Ολική Έκλειψη

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 6/9/2010

O αξιοπρεπής Conor McPherson προσπαθεί, με φιλότιμη σκηνοθετική ματιά, να συνδυάσει το ερωτικό δράμα με τις θεωρίες περί φαντασμάτων, όμως αντί να ταυτίσει έστω και αλληγορικά τις δύο, άκρως αντίθετες, θεματικές του, καταλήγει να τις κρατάει σε απόσταση, με τη μια να στέκεται προβληματικά απέναντι από την άλλη. Οι ιδέες για το φανταστικό και οι σκέψεις για τη δύναμη των αναμνήσεων και το βάρος της εικόνας των χαμένων προσώπων στο μυαλό, ακούγονται ωραίες, όμως επισκιάζουν την ερωτική ιστορία που απασχολεί τον πρωταγωνιστή, φανερώνοντας την αδυναμία του σκηνοθέτη και σεναριογράφου να διαχειριστεί ένα υλικό γεμάτο υγιείς, πολύπλοκες και άκρως ενδιαφέρουσες προθέσεις. Το μεγάλο και φανερό πρόβλημα του φιλμ είναι η διάρθρωση της ίδιας της ιστορίας. Το ένα θέμα περιπλέκει το άλλο, ενώ θα μπορούσε να δώσει ώθηση σε αυτό. Θέλετε φταίει η χαλαρή δομή, ή η ελαφρά διάθεση, με την οποία ο δημιουργός αγγίζει τα δύο είδη; Θέλετε είναι λάθος το στήσιμο της υπόθεσης και το χτίσιμο των χαρακτήρων μπροστά από την εικόνα των λογοτεχνικών και παραψυχολογικών διαθέσεων; Θέλετε ως φταίχτη τον ίδιο τον άπειρο McPherson;

Όπως και να έχει, πάντως, το δημιούργημά του κυλάει από την αρχή μέχρι το φινάλε στο ίδιο μονότονο και ελαφρύ τέμπο, αν και με δυνατή την παρουσία του Ciaran Hinds. Το δράμα είναι νωχελικό, φτωχό και αδύναμο, το θρίλερ, πίσω από αυτό, άνευρο και ασταθές. Τα στοιχεία του ενός είδους απέχουν από αυτά του άλλου και σε καμία περίπτωση δε δημιουργείται η πεποίθηση στο θεατή ότι η Έκλειψη στέκεται έστω και μία στιγμή ως ομοιογενές σύνολο. Η ταινία μοιάζει σαν να αποτελείται από δύο σεναριακά και οπτικά κομμάτια που δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνυπάρχουν στην ίδια ιστορία και τελικά στο ίδιο φιλμ. Κάτι, που όπως θα διαπιστώσετε, συμβαίνει, χωρίς όπως προαναφέρθηκε να υφίσταται σύνδεση, αλληλεξάρτηση μα πάνω απ`όλα συνοχή. Από τις περιπτώσεις που λες ότι πρόκειται για χάσιμο χρόνου; Ω, ναι… και δε το θέλω καθόλου…

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2010

Ο Μαικλ Φαρ (Ciarán Hinds), είναι ένας αξιοπρεπής, χαμηλών τόνων χαρακτήρας που εθελοντικά προσφέρεται ως οδηγός για την μεταφορά συγγραφέων στο συνεδριακό κέντρο της πόλης του, τις μέρες που γίνεται το εκεί ετήσιο λογοτεχνικό φεστιβάλ. Έχει χάσει την γυναίκα του από καρκίνο και ζει με τα δυο του παιδιά, επιβλέπει τον σε κατάθλιψη πεθερό του στο γηροκομείο και ο ίδιος βιώνει το πένθος με άγχος, που του προκαλεί και στιγμιαίες παραισθήσεις. Η Λίνα Μορέλ (Iben Hjejle) είναι μια συγγραφέας ιστοριών με φαντάσματα και ο Νικολας Χόλντεν (Aidan Quinn), ένας επιτυχημένος συγγραφέας που επειδή σε προηγούμενη χρονιά είχε ένα one night stand με την Λίνα, της γίνεται στενός κορσές παρά την θέλησή της. Παρακολουθούμε την ανάπτυξη μιας φιλίας ανάμεσα στην συγγραφέα και τον σοφέρ, με ένα ελαφρό ερωτικό υπαινιγμό, εν μέσω υπαρξιακών ανησυχιών και ενοχλήσεων του μπεστ-σελερά.

Βασικό λάθος: δυο τρεις φορές που ο ήρωας βλέπει φαντάσματα, το φιλμ γίνεται στιγμιαία b-movie θρίλερ ενώ πρόκειται για ένα λιτό ρομαντικό δράμα που απηχεί τα μυθιστορήματα του 19ου αιώνα, πλαισιωμένο από την γοητεία της παλιάς ιρλανδέζικης πόλης.

Το σενάριο, χωρίς ατοπήματα, είναι ωστόσο άνευρο και δεν προσφέρει πολλά για να αναδείξει το υποκριτικό ταλέντο του Hinds (ο Ιούλιος Καίσαρ στη σειρά Rome), με την Hjejle ρεαλιστικά απλή και μάλλον απαρατήρητη και τον Quinn πιο αποδοτικό στον αβανταδόρικο ρόλο του διαρκώς μεθυσμένου ψιλομαλάκα.

Αν υπάρχει ένα κάποιο ενδιαφέρον σε αυτό το τηλεοπτικής εμβέλειας έργο είναι το μεράκι του θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού Conor McPherson, που έβαλε στην σκηνοθεσία. Ιδιαίτερες γωνίες λήψεις, πλάνα χώρου, κοντράστ του φωτός κ.λπ. προκειμένου να εγγράψει την μοναξιά, την θλίψη, τα φαντάσματα της απουσίας. Έργο, εν τέλει, συμπαθές αλλά λίγο.

Βαθμολογία: