Το Νεκρό Κορίτσι (2006)

ΣΥΝΟΨΗ

Λίγο έξω από το Λος Άντζελες, η ανακάλυψη ενός νεκρού κοριτσιού αντηχεί σαν κραυγή στις ζωές πολλών φαινομενικά ασύνδετων χαρακτήρων: μια κοπέλα, που ζει σαν φυλακισμένη με την τυραννική μητέρα της, και ο φίλος της βρίσκουν το πτώμα, μια ιατροδικαστής ανακαλύπτει το ίδιο εκ γενετής σημάδι ανάμεσα σε αυτήν και τη νεκρή, ενώ η μητέρα της πιστεύει ότι αυτή είναι η χαμένη δεύτερή της κόρη. Παράλληλα, μια γυναίκα βρίσκει ολοένα και περισσότερα στοιχεία που συνιστούν ότι ο άντρας της ίσως είναι ο δολοφόνος.

Σκηνοθεσία:

Karen Moncrieff

Κύριοι Ρόλοι:

Toni Collette … Arden Taylor

Brittany Murphy … Krista Kutcher

Rose Byrne … Leah Taylor

Marcia Gay Harden … Melora Kutcher

Mary Beth Hurt … Ruth

Kerry Washington … Rosetta

Giovanni Ribisi … Rudy

Josh Brolin … Tarlow

Piper Laurie … Κα Taylor

Mary Steenburgen … Beverley Taylor

Bruce Davison … Κος Taylor

James Franco … Derek

Nick Searcy … Carl

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Karen Moncrieff

Παραγωγή: Eric Karten, Gary Lucchesi, Tom Rosenberg, Kevin Turen, Henry Winterstern, Richard S. Wright

Μουσική: Adam Gorgoni

Φωτογραφία: Michael Grady

Μοντάζ: Toby Yates

Σκηνικά: Kristan Andrews

Κοστούμια: Susie DeSanto

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Dead Girl
Ελληνικός Τίτλος: Το Νεκρό Κορίτσι

Παραλειπόμενα

Το φιλμ δεν τα πήγε καθόλου καλά στα αμερικανικά ταμεία, παρά τις θετικές κριτικές, όπου και χάθηκε μέσα σε δύο βδομάδες από το κεντρικό κύκλωμα διανομής. Έφτασε όμως ως το 1 εκατομμύριο δολάρια εισπράξεις, αλλά λόγω των διεθνών αγορών.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/4/2021

Απορώντας για τη μετέπειτα φιλμογραφία της, η Karen Moncrieff εδώ τουλάχιστον εντυπωσιάζει. Πρόκειται για ένα περίτεχνο ψηφιδωτό, με κοινό παρονομαστή και κοινή θεματική. Ένα ωμό ψυχόδραμα για τον ρόλο της γυναίκας στην αμερικανική επαρχία, με μια σειρά από ηρωίδες που βιώνουν έναν καθημερινό θάνατο, και που σε κάνει να απορείς αν το νεκρό κορίτσι είναι λιγότερο ή περισσότερο τυχερό από αυτές. Ηρωίδες που δεν φαίνεται να έχουν καν το δικαίωμα να παλέψουν για κάτι το καλύτερο, αλλά και με κατεστραμμένες συνειδήσεις που τις κρατάνε δέσμιες.

Η κινηματογράφηση της Moncrieff σκοτεινή κι επικεντρωμένη στα πρόσωπα, προσπερνάει τους βασικούς κανόνες μιας ανεξάρτητης παραγωγής, κι εντυπωσιάζει με τη βιρτουοζιτέ της. Αυτό όμως που δεν βρήκε λύση από τη δημιουργό είναι μία από τις συχνές παγίδες παρόμοιων ταινιών. Η πολύ μικρή διάρκεια ψαλιδίζεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι έχουμε μικρές ιστορίες, με τον θεατή να φτάνει στο φινάλε χωρίς να έχει χορτάσει σινεμά. Και παρότι οι ιστορίες αυτές δεν είναι άνισες, εμμένουν στη νοηματική και δεν αναζητούν τρόπους αυτόνομης ανάδειξης της κεντρικής πλοκής. Ένα πιο περίπλοκο μυστήριο θα έδενε ίσως τη μαγιά καλύτερα, και θα ξεκολλούσε το υλικό από τον μονοδιάστατα κοινωνικό του ρόλο.

Ακόμα κι έτσι, όμως, ένα στίγμα το αφήνει μέσα μας η ταινία, κι αυτό αφορά εκείνες τις σκοτεινές περιπτώσεις που ξενίζουν τον μέσο αστό όταν τυχαίνει να πέφτει πάνω τους. Υπάρχουν όμως κι αυτές, και σε υπερβολικά μεγάλους αριθμούς (ακόμα και μέσα στις μητροπόλεις), και είναι ντροπή για μια πολιτισμένη κοινωνία να περιμένει από τον κινηματογράφο για να συνειδητοποιήσει τη λούμπεν ύπαρξη τους.

Βαθμολογία: