Το Χρονικό της Νάρνια: Ο Πρίγκιπας Κάσπιαν

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 16/8/2008

Το 2005 ξεκίνησε η κινηματογραφική μεταφορά της σειράς του C.S. Lewis, με γενικό τίτλο Το Χρονικό της Νάρνια. Ήταν μια τελείως άτσαλη σκηνοθετικά παιδική περιπέτεια, που δεν μπορούσε να κάνει πράξη την απαραίτητη έκρηξη φαντασίας που τόσο χρειάζονταν. Πολλοί μίλησαν για το τέλος των σινε-συνεχειών από το προοίμιο, αλλά η Disney, ευτυχώς, δεν είχε πει την τελευταία της λέξη.

Η βασική διαφορά του πριν και του τώρα είναι η ωριμότητα. Ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Andrew Adamson, μεταμορφώνει το παιχνίδι σε μάχη. Καταφέρνει να προσαρμόσει μια ορθή αφήγηση στον μύθο, και να παρουσιάσει ένα εξωπραγματικό σύμπαν, που αυτή τη φορά τραβάει το βλέμμα. Τα παιδιά δεν είναι πλέον και παιδαριώδη, τα πλάσματα δεν θυμίζουν απομεινάρια του «μάπετ σόου» και το παραμύθι είναι πιο κοντά στη λογική του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, από του Κοντορεβιθούλη. Οι κακοί, χωρίς να προκαλούν ιδιαίτερο δέος, έχουν βγει από μεσαιωνική περιπέτεια, και η ιστορία που τους περιβάλει θυμίζει ελαφριά εκδοχή του Άμλετ, κάτι βεβαίως θετικό.

Όλα καλά βέβαια και σίγουρα θα κρατηθείτε, με άνεση, στις θέσεις σας τις πολλές ώρες (2μισή) που απαιτεί η διάρκεια, αλλά μην ξεχνάμε πως παίζουμε με τους όρους της παραγωγού εταιρίας Disney. Υπάρχουν θάνατοι, αλλά δεν τρέχει ούτε σταγόνα αίμα. Υπάρχουν σκηνές που θα μπορούσαν να τραβηχτούν πολύ πιο σκοτεινά, αλλά το «καταραμένο» PG είναι «άγιο δισκοπότηρο» για την εταιρία. Ωραίες οι μάχες, αλλά λείπει τελείως μια δόση αγριότητας που θα τις έκανε αξέχαστες.

Η Νάρνια, όμως, δεν είναι κενή νοηματικά, και σε αυτό το δεύτερο μέρος γίνεται πιο κατανοητό το μήνυμα της, ακόμα κι αν δεν βοηθιέται από το σενάριο. Παράλληλα με το παραμύθι εξελίσσεται ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο άνθρωπος έχει απορρίψει τη δύναμη της φαντασίας και της μυθολογίας, και πολεμάμε μεταξύ μας. Καμία σκέψη για τις ζωές που αναπτύσσονται στον φυσικό πλανήτη, κι επειδή δεν έχουν ανθρώπινη λαλιά, θεωρούνται νεκρές κι ασήμαντες. Βέβαια, ο συγγραφέας καθόλου τυχαία επιδεικνύει και το λιοντάρι ως σύμβολο, δηλαδή παίρνει θέση υπέρ της βρετανικής άμυνας επί του άξονα. Η τελική μάχη της Νάρνια είναι για αυτόν και μια μάχη του δίκαιου επί του άδικου. Της επιβίωσης του καλού επί της επέκτασης δυνάμεων που θέλουν την ολική εξόντωση.

Τα εφέ είναι κάποιες στιγμές εκπληκτικά (ειδικά η παρουσία του νερού ως οντότητας), κι άλλες στιγμές μάς γυρίζουν σε ένδοξες ημέρες τύπου παλιού Πολέμου των Άστρων, όπου μια μάσκα φτάνει και περισσεύει. Όμως, η όποια δύναμη της ταινίας δεν είναι πλέον τα ειδικά εφέ, αλλά το κλίμα της μεσαιωνικής περιπέτειας, που σε συνδυασμό με το παραμύθι αναβιώνουν ένα… παιδικό Εξκάλιμπερ.

Γενικά, μια πολύ ώριμη ατμόσφαιρα που θα γεμίσει με ενθουσιασμό τα παιδιά, και θα κρατήσει σε εγρήγορση και τις μεγαλύτερες ηλικίες. Χωρίς να αποποιείται τον οικογενειακό χαρακτήρα της, η δεύτερη Νάρνια σε κερδίζει με τη στρωτή αφήγηση, τους μη παιδαριώδεις χαρακτήρες και μια μεγάλη μάχη στο τέλος, πληρωμή για τη μεγάλη διάρκεια της. Είναι, βέβαια, φανερή η παρεμβολή της Disney στο να μη γίνει «ακατάλληλο» το θέαμα, κι ενώ είναι πλέον φανερό πως ένας άλλος σκηνοθέτης θα έβγαζε πολύ περισσότερο ζουμί από την ίδια ιστορία, τόσο νοηματικά, όσο και με το να σκοτείνιαζε περισσότερο την ατμόσφαιρα. Κανένα όμως παράπονο από τη στιγμή που το παραμύθι ρέει, δεν σε προσβάλει και σαν ενήλικο θεατή, δεν υπάρχει ψεγάδι κατά της παιδικής ψυχοσύνθεσης αλλά κι επειδή ο κινηματογράφος «αναπνέει» μέσα από αυτές τις μεγάλες ιστορίες φαντασίας, μακριά από την πεζή μας πραγματικότητα. Μην το πολυσκεφτείτε, πάρτε τα παιδιά σας και προσφέρετε τους μια βραδιά που θα θυμούνται…

Βαθμολογία: