Οι Αναλώσιμοι
- The Expendables
- 2010
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά
- Δράσης, Θρίλερ, Περιπέτεια
- 17 Αυγούστου 2010
Μια ομάδα έξι άριστα εκπαιδευμένων μισθοφόρων, γνωστή ως “Οι Αναλώσιμοι”, προσλαμβάνεται από τον μυστηριώδη κύριο Τσερτς, με σκοπό να ανατρέψει τον δικτάτορα ενός νησιού που βρίσκεται κοντά στη Βραζιλία. Στο κατόπι τους, όμως, βρίσκονται ένας πράκτορας της ΣΙΑ, ο ψυχωτικός σωματοφύλακάς του και ένα πρώην μέλος της ομάδας που αναζητά εκδίκηση.
Σκηνοθεσία:
Sylvester Stallone
Κύριοι Ρόλοι:
Sylvester Stallone … Barney ‘The Schizo’ Ross
Jason Statham … Lee Christmas
Jet Li … Yin Yang
Dolph Lundgren … Gunner Jensen
Eric Roberts … James Munroe
Randy Couture … Toll Road
Steve Austin … Dan Paine
David Zayas … στρατηγός Garza
Giselle Itie … Sandra
Terry Crews … Hale Caesar
Mickey Rourke … Tool
Gary Daniels … The Brit
Bruce Willis … Κος Church
Arnold Schwarzenegger … Trench Mauser
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Sylvester Stallone, Dave Callaham
Στόρι: Dave Callaham
Παραγωγή: Avi Lerner, Kevin King Templeton, John Thompson
Μουσική: Brian Tyler
Φωτογραφία: Jeffrey L. Kimball
Μοντάζ: Ken Blackwell, Paul Harb
Σκηνικά: Franco-Giacomo Carbone
Κοστούμια: Lizz Wolf
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Expendables
- Ελληνικός Τίτλος: Οι Αναλώσιμοι
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Οι Αναλώσιμοι 2 (2012)
- Οι Αναλώσιμοι 3 (2014)
- Οι Αναλώσιμοι 4 (2023)
Παραλειπόμενα
- Το 2005, ο David Callaham κατέθεσε ένα προσχέδιο με τίτλο Barrow στη Warner Bros. Έκτοτε το έπιασε άλλες δύο φορές, και μία τελική το 2006. Ο Sylvester Stallone, που ενδιαφέρονταν για μια ταινία με πολλούς σταρ, διάβασε το επεξεργασμένο σενάριο, και το χρησιμοποίησε ως αρχικό σημείο του τελικού.
- Jean-Claude Van Damme, Wesley Snipes, Ben Kingsley, Scott Adkins, Forest Whitaker, Kurt Russell, Steven Seagal, Robert De Niro, Al Pacino, Ray Liotta: όλοι αυτοί είτε παραλίγο να παίξουν, είτε προσεγγίσθηκαν για την ταινία.
- Η Sandra Bullock φημολογούνταν ότι είχε πάρει κάποιον ρόλο, αλλά η ίδια δήλωνε πως δεν γνώριζε καν την ύπαρξη της παραγωγής.
- Πρώτη ταινία για τον Dolph Lundgren από το 1995 που να πήρε διανομή στις σκοτεινές αίθουσες.
- Λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας, η βραζιλιάνικη εταιρία O2 Filmes έβγαλε ανακοίνωση πως το στούντιο τής χρωστούσε ακόμα 2 εκατομμύρια για την εργασία της.
- Η πρεμιέρα έγινε διόλου τυχαία στο Planet Hollywood Resort and Casino του Λας Βέγκας, μια και οι Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone και Bruce Willis ήταν από τους αρχικούς επενδυτές της αλυσίδας εστιατορίων Planet Hollywood.
- Οι εισπράξεις δικαίωσαν το στοίχημα και γέννησαν το franchise. Με κόστος 82 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ έβγαλε 274,5.
- Στις 30 Μαΐου του 2011, βγήκε μια ειδική εκδοχή με 11 παραπάνω λεπτά, και τίτλο The Extended Director’s Cut.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Stallone προσέγγισε τον Sully Erna, τραγουδιστή των Godsmack, για να του γράψει τραγούδι για την ταινία. Ο τελευταίος τού έδειξε το μη τελειωμένο Sinners Prayer, και άρεσε του Stallone και το έβαλε στην ταινία του. Αλλά η σκηνή όπου εμπεριέχονταν δουλεύτηκε εκ νέου στο μοντάζ και το τραγούδι χάθηκε από το σάουντρακ. Υπάρχει όμως στην Extended Director’s Cut εκδοχή, ως το τραγούδι που ανοίγει την ταινία. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με το τραγούδι Shinedown, Diamond Eyes (Boom-Lay Boom-Lay Boom), που γράφτηκε ειδικά για την ταινία. Χάθηκε από το τελικό μοντάζ, αλλά ενσωματώθηκε στην εκτεταμένη εκδοχή.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 29/7/2010
Στα ’00, οι μάτσο ήρωες είχαν καταλήξει να στολίζουν τα βίντεο-κλαμπ αντί για τις μαρκίζες των αιθουσών. Ο Stallone, όμως, αποφάσισε να τους αναστήσει όλους, μαζί με κάποιους φρέσκους που δεν έχουν ξεπέσει ακόμα. Αποτέλεσμα είναι να έχουμε τη «λαγνεία του τίποτα», μια b-movie-cult κ.τ.λ. ταινία στα μέτρα του Stallone, φτιαγμένη… από τον Stallone. Μια ταινία σαν αυτές του παρελθόντος με τις οποίες κανείς δεν ασχολείται πια, από αυτές που αν σου αρέσει ντρέπεσαι να το πεις και στον φίλο σου. Ειλικρινά, το τέταρτο Ράμπο ήταν πολύ πιο ουσιαστικό, αφού είχε άφθονη δράση. Εδώ, ούτε αυτό δεν ξεχωρίζει…
Η λογική είναι απλή. Θέλω, πχ, να γίνω κριτικός κινηματογράφου, αλλά κανείς δεν με θέλει στο μαγαζί του. Φτιάχνω, λοιπόν, δικό μου μαγαζί κι αυτοαναδεικνύομαι! Έτσι κι ο πλαστικοποιημένος -κυριολεκτικά- Σλάι. Φτιάχνει μια ταινία να θυμίζει τα 1980 και μπαίνει πρώτη μούρη μπροστά σε κάποιους που λογικά πλέον ζηλεύει. Γίνομαι κακός; Κι αυτός κακός γίνεται όταν καμουφλάρει τις προπαγανδιστικές του ιδέες με άλλοθι υπέρ της δικαιοσύνης και παρουσιάζει φονιάδες ως εκφραστές της. Ναι, τώρα οι κακοί είναι πράγματι κακοί κι όχι αντίπαλοι των ΗΠΑ. Και τι μ’ αυτό; Κύριε Stallone, μας βασανίζετε εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Επιτέλους, σύνταξη!
Βαθμολογία: