Η Κόρη

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Daughter

Ελληνικός Τίτλος: Η Κόρη

Σεναριακή Πηγή

• Θεατρικό: The Wild Duck του Henrik Ibsen.

Κύριες Διακρίσεις

• Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Odessa Young), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Miranda Otto) και σεναρίου στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας. Υποψήφιο σε ακόμα 7 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.

Παραλειπόμενα

• Ο Simon Stone είχε πρώτα σκηνοθετήσει την Αγριόπαπια στο θέατρο, πριν τη διασκευάσει για την πρώτη του κινηματογραφική ταινία.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Δημήτρης Μπαμπούλης

Έκδοση Κειμένου: 5/4/2017

Ο Κρίστιαν επιστρέφει στην πόλη όπου μεγάλωσε για να παραβρεθεί στον γάμο του πατέρα του, Χένρι, ο οποίος είναι επιφανής πολίτης και ιδιοκτήτης εργοστασίου ξύλων. Στην πόλη θα συναντήσει τον παιδικό του φίλο Όλιβερ που ήταν εργάτης στο εργοστάσιο του Χένρι και πλέον άνεργος. Ο Κρίστιαν, όταν γνωρίσει τη γυναίκα του Όλιβερ, θα ανακαλύψει ένα μυστικό, το οποίο θα μπορούσε να καταστρέψει την αρμονική και χαρούμενη διαβίωση της οικογένειας του φίλου του.

Η ταινία είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του Χένρικ Ίψεν «Η Αγριόπαπια» και ήταν επιλογή του σκηνοθέτη να δώσει τον τίτλο «Η Κόρη» στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου, λόγω της τραγικότητας και του ιδιαίτερου ρόλου που έχει ο χαρακτήρας στην εξέλιξη της υπόθεσης. Επίσης, το πόσο σημαντικό θεωρεί τον χαρακτήρα φαίνεται και από την κίνηση του να διατηρήσει μόνο το όνομα της κόρης ίδιο με αυτό του θεατρικού του Ίψεν.

Στην εξέλιξη της ταινίας μπορεί να διακρίνει ο θεατής πολλές αλληγορικές πτυχές, οι οποίες κυμαίνονται ανάμεσα στις σχέσεις που στηρίζονται στο ψέμα και την επιρροή που θα έχει η αλήθεια σε αυτές αν αποκαλυφθεί, στην ηθική που προβάλλεται μέσω της επιμονής για αποκάλυψη της αλήθειας από κάποιους χαρακτήρες, πιθανότατα επειδή επιδιώκουν κάποιου είδους «εξιλέωση», ακόμη κι ένα μικρό κοινωνικό μήνυμα με διαχωρισμό πλούσιου και φτωχού που στην ταινία παρουσιάζεται μέσω του Χένρι και του Όλιβερ και τον τρόπο με τον οποίο αλληλοεπιδρούν στις μεταξύ τους σχέσεις. Επιπλέον, μέσω της λαβωμένης αγριόπαπιας, η οποία εμφανίζεται συχνά στην ταινία, ίσως ο σκηνοθέτης να θέλει να τονίσει την αναγκαιότητα της αλήθειας, αλλά κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε αν αυτή σε όλες τις περιπτώσεις είναι ανεχτή και μας οδηγεί στο καλύτερο, ή απλά όταν η αποκάλυψη της αργοπορεί και διορθώνεται δύσκολα, μας καταστρέφει.

Στο τεχνικό κομμάτι, ο Σάιμον Στόουν επιλέγει μια αργή σκηνοθεσία και πολλές φορές χρησιμοποιεί ένα σκηνοθετικό τρικ, στο οποίο δείχνει την κατάληξη της σκηνής παίζοντας από πάνω τους διαλόγους που ειπώθηκαν μέχρι εκείνο το σημείο. Αυτό το τρικ, αν και αρχικά αποτελεί ένα στοιχείο που μαγνητίζει τον θεατή, η συνεχής επανάληψή του τελικά κουράζει. Άξια αναφοράς είναι τα μαγευτικά ομιχλώδη τοπία που επιλέγει να προβάλλει ο σκηνοθέτης σε κάποια σημεία της ταινίας, τα οποία προσθέτουν μια εικόνα για το περιβάλλον στο οποίο οι πρωταγωνιστές ζουν, αλλά και πλαισιώνει με όμορφο τρόπο τη δραματικότητα που αποκτά η ταινία από ένα σημείο και μετά. Όσον αφορά τις ερμηνείες, όλες τους ήταν πολύ καλές, αν και σε κάποιες σκηνές οι ηθοποιοί υπερβάλλουν ελαφρώς. Ένα μικρό σεναριακό αρνητικό είναι η προβολή του χαρακτήρα του Χένρι, τον οποίο υποδύεται ο Τζέφρι Ρας, όπου σε σχέση με το έργο του Ίψεν δεν γίνεται αντιληπτή στην ταινία η δύναμη, η οποία κατείχε, παρά μόνο γίνονται μικρές αναφορές σε αυτήν.

Συνεπώς, το «Η Κόρη», αποτελεί μια δουλειά που εμβαθύνει σε κάποια πιο φιλοσοφικά και κοινωνικά ζητήματα, και παρά τα μικρά αρνητικά της, τελικά δίνει ένα πειστικό αποτέλεσμα που δεν θα κάνει τον θεατή απλά να περάσει την ώρα του, αλλά θα τον συγκινήσει και θα τον προβληματίσει.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/3/2018

Όταν διασκευάζεις κινηματογραφικά ένα έργο του Ίψεν, στην προκειμένη την «Αγριόπαπια», πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για πολλά. Η ειρωνεία είναι ότι στο πλέον δύσκολο από αυτά, τη μεταφορά του ως καθαρά κινηματογραφικό έργο, την πετυχαίνει ο σχετικά άπειρος Σάιμον Στόουν. Η δομή του είναι ό,τι πρέπει για να μας παίρνει τον νου από το θεατρικό σανίδι, και η εικόνα του είναι ποτισμένη από μικρά σκηνοθετικά τρικ και καλοφωτογραφισμένα εξωτερικά πλάνα. Μα από τον Ίψεν θα επιζητούσαμε κυρίως άλλα. Και η ανάπτυξη εδώ πάνω στη νοηματική είναι μάλλον λιτή, ενώ η επιμονή σε πιο ογκώδεις ερμηνείες δεν βγαίνει σε καλό, παρότι το καστ είναι πλούσιο σε σπουδαία ονόματα. Λογικά, ο Στόουν είχε ως βασικό κατά νου το να δημιουργήσει λόγους για έναν θεατή να χαρεί (που λέει ο λόγος, μια και μιλάμε για κάτι μελοδραματικό) μια νέα επαφή με το διάσημο έργο, αλλά δεν είχε τα φόντα να ολοκληρώσει αυτές του τις προθέσεις.

Βαθμολογία: