The Bang Bang Club
- The Bang Bang Club
- 2010
- Καναδάς, Νότια Αφρική
- Αγγλικά, Ζουλού, Κόζα, Αφρικάανς
- Βιογραφία, Δραματικό Θρίλερ, Ιστορική, Πολεμικό Δράμα, Πολιτική, Πολιτικό Θρίλερ
- 22 Σεπτεμβρίου 2011
1994. Νότια Αφρική. Ο Νέλσον Μαντέλα έχει μόλις αποφυλακιστεί, και κατά τους τελευταίους αιματηρούς μήνες του απαρτχάιντ οι εντάσεις σταδιακά αυξάνονται. Φυλετικές σέχτες, με την υποστήριξη της λευκής κυβέρνησης, κηρύττουν αιματηρό πόλεμο μεταξύ τους, και στους δρόμους του Σοβέτο αντηχούν πυροβολισμοί. Μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται το Bang Bang Club, τέσσερις νέοι (λευκοί) δημοσιογράφοι που δημοσιοποιούν το μακελειό που ρήμαξε τους δρόμους της πόλης.
Σκηνοθεσία:
Steven Silver
Κύριοι Ρόλοι:
Ryan Phillippe … Greg Marinovich
Malin Akerman … Robin Comley
Taylor Kitsch … Kevin Carter
Frank Rautenbach … Ken Oosterbroek
Neels van Jaarsveld … Joao Silva
Patrick Lyster … James ‘Jim’ Nachtwey
Russel Savadier … Ronald Graham
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Steven Silver
Παραγωγή: Adam Friedlander, Daniel Iron, Lance Samuels
Μουσική: Philip Miller
Φωτογραφία: Miroslaw Baszak
Μοντάζ: Ronald Sanders, Tad Seaborn
Σκηνικά: Emilia Roux
Κοστούμια: Ruy Filipe
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Bang Bang Club
- Ελληνικός Τίτλος: The Bang Bang Club
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: The Bang-Bang Club: Snapshots from a Hidden War των Greg Marinovich, Joao Silva.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο σε 7 κατηγορίες στα Genie, τα επίσημα βραβεία του Καναδά.
Παραλειπόμενα
- Μυθοπλαστικό ντεμπούτο για τον ντοκιμαντερίστα και παραγωγό Steven Silver.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 22/9/2011
Πίσω στα 1980 και στο Αποστολή στη Νικαράγουα ή, αν προτιμάτε, στο Σαλβαδόρ. Περίπου το ίδιο θέμα, περίπου το ίδιο σκηνοθετικό ατόπημα. Η έλλειψη θάρρους του πρωτάρη σε μυθοπλασία Steven Silver είναι αυτή που στερεί από την ταινία έναν πολύ υψηλό βαθμό. Έχει στα χέρια του ένα ισχυρό θέμα, ένα καλό επιτελείο ηθοποιών (ακόμα και κομπάρσων) και μια ορθή οπτική πάνω στα πολιτικά πράγματα, αλλά εκεί που το δράμα και η δράση κορυφώνεται, είναι σαν να χαμηλώνει τις μηχανές. Σωστό, παρά ταύτα, το γεγονός πως κοιτάει την ιστορία με μια ημι-ντοκιμαντεριστική οπτική που αναδεικνύει την ιστορικότητα της κατάστασης, παρά τη μυθοπλαστική πλευρά. Έτσι κι αλλιώς, έπρεπε να σεβαστεί ότι η ιστορία βασίζεται σε αληθινά και καταγραμμένα γεγονότα.
Από την άλλη, θα μπορούσε να απλωθεί λιγάκι. Φανερώνει τους μετρημένους πόρους της παραγωγής, ακόμη κι αν προσφέρει κάποιες θεαματικές σκηνές. Τέρμα τα παράπονα, η ταινία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Αναδίδει ρεαλισμό, έχει αυτή τη μυρωδιά της μάχης και της αδικίας που τα γεγονότα απαιτούν. Και μπορεί να μην έχει τόλμη η σκηνοθεσία, έχει όμως η ανάδειξη του θέματος. Ειδικά τώρα που ο δυτικός κόσμος θεωρεί δεδομένη τη λήξη του απαρτχάιντ και δεν θέλει να ξύνει παλιές πληγές. Πληγές όμως υπάρχουν και πέρα αυτών που γράφει η ιστορία, και ο κινηματογράφος πάντα είχε το χάρισμα να συμπληρώνει τη συγγραφή της επίσημης εκδοχής. Αυτό κάνει κι εδώ.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
