Ο Δικτάτορας

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Dictator

Ελληνικός Τίτλος: Ο Δικτάτορας

Παραλειπόμενα

• Έμπνευση της ταινίας είναι το ρομαντικό μυθιστόρημα Zabibah and the King από τον… Saddam Hussein, χωρίς να αναφερόμαστε σε κάτι από διασκευή. Το βιβλίο εκδόθηκε το 2000, αρχικά ανυπόγραφο, αλλά ο δικτάτορας του Ιράκ αποκάλυψε ότι το έγραψε ο ίδιος. Η ΣΙΑ αργότερα είπε πως γράφτηκε από «ghostwriters» (κατά παραγγελία συγγραφείς) υπό την εποπτεία του δικτάτορα. Έγινε μπεστ-σέλερ στο Ιράκ, όπου πουλήθηκε για 1.500 δηνάρια (περίπου ένα αμερικανικό δολάριο), με την εκτίμηση να λέει ότι δόθηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. Το 2004, ένας αμερικανός επιχειρηματίας το μετάφρασε στα αγγλικά, αλλά δεν έδωσε αντίτιμο δικαιωμάτων στον Saddam, αφού τα δικαιώματα άνηκαν εξολοκλήρου στον αμερικανό εκδότη. Στη χώρα του, έγινε σίριαλ 20 επεισοδίων και μιούζικαλ στο σινεμά.
• Η ταινία αφιερώθηκε στον… Kim Jong-il.
• Το φιλμ συνάντησε πολλά προβλήματα για να προβληθεί σε αρκετές χώρες της Ασίας.
• Στην ιταλική εκδοχή, εκεί όπου στη σκηνή με τη Megan Fox αναφέρεται ο ιταλός πρωθυπουργός, άλλαξε σε σκέτο πολιτικός, για να αποφευχθεί η παραπομπή στον Silvio Berlusconi.
• Στο Home Cinema εμφανίστηκε ένα unrated-cut, με 15 εξτρά λεπτά υλικό. Το περισσότερο από αυτό είναι ακατάλληλο για ανηλίκους.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 13/7/2012

Στην τρίτη του συνεργασία με τον σκηνοθέτη Larry Charles, μετά τα Borat και Bruno, ο Sacha Baron Cohen καταπιάνεται με μiα ακόμη αρκετά τολμηρή σάτιρα ενός απόλυτα επίκαιρου θέματος: της «δημοκρατίας» σε εισαγωγικά. Δημοκρατίας στα χαρτιά δηλαδή, διότι πέρα από αυτά, το πολίτευμα μοιάζει να κλίνει πιο πολύ προς τη δικτατορία… Όλη η ουσία της ταινίας μοιάζει να συνοψίζεται σε έναν -εν μέρει εύστοχα χιουμοριστικό- λόγο από τον πρωταγωνιστή στο φινάλε της ταινίας.

Ο «Δικτάτορας» διαθέτει ένα πολύ μεγάλο θετικό στοιχείο κι ένα εξίσου μεγάλο αρνητικό. Το θετικό είναι οι καλές στιγμές του χιούμορ του και το αρνητικό οι… κακές στιγμές του χιούμορ του! Ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν αμφότερες… Τέτοια είναι η αντίθεση, μάλιστα, που προσωπικά έπιανα συχνά τον εαυτό μου να μην ξέρει αν πρέπει να ξεκαρδιστεί στα γέλια ή να αισθανθεί πλήρη απογοήτευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή της γέννας, η οποία περιέχει κατά τη γνώμη μου μια από τις ευρηματικότερες κωμικές ιδέες της ταινίας, αλλά συνολικά αποτελεί την πιο ενοχλητικά κακόγουστη απ’ όλες.

Γενικότερα, η ταινία δεν μοιάζει να προσπαθεί να αποφύγει την κακογουστιά, κάθε άλλο. Κακογουστιά η οποία βέβαια είναι δικαιολογημένη όταν εκφράζει κάποια άποψη. Εν προκειμένω, η απομυθοποίηση των ανθρώπων της εξουσίας, η διάψευση της επιτηδευμένα κυριλέ, επίσημης και άκρως πολιτισμένης εικόνας τους δίνει νόημα σε κάποιες από τις σεξιστικές χοντράδες του φιλμ και τις καθιστά, στην τελική, αστείες. Έμφαση στο «κάποιες», όμως –μακάρι να ίσχυε το ίδιο για όλες…

Όπως προαναφέρθηκε, για να είμαστε δίκαιοι πάντα, το ένα κακόγουστο χοντροκομμένο αστείο που σε κάνει να θέλεις να μισήσεις την ταινία διαδέχεται ένα πανέξυπνο κωμικό γκαγκ που σε καθιστά πρόθυμο να τη λατρέψεις. Οι στιγμές αξιοθαύμαστης έμπνευσης «μάχονται» εκείνες όπου παρατηρείται η έλλειψή της και κάπως έτσι το σύνολο ισορροπεί με το ένα πόδι στο αβίαστο γέλιο και το άλλο στην αμηχανία. Με λίγα λόγια; Ούτε κρύο, ούτε ζέστη –ή, για να είμαι πιο ακριβής, και τα δύο μαζί…

Βαθμολογία: