1940. Μια θλιβερή ερωτική ιστορία εξελίσσεται στην Αθήνα, παραμονές της κήρυξης του πολέμου. Ο υπολοχαγός Δημήτρης Νικολάου αναγκάζεται να εγκαταλείψει την ιταλίδα μνηστή του, Στέλλα Σαλβατόρε, για να πάει στην Αλβανία να πολεμήσει λίγο μετά την επίθεση των Ιταλών. Με την κατάρρευση του μετώπου και την εισβολή των Γερμανών, η οικία των Νικολάου επιτάσσεται από τον συνταγματάρχη των ναζί Σβάιτσερ, που προσπαθεί να προσεγγίσει τη Στέλλα, ο πατέρας της οποίας είναι πλέον συνταγματάρχης του ιταλικού στρατού. Ο Δημήτρης συνεχίζει να αγωνίζεται και επιστρέφει κρυφά στην Ελλάδα με αποστολή να οργανώσει ένα μεγάλο σαμποτάζ. Όταν αντικρίσει την κατάσταση που επικρατεί στην πατρίδα του, θα αντιληφθεί πως τα πάντα έχουν αλλάξει και πως το μέλλον προβλέπεται ακόμα χειρότερο.
Σκηνοθεσία:
Ντίμης Δαδήρας
Κύριοι Ρόλοι:
Κώστας Πρέκας … Δημήτρης Νικολάου
Βέρα Κρούσκα … Στέλλα Σαλβατόρε
Χρήστος Πολίτης … συνταγματάρχης Herman von Schweitzer
Γρηγόρης Βαφιάς … Ιάσωνας Νικολάου
Στέφανος Στρατηγός … ταγματάρχης
Δημήτρης Μπισλάνης … γερμανός διοικητής
Μαλαίνα Ανουσάκη … Μάρθα Νικολάου
Γιώργος Μοσχίδης … πρόξενος Σαλβατόρε
Γιώργος Μπάρτης … Gorgio
Θάνος Παπαδόπουλος … στρατιώτης
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Σταμάτης Φιλιππούλης
Στόρι: Αντώνη Δαυίδ
Παραγωγή: Τζέιμς Πάρις
Μουσική: Γεράσιμος Λαβράνος
Φωτογραφία: Δημήτρης Παπακωνσταντής
Μοντάζ: Παύλος Φιλίππου
Σκηνικά: Διονύσης Φωτόπουλος
Κοστούμια: Διονύσης Φωτόπουλος
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μη αρκούντα στοιχεία.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Όχι
- Διεθνής Τίτλος: The Brave Never Die
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: No
Κύριες Διακρίσεις
- Βραβείο αρτιότερης παραγωγής και φωτογραφίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
- Βραβείο φωτογραφίας από την ένωση ελλήνων κριτικών.
Παραλειπόμενα
- Πλέον κυκλοφορεί ευρέως μια εκδοχή των 130 λεπτών.
- Η φωνή του ραδιοφωνικού εκφωνητή ανήκει στον Κώστα Καστανά.
- Με 602.264 εισιτήρια, ήρθε στην 5η θέση ανάμεσα σε 99 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/10/2011
Η αλήθεια είναι πως έχει κάποιες σκηνές που σε πιάνει μια αντιστασιακή έπαρση και ξεσηκώνεσαι. Όταν, όμως, σκέφτεσαι ότι αυτή την έπαρση την επέβαλε η χουντική κυβέρνηση που ήθελε να τονώσει τα εθνικιστικά αισθήματα του Έλληνα, δεν μπορείς παρά να πεις «ε, όχι!». Εκεί είναι που παρατηρείς την υστερική κατά φάσεις ερμηνεία του Κώστα Πρέκα, που από το πολύ του πάθος, προκαλεί την αυτοπαρωδία. Η μετριότατη σκηνοθεσία του Ντίμη Δαδήρα συναντά ένα απλοϊκότατο κείμενο, και η καλή για τα ελληνικά πρότυπα επιμέλεια της παραγωγής (δεν ήταν εύκολη τόση πολεμική δράση για τα επίπεδα των ταινιών μας) απλά κάνει τη θέαση ανεκτή. Με κάτι τέτοιες παραγωγές που βλέπουμε στις εθνικές επετείους, κάθομαι κι αναρωτιέμαι: μήπως η χαμηλή τους ποιότητα έκανε έκτοτε τον αγώνα των Ελλήνων απαγορευτικό για το σινεμά μας; Πολύ φοβάμαι πως ναι…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
