Σκοτεινές Δυνάμεις (2018) ⋆ Filmy.gr

ΣΥΝΟΨΗ

Όταν κάποιοι έφηβοι αναπτύσσουν μυστηριωδώς ιδιαίτερα ισχυρές υπερδυνάμεις, θεωρούνται απειλή από την κυβέρνηση και τότε η κυβέρνηση αναγκάζεται να τους περιορίσει σε ειδικά στρατόπεδα. Η 16χρονη Ρούμπι, ένα κορίτσι με τις πιο ισχυρές δυνάμεις, δραπετεύει από το στρατόπεδο συγκέντρωσης και γίνεται μέλος μιας ομάδας νεαρών δραπετών που ψάχνουν για ασφαλές καταφύγιο. Σύντομα, τα μέλη της νέας αυτής «οικογένειας» αντιλαμβάνονται ότι σε έναν κόσμο όπου οι ενήλικες που έχουν την εξουσία τούς έχουν προδώσει, η φυγή δεν είναι αρκετή και θα πρέπει να αντισταθούν, χρησιμοποιώντας τις δυνάμεις τους συλλογικά ώστε να πάρουν πίσω τον έλεγχο του μέλλοντος τους.

Σκηνοθεσία:

Jennifer Yuh Nelson

Κύριοι Ρόλοι:

Amandla Stenberg … Ruby Daly

Harris Dickinson … Liam Stewart

Mandy Moore … Δρ Catherine ‘Cate’ Connor

Bradley Whitford … πρόεδρος Gray

Skylan Brooks … Charles ‘Chubs’ Meriwether

Miya Cech … Suzume ‘Zu’ Kimura

Patrick Gibson … Clancy Gray

Gwendoline Christie … λαίδη Jane

Wade Williams … λοχαγός McManus

Mark O’Brien … Rob

Wallace Langham … Δρ Viceroy

Golden Brooks … Molly Daly

Sammi Rotibi … Paul Daly

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Chad Hodge

Παραγωγή: Dan Levine, Shawn Levy

Μουσική: Benjamin Wallfisch

Φωτογραφία: Kramer Morgenthau

Μοντάζ: Maryann Brandon, Dean Zimmerman

Σκηνικά: Russell Barnes

Κοστούμια: Mary Claire Hannan

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The Darkest Minds
Ελληνικός Τίτλος: Σκοτεινές Δυνάμεις

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: The Darkest Minds της Alexandra Bracken.

Παραλειπόμενα

Πρώτη “ζωντανή” σκηνοθεσία για την Jennifer Yuh Nelson, όντας δημιουργός των Kung Fu Panda 2 και 3.
Κινηματογραφικό ντεμπούτο για τη Miya Cech.
Πολύ χαμηλή η εισπρακτική πορεία (41,1 εκατομμύρια δολάρια), αν και ο προϋπολογισμός του ήταν αρκετά “λογικός” (34 εκ. δολάρια). Έθεσε όμως νέο αρνητικό ρεκόρ απότομης πτώσης εισπράξεων στις ΗΠΑ, κατά την τρίτη βδομάδα προβολής του.
Η Alexandra Bracken έγραψε τέσσερα βιβλία και τρία διηγήματα για τη young-adult σειρά The Darkest Minds, με την ταινία να κλείνει αφήνοντας ανοιχτό το σίκουελ. Και παρότι η δημιουργός Jennifer Yuh Nelson δήλωνε χαρούμενη να επιστρέψει σε αυτό, οι πηγές από το στούντιο ανέφεραν ότι η χαμηλή εισπρακτική πορεία αποκλείει την περίπτωση.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 8/11/2018

Με ταινίες σαν αυτήν, μπορείς να κατανοήσεις εύκολα τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να γίνει μια καλή ταινία και μια ταινία σαν τη συγκεκριμένη. Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, είναι σαν να «βάζει τα χεράκια της και να βγάζει τα ματάκια της». Κι αυτό επειδή η ταινία δεν έχει ένα θέμα που ντε και καλά δεν μπορούσε να δουλέψει, ίσα-ίσα μάλιστα που το έργο ξεκινάει με θετικούς οιωνούς. Μα όσο κυλάει…

