Οι Ατσίδες με τα Μπλε

Οι Τζέικ και Έλγουντ Μπλουζ επανασυνδέονται με τα υπόλοιπα μέλη του προηγούμενου μουσικού συγκροτήματός τους για μια συναυλία, τα έσοδα της οποίας θα σώσουν το ορφανοτροφείο στο οποίο μεγάλωσαν. Στην πορεία, οι δύο ήρωες της ταινίας στοχοποιούνται από μια μυστηριώδη γυναίκα που αποπειράται να τους σκοτώσει, από μια ομάδα νεοναζί και από ένα συγκρότημα κάντρι μουσικής, ενώ παράλληλα τους καταδιώκει ανελέητα η αστυνομία.

Σκηνοθεσία:

John Landis

Κύριοι Ρόλοι:

John Belushi … Joliet Jake Blues

Dan Aykroyd … Elwood J. Blues

James Brown … αιδεσιμότατος Cleophus James

Cab Calloway … Curtis

Ray Charles … Ray

Aretha Franklin … Κα Murphy

Steve Cropper … Steve ‘The Colonel’ Cropper

Donald Dunn … Donald ‘Duck’ Dunn

Willie Hall … Willie ‘Too Big’ Hall

Murphy Dunne … Murph

Tom Malone … ‘Bones’ Malone

Lou Marini … ‘Blue’ Lou Marini

Matt Murphy … Matt ‘Guitar’ Murphy

Alan Rubin … Mr. Fabulous

Carrie Fisher … η μυστηριώδης γυναίκα

Henry Gibson … ο αρχι-ναζί

John Candy … Burton Mercer

John Lee Hooker … Street Slim

Kathleen Freeman … αδελφή Mary Stigmata

Twiggy … σικ κυρία

Frank Oz … δεσμοφύλακας

Charles Napier … Tucker McElroy

Steven Spielberg … εκτιμητής

Paul Reubens … σερβιτόρος

Chaka Khan … σολίστα χορωδίας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Dan Aykroyd, John Landis

Παραγωγή: Robert K. Weiss

Φωτογραφία: Stephen M. Katz

Μοντάζ: George Folsey Jr.

Σκηνικά: John J. Lloyd

Κοστούμια: Deborah Nadoolman

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Blues Brothers
• Ελληνικός Τίτλος: Οι Ατσίδες με τα Μπλε

Άμεσοι Σύνδεσμοι

• Blues Brothers 2000 (1998)

