Μετά από δέκα χρόνια, η Ελ επιστρέφει στο σπίτι της στο Κονέκτικατ, για πρώτη φορά από τότε που ο άντρας της, Ντον, την απάτησε με την καλύτερή της φίλη. Αιτία της επιστροφής είναι ο γάμος του υιοθετημένου γιου τους, Αλεχάνδρο. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο Αλεχάντρο τούς ενημερώσει ότι η βιολογική του μητέρα πρόκειται να παραστεί στον γάμο, η οποία -λόγω των αυστηρών θρησκευτικών της πεποιθήσεων- δεν γνωρίζει ότι η Ελ και ο Ντον είναι χωρισμένοι. Τα κωμικοτραγικά περιστατικά δεν έχουν τελειωμό, καθώς όλα τα μέλη της οικογένειας προσπαθούν να κρατήσουν τα προσχήματα.
Σκηνοθεσία:
Justin Zackham
Κύριοι Ρόλοι:
Robert De Niro … Donald Robert ‘Don’ Griffin
Katherine Heigl … Lyla Griffin
Diane Keaton … Eleanor ‘Ellie’ Griffin
Ben Barnes … Alejandro Soto Griffin
Topher Grace … Jared Griffin
Susan Sarandon … Beatrice Martha ‘Bebe’ McBride
Amanda Seyfried … Melissa ‘Missy’ O’Connor
Robin Williams … πάτερ Bill Moinighan
Christine Ebersole … Muffin O’Connor
David Rasche … Barry O’Connor
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Justin Zackham
Παραγωγή: Anthony Katagas, Clay Pecorin, Richard Salvatore, Harry J. Ufland, Justin Zackham
Μουσική: Nathan Barr
Φωτογραφία: Jonathan Brown
Μοντάζ: Jon Corn
Σκηνικά: Andrew Jackness
Κοστούμια: Aude Bronson-Howard
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Big Wedding
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Γάμος της Χρονιάς
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Mon Frere se Marie (2006)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Mon Frere se Marie των Jean-Stephane Bron, Karine Sudan.
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ήταν να ονομαστεί The Wedding.
- Δεύτερη σκηνοθετική δουλειά για τον σεναριογράφο Justin Zackham, 12 χρόνια μετά την πρώτη του (και ανεξάρτητης παραγωγής).
- Ριμέικ του γαλλο-ελβετικού Mon Frere se Marie (2006), το οποίο και δεν είχε κάνει κάποια ιδιαίτερη επιτυχία.
- Η ταινία εγκαινίασε το νέο λόγκο της Lionsgate.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/6/2013
Δεν πολυ-καταλαβαίνω με ποια λογική πήραν ένα τόσο σπουδαίο επιτελείο ηθοποιών και το έβαλαν σε διασκευή μιας μετριότατης γαλλο-ελβετικής ταινίας, με σκηνοθέτη κάποιον που δεν έχει αποδείξει οποιαδήποτε ως σήμερα αρετή. Αποτέλεσμα αυτών, να κλαις για την ώρα που περνάει όσο πιο βαρετά φαντάζεστε, και για την κατασπατάληση τέτοιων ταλέντων. Το όλο θέμα είναι ένα υβρίδιο. Θεματικά παραπέμπει σε σκανδιναβικό σινεμά, με ολίγον από Τσέχοφ και με βάση τη συνταγή των κομεντί του James L. Brooks. Μη νομίζετε ότι όλα αυτά αποβαίνουν κάπου θετικά, μπορεί κι από μόνα τους να είναι μια ατυχής μίξη. Βασικά, κρατήστε την άκαμπτη πλευρά τους, αφού το όλο ζήτημα δεν οδηγεί πουθενά, και ξεχάστε τους δυνατούς διαλόγους, τις ευκαιρίες για ξεσπάσματα ερμηνείας ή το όλο νόημα που επιβάλλονταν να υπάρχει ή να κρύβεται.
Στις πρώτες σκηνές, δεν μοιάζει τόσο άσχημο. Λες θα είναι μια σοβαροφανής κομεντί με μεγάλο επιτελείο, κι όλο και κάποιο ενδιαφέρον θα έχει. Όσο όμως κυλάει, για την ακρίβεια δεν κυλάει, η μία κουραστική σκηνή διαδέχεται την επόμενη, και το όλο κλου μοιάζει με απλή παρωδία της δανέζικης Οικογενειακής Γιορτής. Ούτε το αθυρόστομο κάποιων χαρακτήρων διασώζει κάτι, μάλλον σε κακή ανάγνωση σάτιρας επί του αμερικανικού ονείρου παραπέμπει. Και μη νομίζετε ότι υπάρχουν ερμηνείες. Κάποιοι απλά βρίσκονται, ενώ ο De Niro με την Katherine Heigl κάπως τσαλακώνονται για τα προσχήματα. Ο δε Robin Williams, νομίζει πως παίζει στο σίκουελ του Άδεια Γάμου. Δυστυχώς, όχι μονάχα δεν είχαμε τον γάμο της χρονιάς, αλλά αυτό ήταν κι ένα από τα προσκλητήρια που θα προτιμούσαμε… να μας πέσει από τα χέρια…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