Τα young-adult μυθιστορήματα έχουν ξεκινήσει στραβά, αλλά περιπτώσεις όπως το «Hunger Games» σε βάζουν σε σκέψεις ότι δεν είναι καμένες περιπτώσεις. Στην ταινία της Jennifer Yuh Nelson χτίζεται ένα περιβάλλον που πάνω του θα μπορούσε να λειτουργήσει μια εναλλακτική sci-fi πραγματικότητα, μια κι εξαρχής προδικάζει μια κάποια σοβαρότητα στην όλη προσέγγιση. Αυτό μέχρι του σημείου που ξεκινάει η μικρή οδύσσεια της παρέας των παιδιών. Κάπου ύστερα από εδώ, ήρθαν οι μέλισσες… Μα με το ζόρι καψούρα; Και δεν θα είχαμε πρόβλημα με αυτό, αλλά η εν λόγω κατατρώει σαν σαράκι το έργο, σε σημείο, ειλικρινά, απόγνωσης. Και σαν αισθηματικό να το έβλεπες, ως επιβεβλημένη φαντάζει από το κείμενο, μια και ούτε το ζευγάρι δένει, ούτε δοκιμάζεται από ρομαντικής άποψης, και κυρίως… εδώ ο κόσμος καίγεται και αντί πανικού για τις ζωές τους, τα παιδιά κοιτάνε να ερωτευτούν!

Η ταινία από ένα σημείο μηδέν κι έπειτα είναι εξολοκλήρου για πέταμα. Σου έχει δώσει για τα καλά να καταλάβεις ότι δεν έχει σκοπό να σου εντρυφήσει καμία αγωνία, δεν θα σου δώσει μια δράση τουλάχιστον για να γεμίσει το πλάνο, αλλά ούτε θα επενδύσει στη σοβαρότητα με την οποία ξεκίνησε. Χειρότερο όλων, δε, ότι σε τίποτα από όσα θα δείτε δεν απορρέει κάποιο νόημα, κάποιος προβληματισμός. Και μη μου πείτε ότι σε τόσο ακραία περίπτωση φαντασίας πώς θα μπορούσαμε να περιμένουμε και νόημα, μια και υπάρχει για παράδειγμα η παραπλήσια περίπτωση του «Τα Παιδιά των Ανθρώπων».

Και φτάνουμε μετά περισσού κόπου στο φινάλε, για να δούμε μια στάλα δράσης που εντέλει κι αυτή φτηνή είναι, με κερασάκι το πόσο προβλέψιμα ήρθε. Δεν ξέρω αν πρέπει να κατηγορήσουμε τη Nelson, ανατρέχοντας στην προϋπηρεσία της μονάχα σε «Kung Fu Panda», αλλά μάλλον φταίει κάτι βαθύτερο. Κι αυτό αφορά τα young-adult αναγνώσματα και την επιβολή τους στον κινηματογράφο. Είναι σαν να υποτιμούν τη σύγχρονη νεολαία, και μειοψηφικά παραδείγματα όπως το «Hunger» που προαναφέραμε απλά δεν αλλοιώνουν τον κανόνα. Κι ακόμα πιο κρίμα θα είναι να συνδέσουμε τα σημερινά νιάτα με αυτή την τόσο κλισέ πια στη δομή της κουλτούρα, ακόμα κι αν τα νιάτα αυτά ελέγχονται που γεμίζουν τις αίθουσες των εν λόγω κατασκευασμάτων. Τουλάχιστον, διατηρούν έστω και κατά αυτό τον τρόπο ένα επαναστατικό πνεύμα (ως καρότο…). Ας κρατήσουμε αυτό, αναμένοντας καλύτερες ημέρες στο νεανικό σινεμά.

Βαθμολογία: