Ο Φράνι είναι ένας πλούσιος κι εκκεντρικός κύριος από τη Φιλαδέλφεια, που εισβάλει στη ζωή της νεαρής κόρης ενός νεκρού φιλικού ζευγαριού, της εγκύου Ολίβια, και του συζύγου της, του νεαρού γιατρού Λουκ. Ο λόγος της πράξης του είναι η ενοχή, μια κι αισθάνεται υπεύθυνος για τον θάνατο των δύο φίλων του σε αυτοκινητιστικό. Αρχικά, προσλαμβάνει τον Λουκ στο νοσοκομείο του και πετυχαίνει με τον καιρό να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτός τους έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ό,τι τον έχουν αυτοί.
Σκηνοθεσία:
Andrew Renzi
Κύριοι Ρόλοι:
Richard Gere … Francis ‘Franny’ Watts
Dakota Fanning … Olivia
Theo James … Luke
Clarke Peters … Δρ Romano
Brian Anthony Wilson … Jesse
Dylan Baker … Bobby
Cheryl Hines … Mia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Andrew Renzi
Παραγωγή: Jason Michael Berman, Thomas B. Fore, Jay Schuminsky, Kevin Turen
Μουσική: Danny Bensi, Saunder Jurriaans
Φωτογραφία: Joe Anderson
Μοντάζ: Dean Colin Marcial, Matthew Rundell
Σκηνικά: Ethan Tobman
Κοστούμια: Malgosia Turzanska
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Benefactor
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Ευεργέτης
- Εναλλακτικός Τίτλος: Franny
Παραλειπόμενα
- Μυθοπλαστικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους για τον Andrew Renzi.
- Αφού έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Τριμπέκα, πήρε μικρή διανομή στις ΗΠΑ και βρέθηκε άμεσα να προβάλλεται σε video-on-demand. Τα έσοδα του από τις αίθουσες ήταν πολύ χαμηλά, συνολικά 2,1 εκατομμύρια δολάρια.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 4/7/2018
Μοιάζει σαν μια μικρή «κατάρα», αλλά από το 2014 όπου επέλεξε να συμβιβαστεί απόλυτα με την ηλικία του και να αποζητήσει καλούς ρόλους, δεν κάθεται του Richard Gere η καλή ταινία. Έτσι κι εδώ. Εξαρχής, όλα μοιάζουν να είναι στημένα για ένα αληθινά καλό έργο, όπου το ανεξάρτητο άγγιγμα της σκηνοθεσίας θα συνδυαστεί με τα σημαντικά ονόματα του καστ, και μένει μονάχα το σενάριο για να δέσει το γλυκό. Αμ, δεν δένει…
Μα πώς θα μπορούσε κιόλας να δέσει, όταν όλα κινούνται γύρω από έναν χαρακτήρα που μόνο το καπέλο μπορείς να του βγάλεις για την πορεία που διέγραψε στη ζωή του, και που την ίδια ώρα χρειάζεται άμεση βοήθεια από τους γύρω του, με όλους όσους έχουν ευεργετηθεί από αυτόν να απομακρύνονται σιγά-σιγά και την ίδια ώρα να παρουσιάζονται αυτοί από τον σκηνοθέτη ως κύριοι τέλειοι. Δυστυχώς, για τον Andrew Renzi, που υπογράφει αμφότερα σκηνοθεσία και σενάριο, είτε είχε κάτι άλλο κατά νου και δεν βγαίνει στην ταινία, είτε μετράει τα πράγματα τελείως λάθος. Δεν είναι δυνατόν να ακούμε λογύδρια που παρουσιάζονται στο φιλμ ως ανθρωπίνως έγκυρα (μια και ειπώνονται από χαρακτήρες που έχουν σκιαγραφηθεί ως λογικότατοι και καλοπροαίρετοι), και στην ουσία να οδηγούν κάποιον στο να πέσει από τη γέφυρα. Μέσα σε όλα αυτά, χάνεται τελείως η ευκαιρία για τον δημιουργό να μιλήσει βαθύτερα για το πρόβλημα του εθισμού (και μάλιστα όσον αφορά μια ηλικία προχωρημένη, κάτι που σπάνια βλέπουμε στο σινεμά), προτιμώντας να τονίσει τα προσωπικά φαντάσματα του ήρωα, προσωποποιώντας έτσι την κατάσταση και ταυτόχρονα συμπιέζοντας την εμβέλεια του νοήματος που θα μπορούσε να περαστεί.
Εντέλει, αν αξίζει για κάποιο λόγο να επιλέξει κάποιος το φιλμ, είναι μονάχα για τη στιβαρή όσο και ψύχραιμη ερμηνεία του «γερο-Gere». Μετά από τόσο και τόσα χρόνια επιλογών που του στέρησαν την επίδραση που είχε στη λεωφόρο των αστεριών του Χόλιγουντ, φανερώνει ότι είναι ικανός να ζήσει μια δεύτερη ερμηνευτική «νιότη». Αρκεί, φυσικά, να αρχίσει να πέφτει και διάνα σε αυτές του τις νέες επιλογές, όπως ευτυχούσε στις αρχές της καριέρας του.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
