Μυστική Οργάνωση: The East (2013)

ΣΥΝΟΨΗ

Η Σάρα Μος είναι ένα λαμπρό στέλεχος μιας ελιτίστικης ιδιωτικής οργάνωσης κατασκοπίας, με σκοπό την προστασίας των συμφερόντων των πρωτοκλασάτων πελατών τους. Τωρινή της αποστολή να εισχωρήσει σε μια αναρχική ομάδα που κάνει μεγάλη ζημιά σε γιγάντιες εταιρίες. Προσπαθώντας να έρθει πιο κοντά με τα μέλη της ομάδας, η Σάρα κάνει το λάθος να ερωτευτεί τον χαρισματικό ηγέτη και να διχαστεί ανάμεσα στο καθήκον και τις μέχρι πρότινος εχθρικές ιδέες.

Σκηνοθεσία:

Zal Batmanglij

Κύριοι Ρόλοι:

Brit Marling … Sarah Moss/Jane Owen

Alexander Skarsgard … Benji

Elliot Page … Izzy

Toby Kebbell … Doc/Thomas Ayres

Shiloh Fernandez … Luca

Julia Ormond … Paige Williams

Patricia Clarkson … Sharon

Jason Ritter … Tim

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Zal Batmanglij, Brit Marling

Παραγωγή: Michael Costigan, Jocelyn Hayes, Brit Marling, Ridley Scott

Μουσική: Halli Cauthery, Harry Gregson-Williams

Φωτογραφία: Roman Vasyanov

Μοντάζ: Bill Pankow, Andrew Weisblum

Σκηνικά: Alex DiGerlando

Κοστούμια: Jenny Gering

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The East
Ελληνικός Τίτλος: Μυστική Οργάνωση: The East

Παραλειπόμενα

Το 2009, Batmanglij και Marling επηρεάστηκαν από μια διαμαρτυρία ενάντια στον καταναλωτισμό, και πέρασαν δύο μήνες με τροφές δίχως κόστος. Στην ουσία έζησαν ως άστεγοι. Αυτές τους τις εμπειρίες χρησιμοποίησαν για το σενάριο, ενώνοντας τις με τα πολιτικά θρίλερ των 1970.
Η Felicity Jones είχε προσεγγισθεί για τον ρόλο της Ίζι, αλλά προτίμησε άλλη ταινία.
Κόστισε μόνο 6,5 εκατομμύρια δολάρια, αλλά απέτυχε να εισπράξει πάνω από 2,9.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 21/1/2014

Το “The East” ανήκει στις ταινίες που πέρασαν απαρατήρητες τη χρονιά που έφυγε, ειδικά στην Ελλάδα. Διανομή κατευθείαν στο DVD γιατί μάλλον δεν είχε μεγάλα ονόματα στους συντελεστές της και πρόκειται για ένα περίεργο οικολογικό θρίλερ, το οποίο δύσκολα θα έβρισκε μεγάλο κοινό στη χώρα μας. Τέλος πάντων.

Έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη ταινία, την οποία μπορείς να τη χωρίσεις σε δύο ή και τρία μέρη. Το πρώτο κομμάτι της φανερώνει σύντομα ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις ένα κατασκοπευτικό θρίλερ, για να δώσει όμως γρήγορα τη θέση του στο δεύτερο μέρος που αποτελεί το πιο λυρικό, ποιητικό κομμάτι του φιλμ, το οποίο και διαρκεί περισσότερο. Στο τελευταίο κομμάτι, τη σκυτάλη παίρνει πάλι το θρίλερ και οι ρυθμοί ανεβαίνουν εμφανώς.

Όποιο κομμάτι του φιλμ κι αν προτιμήσεις, θα διακρίνεις την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Batmanglij. Δημιουργεί ένα οικολογικών προεκτάσεων θρίλερ, χρησιμοποιώντας όμως έντονα το δεύτερο κομμάτι της ταινίας, το πιο λυρικό, για να μας ευαισθητοποιήσει. Η ζωή αυτής της παράξενης ομάδας που θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση και η σχέση της με τη φύση και την ανθρώπινη επαφή, σωματική και ψυχική, καθιστούν το κομμάτι αυτό της ταινίας ονειρικό. Αυτό βέβαια έχει και τα μειονεκτήματά του, ειδικά απ’ τη στιγμή που η διάρκεια αυτού του κομματιού είναι αρκετά μεγάλη και δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό, αλλά σε «ειδικούς» θεατές, πράγμα που σημαίνει ότι είναι το πιο επικίνδυνο σημείο «απώλειας κοινού». Αν ξεπεραστεί αυτό το σημείο, τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα, καθώς το θρίλερ παίρνει πάλι μπροστά και μας οδηγεί στο φινάλε, το οποίο ολοκληρώνεται κατά τη διάρκεια των τίτλων τέλους και φανερώνει καλή πίστη κι ελπίδα στον άνθρωπο και την επιθυμία του για έναν καλύτερο κόσμο.

Αν το “The East” πέσει στα χέρια σας, δώστε του την ευκαιρία μιας προβολής. Δεν είναι σίγουρο ότι θα σας ικανοποιήσει, καθώς είπαμε πως έχει ιδιαίτερη κινηματογράφηση, αλλά ελπίζω ότι τουλάχιστον θα σας ευαισθητοποιήσει και θα σας δώσει τροφή για σκέψη.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/4/2014

Ο νέος και ταλαντούχος σκηνοθέτης-σεναριογράφος Ζαλ Μπατμανγκλίζ κάνει κάτι που κανονικά θα έπρεπε να καταγραφεί ως ντοκιμαντέρ. Μοιάζει να σκάβει στη σκοτεινή Αμερική του περιθωρίου και των διαπλεκόμενων, με την πλοκή να κάνει ζημιά παρά να προσθέτει στη θεματολογία του. Μονάχα προς το τέλος αισθανόμαστε σασπένς (και λίγο στην αρχή), ένα μικρό μπόνους σε μια γενικά ευπρεπή θέαση. Ο σκηνοθέτης φαίνεται είτε να είναι διστακτικός επί του ύφους του, μια κι αλλάζει τρεις φορές τις ταχύτητες του, είτε να αναζητεί κι ο ίδιος ακόμα προσωπική ταυτότητα. Αυτό μπερδεύει λιγάκι τα πράγματα και αποξενώνει τον θεατή που περίμενε ένα θρίλερ από αυτά που γνωρίζει. Αν κάτι μένει πιο ουσιαστικό εντέλει, είναι η ελπίδα που απορρέει το φινάλε κι αποφορτίζει το άγχος που γενικά προκαλεί η όλη ιστορία.

Βαθμολογία: