Το Κάλεσμα της Άγριας Φύσης

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 20/2/2020

Η οικογενειακή ταινία δεν αποτελεί τόσο εύκολη υπόθεση. Πρέπει να τηρηθούν πολύ λεπτές ισορροπίες, αλλά πολλές φορές και μια… αντιστροφή των ηλικιακών ταυτοτήτων των θεατών: και να νιώσει ο ανήλικος ότι δεν υποτιμάται, ότι δεν αντιμετωπίζεται ως ο «μικρός» και «αγαθός», αλλά και ο ενήλικας να βυθιστεί σε μυρωδιές αθωότητας και νοσταλγίας για το πέρας αυτής.

Τούτη εδώ η νιοστή διασκευή του κλασικού μυθιστορήματος του Jack London δυστυχώς δεν καταφέρνει τίποτα από τα δύο, προτιμώντας την ασφαλή διαδρομή της ντισνεϊκής συνταγής, με ελάχιστη όμως από τη μαγεία των καλών στιγμών της συγκεκριμένης στουντιακής υπογραφής. Μερίδιο της ευθύνης βρίσκεται και στην απόφαση των 20th Century Studios να χρησιμοποιήσει CGI σκυλιά αντί για πραγματικά. Ίσως να ακουστεί κυνικό ότι οι ανησυχίες της πλέον θυγατρικής της Disney εταιρείας δεν αφορούν τόσο το αν όντως θα έβαζε σε ταλαιπωρία κάποια αξιολάτρευτα έμβια όντα για τις ανάγκες των γυρισμάτων, όσο για τον αντίκτυπο που θα είχαν στο marketing του φιλμ οργανώσεις τύπου PETA αν μάθαιναν για το γεγονός, τουλάχιστον για όσους ακόμη πιστεύουν στην υποτιθέμενη φιλευσπλαχνία του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά έχει ενδιαφέρον να ακουστούν τα αντίθετα επιχειρήματα ως προς αυτήν την άποψη. Όπως και να έχει, η επιλογή αυτή κακό κάνει στο σύνολο, μιας και αναγκαστικά του στερεί φυσικότητα αφενός, ενώ αφετέρου και τα εφέ που έχουν χρησιμοποιηθεί δυστυχώς είναι δεύτερης κατηγορίας, μακριά από φωτορεαλιστικά θαύματα τύπου «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών» του 2019.

Ο Chris Sanders δυστυχώς δεν επιτυγχάνει να σπάσει την κατάρα που φαίνεται να συνοδεύει πολλούς σκηνοθέτες που επιχειρούν να κάνουν τη μετάβαση από το κινούμενο σχέδιο στο live-action και που τους θέλει σχεδόν πάντα να παραδίδουν κάτι κατώτερο ποιοτικά στο δεύτερο πεδίο, μοιάζοντας να έχει ξεχάσει όλα εκείνα τα συστατικά που προσδίδουν γοητεία στο συγκεκριμένο είδος φιλμ, τα οποία είχε χρησιμοποιήσει σωστά στις εμπνευσμένες στιγμές του όπως στο πρώτο «Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας». Ο Michael Green, ο οποίος έχει συνεισφέρει σε δύο πραγματικά σπουδαία σενάρια που πειραματίζονταν εντόνως με τη φόρμα του μπλοκμπάστερ («Λόγκαν», «Blade Runner 2049»), περνάει το λογοτεχνικό «Κάλεσμα της Άγριας Φύσης» από όλα τα απαραίτητα φίλτρα για να το συστήσει και στους μικρούς θεατές, με πολλά από τα επουσιώδη συστατικά του αναπόφευκτα να χάνονται μέσα από αυτήν τη διαδικασία. Η παραγωγή σε γενικές γραμμές είναι φροντισμένη, αλλά μέσα στο έλλειμμα ψυχής που χαρακτηρίζει το όλο εγχείρημα, η κατασκευαστική αρτιότητα είναι μια μικρής σημασίας παρηγοριά. Υπάρχουν δε και κάποιες δημιουργικές επιλογές άξιες απορίας, που αν μη τι άλλο αποπροσανατολίζουν (ο «άκυρος» καρικατουρίστικος κακός που από ένα χρονικό σημείο κι έπειτα αναβαθμίζεται ως σημαίνον πρόσωπο για την ιστορία, το κάστινγκ της Karen Gillan για έναν ρόλο ήσσονος βαρύτητας που ζήτημα είναι να εμφανίζεται για τρία λεπτά κινηματογραφικού χρόνου).

Ευτυχώς υπάρχει κι ένας Harrison Ford, ο οποίος εκπέμπει ένα ερμηνευτικό κύρος και αποτελεί αν μη τι άλλο μια παρουσία με εκτόπισμα, προσθέτοντας πόντους στο σύνολο. Αλλά και η παιδικότητα με την οποία έχει εμποτιστεί η όλη ατμόσφαιρα έχει τις χαριτωμένες της στιγμές, έστω κι αν κάνει θυσίες στο πνεύμα του London. Τα τοπία έχουν και αυτά μια κάποια αποδραστική αξία, κυρίως όσο πλησιάζει το φινάλε, και σε αυτό συμβάλλει σίγουρα τα μάλα η φωτογραφία του θαυματουργού Janusz Kaminski, που αποδεικνύει για πολλοστή φορά πως μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει κι εκτός πλαισίου Spielberg.

Ενώ τεχνικά κυρίως υπάρχουν εμφανή στάνταρ, σε ό,τι αφορά το ζουμί τα πάντα μοιάζουν να έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο. Το αποτέλεσμα τελικά είναι μια νερουλή αλλά όχι χυμώδης περιπέτεια, που δεν διαθέτει στοιχεία ικανά να τη διαφοροποιήσουν από τον σωρό των ανάλογης στόχευσης οικογενειακών ταινιών που έχουν παραχθεί διαχρονικά. Στον τομέα της κινηματογραφικής ψυχαγωγίας για γονείς και παιδιά, σίγουρα υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πολύ καλύτερα πορτοκάλια…

Βαθμολογία: