άπαντες μιλούν άπταιστα αγγλικά, απλά με την αντίστοιχη προφορά. Μια λογική άλλων χρόνων, για την οποία μπορεί και να φταίνε οι παραγωγοί και όχι ο ίδιος ο Scott. Ακόμα και να το αποδεχτείς ως έχει, όμως, η δυναμική του φιλμ μειώνεται αισθητά από το συγκεκριμένο, δανειζόμενο έτσι και την «υπερ-λαϊκή» απόχρωση μιας μπόλιγουντ ταινίας.

Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, και το συναίσθημα συναντά την ειλικρίνεια και την αγνότητα στο πρόσωπο του ινδού πρωταγωνιστή, κι εντέλει έχουμε ένα λαϊκό σινεμά που όχι μόνο δεν σε προσβάλει, αλλά το χαμόγελο που θα σου κλέψει θα είναι αβίαστο και με τις ευγενικότερες των προθέσεων.

Βαθμολογία: