Δεκαετία του 1970. Μοναχική και με καλλιτεχνικές ανησυχίες, η νεαρή Μίνι Γκετζ καταγράφει τις δοκιμασίες που περνάει σε εκφραστικές ζωγραφιές, και τα πονεμένα της γράμματα σε κασέτες. Μια μοιραία βραδιά, μόνη με τον φίλο της μητέρας της, έρχεται αντιμέτωπη με τη σεξουαλικότητα της και ξάφνου αυτή η πρώιμα ανεπτυγμένη κοπέλα βρίσκεται σε μια σχέση πάνω από τις δυνάμεις της.
Σκηνοθεσία:
Marielle Heller
Κύριοι Ρόλοι:
Bel Powley … Minnie Goetze
Kristen Wiig … Charlotte Worthington
Alexander Skarsgard … Monroe Rutherford
Christopher Meloni … Pascal MacCorkill
Austin Lyon … Ricky Wasserman
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Marielle Heller
Παραγωγή: Miranda Bailey, Anne Carey, Bert Hamelinck, Madeline Samit
Μουσική: Nate Heller
Φωτογραφία: Brandon Trost
Μοντάζ: Marie-Helene Dozo, Koen Timmerman
Σκηνικά: Jonah Markowitz
Κοστούμια: Carmen Grande
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Home Cinema.- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: The Diary of a Teenage Girl
Ελληνικός Τίτλος: Το Ημερολόγιο μιας Έφηβης
Σεναριακή Πηγή
- Κόμικ: The Diary of a Teenage Girl: An Account in Words and Pictures της Phoebe Gloeckner.
Κύριες Διακρίσεις
- Μεγάλο βραβείο για το τμήμα Generation 14plus στο φεστιβάλ Βερολίνου.
- Βραβείο φωτογραφίας στο φεστιβάλ Sundance.
Παραλειπόμενα
- Η σκηνοθέτις Marielle Heller έλαβε το κόμικ μυθιστόρημα The Diary of a Teenage Girl: An Account in Words and Pictures (έκδοση του 2002) περίπου οχτώ χρόνια πριν βάλει την ταινία, ως χριστουγεννιάτικο δώρο από τη νεότερη αδελφή της.
- Πριν κάνει την ταινία, η Heller διασκεύασε ως θεατρικό το κόμικ, και στην αρχική παράσταση ήταν η ίδια στον κεντρικό ρόλο.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/6/2016
Σίγουρα προκαλεί εντύπωση το ντεμπούτο της νεότατης ηθοποιού Μάριελ Χέλερ στη σκηνοθετική καρέκλα, κυρίως λόγω του ότι όλη η ταινία στηρίζεται στο ύφος της. Είναι μια κρυφή παραλλαγή του «Amelie» στον αμερικανικό ανεξάρτητο κινηματογράφο, με πλήθος επιδέξιων σκηνών και πονηρή προσαρμογή κόμικ καταστάσεων. Το φιλμ είναι καταρχάς ζωντανό. Επιπροσθέτως, προσφέρει χαμόγελο. Όχι κωμωδία, αλλά αυτό το ανθρώπινο χαμόγελο που μπορεί να ξεπεταχτεί μέσα κι από τις πλέον αντίξοες καταστάσεις. Αλλά παρότι δεν έχουμε επ’ ουδενί μία από τα ίδια, το φιλμ σκηνή προς σκηνή ελέγχεται για τον τρόπο που διαχειρίζεται τους χαρακτήρες του. Πέρα από την κεντρική ηρωίδα, οι υπόλοιποι είναι αρκετά σκιώδεις και το σενάριο χάνει την ευκαιρία να σε κάνει αληθινά «δικό του». Υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να σας κουράσει, πρέπει να το ομολογήσουμε, μια και είναι αναγκαίο να ασπαστείτε στο στυλ της σκηνοθέτιδας για να φτάσετε ως το φινάλε.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
