Επίδοξοι Κληρονόμοι

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 23/1/2023

Μέλη φαμίλιας συγκεντρώνονται σε έπαυλη θείας στα πρόθυρα του θανάτου, με απώτερου σκοπό να βάλουν χέρι στην περιουσία της… Αν υπάρχει πιο κλισέ θέμα για μαύρη κωμωδία, εδώ είμαι να το συζητήσουμε. Τόσο κλισέ, που φαντάζει με σεναριακή αυτοκτονία από πλευράς του Dean Craig, που δεν είναι δυνατόν να περίμενε από εδώ να βγάλει επιτυχία. Έλα όμως που έχει πλάκα και μάλιστα μεγάλη!..

Ο Craig δεν είναι διόλου μακριά από τη μόνη σημαντική του στιγμή, το Ένας Θάνατος σε μια Κηδεία, αλλά αντίθετα με το αμερικανικό ριμέικ εκείνης της ταινίας, το θέμα εδώ τοποθετείται σε no-budget πλαίσια αλά Θησαυρός του Μακαρίτη (ναι, του ελληνικού), και λειτουργεί με περισσότερη ουσία. Μοιάζει με ταινία παρέας, παρά μία ακόμα χολιγουντιανή πρόταση για τα ταμεία, και υπό αυτό τον ανεξάρτητο τόνο, σε κρατάει σε εγρήγορση για κάτι δίχως πολλές-πολλές απαιτήσεις.

Αυτό βέβαια από μόνο του δεν λέει και τόσα πολλά, αλλά υπάρχουν δύο στοιχεία -όλα κι όλα- στο φιλμ που λειτουργούν, έστω κι εν είδει «μας έκατσε», αρτιότατα. Το πρώτο είναι η χημεία του καστ, με τη δημιουργία δύο ζευγαριών και ενός μπάχαλου Duchovny, που θα έλεγες πως προϋπήρχαν ως παρέα πριν τη δημιουργία του φιλμ. Δεν υπάρχει η σκηνοθετική ευελιξία στο να παράγει τον συγχρονισμό που είχε το Ένας Θάνατος σε μια Κηδεία (άλλωστε εκεί ο Craig υπέγραφε μόνο το σενάριο), αλλά και μόνο που περιφέρονται στον χώρο, μοιάζουν όλοι να αισθάνονται άνετα στο πλάι ενός σκηνοθέτη που δεν έχει και πολλά να τους υποδείξει. Με την Kathleen Turner να στέκεται αγέρωχα και να απολαμβάνει το χύμα θέαμα, Toni Collette, Anna Faris (εδώ σε δείγματα μεγάλου κωμικού ταλέντου), Rosemarie DeWitt και David Duchovny απολαμβάνουν ισάξια την έλλειψη κεντρικής «εξουσίας»-σκηνοθεσίας.

Και πάλι, όμως, τι να το κάνεις ένα πετυχημένο καστ, όταν αυτό απλά περιφέρεται. Και σε αυτό υπάρχει απάντηση, κι αυτήν επιτέλους τη φορά έρχεται από τον Craig. Βασικά, η ταινία δεν είναι μόνο στα χαρτιά κωμωδία, κάτι που έχει πέσει εδώ και δεκαετίες στο Χόλιγουντ ωσάν ιός, αλλά από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο σού προσφέρει συνεχόμενες ευκαιρίες να γελάσεις. Μιλάμε για ένα αυστηρά ενήλικο χιούμορ, και μάλιστα όχι από αυτό που οι αθυροστομίες του θα γίνονταν ελκυστικές κι από ένα νεανικότερο κοινό, μια και προφέρονται με αυτή τη φυσικότητα μιας ωριμότερης ηλικίας που δεν τις εκλαμβάνει ως «πονηρές». Είναι το χιούμορ μιας Αμερικής που έχει ξεπέσει σε τέτοιο επίπεδο, που το να αγγίξει τα όρια της ατομικής ηθικής κατάντιας είναι η πλέον φυσιολογική άμυνα. Ξεχάστε και τα περί «πολιτικής ορθότητας», δεν χωράνε ούτε στριμωχτά σε μια ταινία σαν αυτή που προτιμά τον αφιλτράριστο ρεαλισμό από τα διδάγματα. Γιατί όπως και να το κάνουμε, τα διδάγματα είναι εύκολα όταν έχεις τα απαραίτητα εξασφαλισμένα, και όλο και δυσκολεύουν όταν έχεις μείνει στον άσο και έχεις ως αντιπάλους ό,τι πιο βρώμικο κυκλοφορεί εκεί έξω (βλέπε: τράπεζες, εφορία)…

Και ναι, το φινάλε είναι ακόμα πιο κλισέ από το περίγραμμα της κεντρικής πλοκής, και η απάντηση μας σε αυτό είναι και πάλι: και τι έγινε; Αφήστε λοιπόν στο πλάι για μιάμιση ώρα τον καθωσπρεπισμό σας και γελάστε με την ψυχή σας με όσα απλόχερα σας προσφέρει η κωμωδία της ίδιας της βιοπάλης. Και κανείς δεν θα σας ζητήσει να αποδώσετε και εύσημα με το πέρας της προβολής. Μοιάζει με το πέσιμο των τίτλων, το καστ να ρίχνει το μικρόφωνο στο πάτωμα και να αποχωρεί σιωπηλά…

Βαθμολογία: