The Deep
- Djúpið
- Στα Βαθιά
- 2012
- Ισλανδία
- Ισλανδικά
- Δραματικό Θρίλερ, Επιβίωσης, Εποχής, Περιπέτεια
- 20 Φεβρουαρίου 2014
Μια παγωμένη νύχτα, τον Μάρτιο του 1984, έξω από τη νότια ακτή της Ισλανδίας, ένα αλιευτικό πλοίο και όλοι του οι άντρες βυθίστηκαν στη θάλασσα σ’ ένα μοιραίο ναυάγιο. Μόνο ένας από το πλήρωμα σώθηκε από την τραγωδία. Καταφέρνοντας να κολυμπήσει για έξι ώρες μέσα στον ωκεανό, ο άντρας έφτασε στη στεριά, μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε μια ακτή πλημμυρισμένη από θανατηφόρα λάβα, μακριά από κάθε ανθρώπινο στοιχείο ή δυνατότητα βοήθειας.
Σκηνοθεσία:
Baltasar Kormakur
Κύριοι Ρόλοι:
Olafur Darri Olafsson … Gulli
Joi Johannsson … Palli
Throstur Leo Gunnarsson … Larus
Thora Bjorg Helga … Halla
Theodor Juliusson … ο πατέρας του Gulli
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Baltasar Kormakur, Jon Atli Jonasson
Παραγωγή: Agnes Johansen, Baltasar Kormakur
Μουσική: Daniel Bjarnason, Ben Frost
Φωτογραφία: Bergsteinn Bjorgulfsson
Μοντάζ: Sverrir Kristjansson, Elisabet Ronaldsdottir
Σκηνικά: Atli Geir Gretarsson
Κοστούμια: Helga I. Stefansdottir
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Djupid
- Ελληνικός Τίτλος: The Deep
- Διεθνής Τίτλος: The Deep
- Εναλλακτικός Τίτλος: Στα Βαθιά [τηλεόραση]
Σεναριακή Πηγή
- Θεατρικό: Djupid του Jon Atli Jonasson.
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία και 10 ακόμα βραβεία στα Edda, τα εθνικά βραβεία της Ισλανδίας.
- Επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Έφτασε ως τα 9 επικρατέστερα.
Παραλειπόμενα
- Βασίζεται μεν σε αληθινά γεγονότα που αφορούν τον Gudlaugur Fridthorsson, αλλά η κύρια πηγή είναι το θεατρικό του Jon Atli Jonason, στο οποίο υπάρχει μονάχα ένας ρόλος.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 14/2/2014
Ένα ψαράδικο στην Ισλανδία στη χειμερινή περίοδο ναυαγεί και ο Γκούλι καταφέρνει να επιζήσει παλεύοντας έξι ώρες με τα κύματα στις τρομερές θερμοκρασίες της βόρειας θάλασσας. Το γεγονός τραβά το ενδιαφέρον των επιστημόνων και ο Γκούλι πάει στο Λονδίνο για πειράματα. Βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
Δεν πρόκειται για ταινία περιπέτειας ώστε να πρέπει να αποκρύψουμε την εξέλιξη. Αντίθετα, είναι βασικό να ξέρει ο θεατής ότι δεν θα καταναλώσει σασπένς, ώστε να μην απογοητευθεί. Δεν ξέρω κατά πόσο ο ισλανδός σκηνοθέτης Μπαλτάζαρ Κορμακούρ («101 Ρέικιαβικ», «2 Guns», «Το Τελικό Χτύπημα», «Λευκή Νύχτα Γάμου») ήθελε όντως να επικεντρωθεί σε ένα τρίτο επίπεδο (αν ως πρώτο είναι το χρονογράφημα και δεύτερο η μελέτη ενός αντιήρωα), όμως έστω και άθελά του προκύπτει ένα τέτοιο τρίτο και πιο ενδιαφέρον. Είναι μια αφήγηση που ενώ το υλικό της θα απέδιδε μια ανεξάρτητη «αμερικανιά» πάνω σε έναν «καλοκάγαθο χοντρούλη», η σκηνοθεσία παράγει μια άρνηση της οποιαδήποτε μυθοποίησης. Ούτε αυτής που παράγει ο «δραματικός ρεαλισμός». Ο ίδιος ο ήρωας δεν είναι γοητευτικός μέσα στην απλότητά του (σίγουρα ένα καλό παιδί, βέβαια, με μικρά όνειρα και χωρίς τόλμη να διεκδικήσει κοπέλα), η σπάνια δυνατότατα του σώματός του να αντέχει στο κρύο δεν του αλλάζει τη ζωή θετικά ή αρνητικά, ούτε οι επιστήμονες βγάζουν ιδιαίτερο ζουμί από τα πειράματα τους. Η ζωή στο ισλανδικό ψαροχώρι και ο ίδιος, πέρα από το αποταμίευμα μια θλίψης για τους χαμένους στη θάλασσα, θα συνεχίσουν να πορεύονται όπως πάντα, όπως και πριν την περιπέτεια. Είναι ενοχλητικό, στα όρια του να θεωρήσεις το φιλμ αδιάφορο, ενώ είναι τόσο αληθινό. Είναι ενοχλητικό με τον τρόπο που τα «Παράξενα Παιχνίδια» του Χάνεκε δεν πρόσφεραν εξηγήσεις για τη συμπεριφορά των ηρώων, αποκαλύπτοντας τη βιαιο-λαγνεία του θεατή που μένει εκτεθειμένη, χωρίς «δικαιολογίες». Εδώ, η δοκιμασία του θεατή είναι ότι «αυτό που συνέβη δεν μετατράπηκε σε κάτι τόσο ενδιαφέρον». Ήταν τόσο στοχαστικός ο Κορμακούρ όσο το εισέπραξα εγώ; Ή όχι; Θα του το αναγνωρίζαμε μόνο αν είχε την ταμπέλα του auteur;
Όπως και να ‘χει, δεν είναι ένα φιλμ που θα ενθουσίαζε το ευρύ κοινό.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