Παραλειπόμενα

• Οι αδελφοί Μπλουζ ήταν δύο χαρακτήρες ενός σκετς που επαναλάμβαναν οι Belushi και Aykroyd στο περίφημο Saturday Night Live. Το περίγραμμα της ιστορίας τους ήταν κατασκευασμένο από τους Aykroyd και Ron Gwynne, ενώ ο “νονός” τους ήταν ο μουσικός Howard Shore.
• Ήταν το 1978 και το όνομα του John Belushi συνδέονταν με ό,τι πιο εμπορικό υπήρχε στις ΗΠΑ (κινηματογραφικά, τηλεοπτικά και μουσικά), και όταν αποφάσισαν με τον Aykroyd να κάνουν την ταινία, ξέσπασε πόλεμος ανάμεσα στα στούντιο για το ποιο θα την αναλάβει. Τελικός νικητής ήταν τα Universal Studios που επικράτησαν για κάτι λίγο της Paramount Pictures. Η επιλογή του John Landis προέρχονταν από τη μεγάλη επιτυχία του Belushi, το Ένα Τρελό Τρελό Θηριοτροφείο. Σε αυτό όμως το σημείο δεν υπήρχε ακόμα ούτε μπάτζετ ούτε σενάριο. Το αφεντικό της Universal, ο Lew Wasserman, πίστευε ότι 12 εκατομμύρια δολάρια αρκούσαν, αλλά οι δημιουργοί της ταινίας ήθελαν 20. Για να υπάρχει ελπίδα να πάρουν τα εξτρά χρήματα, έπρεπε το στούντιο να δει πρώτα ένα σενάριο. Όταν ο Mitch Glazer αρνήθηκε να συμπράξει, ο Aykroyd έγραψε ένα μόνος του, κι ας μην είχε πρότερη εμπειρία (όπως ο ίδιος αργότερα παραδέχτηκε, δεν είχε καν διαβάσει κάποιο). Το κείμενο ήταν στις 324 σελίδες (τριπλάσιο από ένα νορμάλ), χωρίς δομή σεναρίου, και ονομάζονταν The Return of the Blues Brothers. Ήταν ο Landis που το μόνταρε ώστε να μοιάζει με κανονικό σενάριο, κάτι που του πήρε δύο εβδομάδες.
• James Brown, Cab Calloway, Ray Charles και Aretha Franklin ήρθαν μετά από απαίτηση του Aykroyd, με το στούντιο να προβάλει αντιστάσεις, μια και ανέβαζαν κατά πολύ το μπάτζετ (οι αντιπροτάσεις όμως ήταν φτωχές). Τα δε μέλη των The Blues Brothers Band ήταν όλοι βετεράνοι μουσικοί, ήδη δεμένοι από το Saturday Night Live και το άλμπουμ Briefcase Full of Blues του 1978 (το δισκογραφικό ντεμπούτο της μπάντας).
• Τα γυρίσματα ήταν επεισοδιακά, με το μπάτζετ ολοένα και να μεγαλώνει. Υπήρχε και τόση κοκαΐνη παντού, που ο Aykroyd υποστήριξε ότι μέρος του μπάτζετ διατέθηκε αποκλειστικά για τα ναρκωτικά…
• Λίγο πριν γυριστεί η τελική σκηνή στο Hollywood Palladium, ο Belushi τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι κάνοντας σκέιτμπορντ. Τότε ο Lew Wasserman επιστράτευσε τον κορυφαίο ορθοπεδικό χειρούργο της πόλης, και μέσω αναισθησίας του μέλους ώστε να μη νιώθει πόνο, ο ηθοποιός κατάφερε να φέρει εις πέρας τη δύσκολη σκηνή.
• Η σκηνή με την επέμβαση της αστυνομίας στο Daley Center απαίτησε 500ους κομπάρσους. 200 από αυτούς ήταν αληθινοί εθνοφύλακες, 100 αστυνομικοί και 15 έφιπποι αστυνομικοί.
• Το φιλμ έσπασε ρεκόρ καταστροφής αυτοκινήτων σε γύρισμα (103), με το σίκουελ του 1998 να του καταρρίπτει το ρεκόρ.
• Οι δυσκολίες για τον Landis συνεχίστηκαν κι επί του μοντάζ. Είχε στα χέρια του μια ταινία δυόμιση ωρών, με το στούντιο να απαιτεί να κοπούν 20 λεπτά. Εν τω μεταξύ, το τελικό μπάτζετ είχε φτάσει στα 27,5 εκατομμύρια δολάρια, ενώ τα ονόματα των Aykroyd και Belushi δεν αποτελούσαν πλέον εγγύηση μια και είχαν αποχωρήσει από το Saturday Night Live, αλλά και το 1941 με τον Belushi δεν τα είχε πάει καθόλου καλά στα ταμεία. Ακόμα χειρότερα, μεγάλη αλυσίδα αιθουσών αρνήθηκε να προωθήσει την ταινία, αφού φοβόντουσαν ότι το λευκό κοινό δεν θα ήθελε να δει μαύρους μουσικούς. Και πράγματι, στις ΗΠΑ η ταινία απέσπασε μόνο 57 εκατομμύρια δολάρια. Από την άλλη, όμως, θριάμβευσε στις διεθνείς αγορές, φτάνοντας στο συνολικό ποσό των 115,2 (τερμάτισε 10ο στην ετήσια παγκόσμια κατάταξη). Ο John Landis είχε υποστηρίξει ότι ήταν η πρώτη αμερικανική ταινία που κέρδισε ποτέ πιο πολλά χρήματα έξω από τη χώρα της.
• Μέσα στα επόμενα 10 χρόνια από την πρεμιέρα της, η ταινία είχε αποκτήσει ένα πολύ δυνατό cult όνομα. Αυτό απηχεί ως σήμερα από τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία. Το 1998 εμφανίστηκε και το Collector’s Edition για το Home Cinema, που μετρούσε 148 λεπτά διάρκειας.
• Διαχρονικό αντικείμενο χλευασμού έχει αποτελέσει στη χώρα μας ο ελληνικός τίτλος. Και είναι αλήθεια ότι το πιθανότερο είναι ο τότε διανομέας να μην είχε ρίξει καν μια ματιά από την ταινία πριν βγάλει τον τίτλο.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Μιλώντας για jukebox μιούζικαλ, κανένα από τα τραγούδια δεν γράφτηκε ειδικά για την ταινία. Αυτό όμως δεν σταμάτησε το σάουντρακ από το να γίνει πλατινένιο σε μεγάλο αριθμό χωρών. Ανάμεσα στις ερμηνείες που έγραψαν ιστορία..: Gimme Some Lovin’ (The Blues Brothers), Shake a Tail Feather (Ray Charles), Everybody Needs Somebody to Love (The Blues Brothers), The Old Landmark (James Brown), Think (Aretha Franklin), Minnie the Moocher (Cab Calloway) και Jailhouse Rock (The Blues Brothers).
• Ο Elmer Bernstein συνείσφερε με το μουσικό θέμα God Music.