Οι Μονομάχοι

Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ένας γάλλος αξιωματικός προσβάλλει έναν συνάδελφο του και ξεκινάει μια μεγάλη βεντέτα ζωής. Ο Ντ’Ιμπέρ και ο Φερό διασταυρώνουν συνεχώς τα ξίφη τους σε μονομαχίες, για να πετύχουν, ο καθένας για τον εαυτό του, δικαιοσύνη και τιμή. Η μονομαχία αυτή όμως πηγαίνει πολύ μακριά.

Σκηνοθεσία:

Ridley Scott

Κύριοι Ρόλοι:

Keith Carradine … Armand d’Hubert

Harvey Keitel … Gabriel Feraud

Albert Finney … Joseph Fouche

Edward Fox … συνταγματάρχης Perteley

Cristina Raines … Adele

Robert Stephens … ταξίαρχος Treillard

Tom Conti … Δρ Jacquin

John McEnery … συνοδός μονομαχίας

Diana Quick … Laura

Alun Armstrong … υπολοχαγός Lacourbe

Meg Wynn Owen … Leonie

Jenny Runacre … μαντάμ de Lionne

Alan Webb … ιππότης du Rivarol

William Morgan Sheppard … δάσκαλος ξιφομαχίας

Liz Smith … μάντισσα

Pete Postlethwaite … ορντινάντσα στρατηγού

Stacy Keach … αφηγητής (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Gerald Vaughan-Hughes

Παραγωγή: David Puttnam

Μουσική: Howard Blake

Φωτογραφία: Frank Tidy

Μοντάζ: Pamela Power

Σκηνικά: Peter J. Hampton

Κοστούμια: Tom Rand

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Duellists
• Ελληνικός Τίτλος: Μονομαχία [αυθεντικός]
• Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Οι Μονομάχοι

Σεναριακή Πηγή

• Διήγημα: The Duel του Joseph Conrad.

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Bafta φωτογραφίας και κοστουμιών.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.

Παραλειπόμενα

• Σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Ridley Scott, κάτι που δεν πέρασε τότε απαρατήρητο, μια και το ειδικό βραβείο στις Κάνες για νέο δημιουργό (πρόγονος της Χρυσής Κάμερας) τού αποδόθηκε ομόφωνα εκ μέρους της επιτροπής. Η προηγούμενη του εμπειρία ήταν από διαφημιστικά για την τηλεόραση.
• Δεν χρειάστηκε να αναζητηθούν οι ομοιότητες με το Μπάρι Λίντον, μια και ο ίδιος ο Scott το έθεσε ως κεντρική επιρροή του.
• Αρχικά ο Scott σχεδίαζε μια βιογραφική ταινία για τον Guy Fawkes και την εμπλοκή του στην Ιησουιτική Συνωμοσία του 1605. Λόγω μη ανεύρεσης κεφαλαίων, στράφηκε στο διήγημα του Joseph Conrad, γραμμένο το 1907. Το βιβλίο είχε δανειστεί την έμπνευση του από τις αληθινές ξιφομαχίες ανάμεσα σε δύο αξιωματικούς του Ναπολέοντα, τους Pierre Dupont de l’Etang και Francois Fournier-Sarloveze. Το σενάριο βέβαια του Gerald Vaughan-Hughes προσθέτει νέους χαρακτήρες, αλλά και δύο νέες μονομαχίες σε αρχή και φινάλε.
• Η πρώτη σκηνοθετική επιλογή για τους δύο κεντρικούς ρόλους ήταν οι Oliver Reed και Michael York, πρωταγωνιστές των Τριών Σωματοφυλάκων λίγα χρόνια πριν. Ούτε όμως ήταν διαθέσιμοι, αλλά ούτε και υπήρχαν αρκετά χρήματα για δύο τέτοια ονόματα. Τότε η Paramount Pictures έδωσε στον Scott μια λίστα τεσσάρων ονομάτων, όπου επιλέγοντας ανάμεσα τους συμφωνούσε και το στούντιο στη χρηματοδότηση της παραγωγής.
• Η ταινία είναι χωρισμένη σε κεφάλαια, κάτι που βόλευε τον σκηνοθέτη λόγω του περιορισμένου μπάτζετ.
• Keith Carradine και Harvey Keitel ήταν αμφότεροι Αμερικανοί, αλλά ο σκηνοθέτης επέλεξε να μην προσαρμόσουν στα βρετανικά πρότυπα τις προφορές τους, θεωρώντας ότι οι φωνές τους ανταποκρίνονταν σε αυτό που ήθελε για τους χαρακτήρες που ερμήνευαν.
• Ενώ το μπάτζετ δεν ήταν δυνατόν να τον καλύψει οικονομικά, ο Albert Finney εμφανίστηκε στην ταινία λόγω της τότε κοπέλας του, της Diana Quick, που βρίσκονταν στο καστ. Για μία μόνο ημέρα γυρισμάτων που βρέθηκε ο διάσημος ηθοποιός στο πλατό, “πληρώθηκε” με μια κάσα σαμπάνιες.
• Ντεμπούτο σε μικρό ρόλο για τον Pete Postlethwaite.
• Το φιλμ επευφημήθηκε για την ακρίβεια επί της απεικόνισης των ναπολεόντειων χρόνων, αλλά και αυτή των τότε τεχνικών ξιφασκίας. Υπεύθυνος για το τελευταίο ήταν ο πολεμικός χορογράφος William Hobbs.
• Ο Gregory Widen είχε δηλώσει πως αυτή η ταινία τον ώθησε να γράφει το Χαϊλάντερ, ο Αθάνατος.