Η Συνομιλία
- The Conversation
- 1974
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δραματικό Θρίλερ, Θρίλερ, Μυστηρίου, Νουάρ, Πολιτικό Θρίλερ
- 24 Ιανουαρίου 1975
Ο Χάρι Κολ είναι ένας μοναχικός άντρας που ασχολείται με τις παρακολουθήσεις, σε μια εποχή που βασιλεύουν οι θεωρίες συνωμοσίας. Δεν έχει ουσιαστικά προσωπική ζωή. Η ύπαρξή του είναι ένα ανακάτεμα από αναμνήσεις, υποψίες για τα πρόσωπα με τα οποία συνδέεται, μεταφυσικούς φόβους και σκόρπιες συνομιλίες εκείνων που παρακολουθεί. Όταν ο διευθυντής μιας πολυεθνικής τού αναθέτει να καταγράψει τις συζητήσεις ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ο εσωτερικός του κόσμος αναστατώνεται. Η συνομιλία “μιλά” καθαρά για επικείμενη δολοφονία, και ο Χάρι θα αναγκαστεί να παραβεί τις δικές του “αρχές προστασίας”, προκειμένου να αποτρέψει το μοιραίο. Σύντομα όμως αρχίζει να υποψιάζεται ότι κι ο ίδιος παρακολουθείται.
Σκηνοθεσία:
Francis Ford Coppola
Κύριοι Ρόλοι:
Gene Hackman … Harry Caul
John Cazale … Stan
Allen Garfield … William P. ‘Bernie’ Moran
Cindy Williams … Ann
Frederic Forrest … Mark
Harrison Ford … Martin Stett
Michael Higgins … Paul
Elizabeth MacRae … Meredith
Teri Garr … Amy Fredericks
Robert Duvall … ο διευθυντής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Francis Ford Coppola
Παραγωγή: Francis Ford Coppola
Μουσική: David Shire
Φωτογραφία: Bill Butler
Μοντάζ: Richard Chew
Σκηνικά: Dean Tavoularis
Κοστούμια: Aggie Guerard Rodgers
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Conversation
- Ελληνικός Τίτλος: Η Συνομιλία
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αυθεντικού σεναρίου και ήχου.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Gene Hackman) σε δράμα, και σεναρίου.
- Βραβείο Bafta μοντάζ και ήχου. Υποψήφιο για σκηνοθεσία πρώτο αντρικό ρόλο (Gene Hackman) και σενάριο.
- Χρυσός Φοίνικας και βραβείο οικουμενικής επιτροπής στο φεστιβάλ Κανών.
Παραλειπόμενα
- Ο Coppola είχε υποδείξει ως κύρια επιρροή του το Μπλόου Απ του Michelangelo Antonioni.
- Το φιλμ συνδέθηκε με το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ, αν και γράφτηκε πολύ πριν.
- Μια αρχική σκέψη ήταν να γίνει ταινία τρόμου με τον Marlon Brando.
- Αρχικός διευθυντής φωτογραφίας ήταν ο Haskell Wexler, αλλά υπήρξαν καλλιτεχνικές και προσωπικές διαφορές με τον Coppola, κάτι που οδήγησε στην απόλυση του με την έναρξη των γυρισμάτων. Όσα είχε προλάβει να κινηματογραφήσει αντικαταστάθηκαν, εκτός από την περίπλοκη σκηνή της παρακολούθησης στην πλατεία. Αυτό θα τύχει ξανά στον Wexler, με τη Φωλιά του Κούκου, όπου απολύθηκε για τους ίδιους λόγους από τον Milos Forman.
- Ο υπεύθυνος ήχου, ο Walter Murch, είχε απόλυτη ελευθερία στην ευαίσθητη εδώ δουλειά του, μια κι ο Coppola τον γνώριζε ήδη από τη δουλειά του στον δεύτερο Νονό.
- Ο χαρακτήρας του Χάρι Κόουλ σχεδιάστηκε πάνω στον εξπέρ παρακολουθήσεων Martin Kaiser, που άλλωστε εργάστηκε κι ως επιστημονικός σύμβουλος για την ταινία. Επιρροή για αυτόν αντλήθηκε κι από το μυθιστόρημα Steppenwolfe (1927) του Herman Hesse.
- Το αρχικό μοντάζ ήταν στις 4μιση ώρες.
- Η ταινία Δημόσιος Κίνδυνος (1998), πάλι με τον Gene Hackman, θεωρήθηκε από κάποιους ως μοντέρνα συνέχεια της Συνομιλίας.
- Ο Kyle MacLachlan ερμήνευσε τον Κόουλ σε πιλότο τηλεοπτικής σειράς του NBC, που όμως ποτέ δεν πήρε το πράσινο φως.
- Ο Francis Ford Coppola είχε κατονομάσει αυτή ως αγαπημένη του ταινία από όσες έκανε. Παρόμοια αναφορά έγινε κι από τον Gene Hackman.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 13/7/2021
Ο Coppola ρίχνει τους τόνους του ανάμεσα στους δύο Νονούς, και απλά απορείς πώς έκλεψε χρόνο για μια τόσο λεπτεπίλεπτη δουλειά. Με την ευαισθησία που ο ήρωας του, ο Χάρι Κολ, χειρίζεται τα μηχανήματα του, παρομοίως ο δημιουργός από το Ντιτρόιτ δεν αφήνει σκηνή να πέσει στο κενό.
Μα, εν πρώτοις, πού θα κατατάσσαμε την ταινία; Ναι, είναι ένα καθαρόαιμο ανεξάρτητο -στην καρδιά του- φιλμ μακριά από τους χολιγουντιανές κανόνες των τότε χρόνων (και οι οποίοι δέχονταν αμείλικτη επίθεση), αλλά δίπλα σε αυτούς των τότε δρόμων, όπως και διάδοχος του σινεφιλισμού, αμερικανικού κι ευρωπαϊκού των 1960. Είναι όμως και υπόδειγμα των πολιτικών θρίλερ των 1970, κι ας είναι πιο κοντά στο νεο-νουάρ και το εσωτερικό θρίλερ. Το απόφθεγμα είναι πως πρόκειται για μια βαθιά κριτική της ανθρώπινης εξέλιξης, μια εποχή που έδειχνε ήδη ικανή να πετύχει το ακατόρθωτο μέσω της τεχνολογίας.
Το μηχάνημα πλέον είναι τόσο ισχυρό, που το χέρι που το χειρίζεται είναι δευτερευούσης σημασίας. Η μηχανή γράφει την ιστορία, ενώ ο ανθρώπινος παράγοντας παραπαίει μπροστά στα προσωπικά του φαντάσματα και το δέος που του προκαλούν τα κατασκευάσματα του. Ο Coppola εδώ αναδεικνύει το ηθικό δίλλημα που γεννιέται, και δεν είναι άλλο από το πώς μπορεί το κέρδος να υποταχθεί στη συνείδηση. Πώς ο ανθρώπινος παράγοντας μπορεί να σταματήσει να εκστασιάζεται μπροστά στα μοντέρνα και τόσο επικερδή έργα του, αντιλαμβανόμενος πρώτα ότι έχει γίνει υποχείριο της ανωτερότητας τους, που διαβρώνει ακόμα και την καθημερινότητα του.
Ο Χάρι Κολ είναι μεν ένας ευφυής παράγοντας στον τομέα του, αλλά παραμένει ένας ανθρωπάκος που δεν ελέγχει το παραμικρό σημείο της καθημερινότητας του. Διαμορφώνει κανόνες συμπεριφοράς για το καλό της επαγγελματικής του ιδιότητας, αλλά παραμελεί στο να κρατήσει τον εσωτερικό του εαυτό σε μια ψυχολογικά ανεκτή κατάσταση. Επί της πλοκής, ο θρήσκος αυτός άντρας θα έρθει σε τέτοιο σημείο, που μπορεί για δεύτερη φορά στη ζωή του οι ικανότητες του να γεννήσουν έγκλημα. Και όταν η κατάσταση ξεφεύγει από τα χέρια του, κάτι το οποίο είχε φυσιολογικά αποδεχθεί ως ρίσκο, δεν αντέχει που γίνεται πιόνι της διαφθοράς που αυτός συνδράμει. Μα πιο πολύ από όλα, δεν αντέχει να του κάνουν ό,τι κάνει αυτός σε άλλους…
Η αρχική σκηνή της πλατείας θα στοιχειώσει το έργο, αφού ολοένα και θα γίνεται πιο αποκαλυπτική, μέχρι και το απώτερο φινάλε. Ο ήρωας αιχμαλωτίζεται μέσα σε αυτή την εξέλιξη, που όμως γέννησε ο ίδιος με τις ικανότητες του, και μαζί αιχμαλωτίζει εμάς τους θεατές. Ο Coppola έχει επιμεληθεί τη σκηνή με τρόπο όμοιο του δαιμόνιου ήρωα του, κάνοντας τον θύμα εντός του δικού του πεδίου. Το θριλερικό στοιχείο δεν υπερτερεί του δραματικού, εξισώνοντας την ουσία με την προσωπική διαδρομή, γειώνοντας έτσι τη θεαματική για χάρη του μηνύματος.
Μια ταινία που ενώ την εκλαμβάνεις ως ατόφια αμερικανική, παρόλα αυτά σήμερα τη διαισθάνεσαι σαν παγκόσμιας αισθητικής. Δεν βιάζεται, δεν σε μπερδεύει, κρατάει μια ανθρώπινη υπόσταση για να σε σπρώξει μέσα στη νοοτροπία της. Βραδυφλεγής για τα σύγχρονα πρότυπα, αλλά ακαταμάχητα ουσιώδης, και πάντα επίκαιρη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
