
Έξι χρόνια μετά τον βίαιο θάνατο του συζύγου της, η Αμέλια παλεύει να συνετίσει τον εκτός ελέγχου 6χρονο γιο της, Σάμουελ, έναν γιο που της είναι δύσκολο να αγαπήσει. Τα όνειρα του μικρού είναι κατακτημένα από ένα τέρας, το οποίο πιστεύει ότι θα έρθει για να σκοτώσει και τους δύο. Όταν ένα βιβλίο με τίτλο Κύριος Μπαμπαντούκ εμφανίζεται στο σπίτι, ο Σάμουελ είναι πλέον πεπεισμένος ότι αυτός είναι το τέρας που θα έρθει. Αλλά τώρα και η Αμέλια βλέπει περίεργα πράγματα και πλέον πιστεύει ότι όσα έλεγε ο γιος της μπορεί και να είναι η τρομακτική αλήθεια.
Σκηνοθεσία:
Jennifer Kent
Κύριοι Ρόλοι:
Essie Davis … Amelia Vanek
Noah Wiseman … Samuel Vanek
Daniel Henshall … Robbie
Hayley McElhinney … Claire
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jennifer Kent
Παραγωγή: Kristina Ceyton, Kristian Moliere
Μουσική: Jed Kurzel
Φωτογραφία: Radek Ladczuk
Μοντάζ: Simon Njoo
Σκηνικά: Alex Holmes
Κοστούμια: Heather Wallace
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: The Babadook
Ελληνικός Τίτλος: Babadook: Οι Σελίδες του Τρόμου
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Monster της Jennifer Kent.
Κύριες Διακρίσεις
- Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας. Υποψήφιο σε 3 ακόμα κατηγορίες.
Παραλειπόμενα
- Προέκταση μιας μικρού μήκους ταινίας του 2005, με τίτλο Monster, γραμμένο κι εκείνο και σκηνοθετημένο από την Jennifer Kent. Η δημιουργός το αποκαλεί “baby Babadook”.
- Το φιλμ γυρίστηκε με ελάχιστα χρήματα, τα οποία προήλθαν από τους κρατικούς οργανισμούς Screen Australia και SAFC. Επειδή όμως δεν έφταναν, έκαναν καμπάνια μέσω του Kickstarter, πετυχαίνοντας να συλλέξουν τα υπόλοιπα 30 χιλιάδες δολάρια που χρειάζονταν για τα σκηνικά.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 5/10/2014
Δίχως αμφιβολία, δεν πρόκειται για άλλη μια ταινία τρόμου του σωρού. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι έχουμε κάποια αξέχαστη horror εμπειρία, αλλά οφείλεται περισσότερο στις προθέσεις της δημιουργού, Jennifer Kent. Γρήγορα γίνεται αισθητό ότι η κινηματογραφική εστίαση βρίσκεται στη δύσκολη σχέση της μητέρας Essie Davis και του γιου Noah Wiseman κι όχι τόσο στο χτίσιμο ατμόσφαιρας τρόμου, η οποία προκύπτει σταδιακά μέσα από αυτή. Επτά χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της, η Amelia (Davis) αρνείται να αποδεχτεί την απουσία του και η εμμονική προσκόλληση της στο παρελθόν έχει σαφή αντίκτυπο στην περίεργη, σχεδόν ανυπόφορη για αυτήν συμπεριφορά του γιου της Samuel (Wiseman). Τα στοιχεία τρόμου αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους όταν ο μικρός Samuel θα ζητήσει από τη μητέρα του να του διαβάζει ένα αθώο παιδικό βιβλίο, τιτλοφορούμενο «Mister Babadook»…
Πέρα από το ότι το μυστηριώδες αυτό βιβλίο είναι τόσο καταπληκτικά σχεδιασμένο -και creepy- που προσωπικά θα το ήθελα ανεξαρτήτως ηλικίας στη βιβλιοθήκη μου, μας εισάγει με σαγηνευτικά ανατριχιαστικό τρόπο στην ενδιαφέρουσα αυτή horror προσέγγιση της Kent. Ο τρόμος εδώ έχει τη μορφή ενός σκοτεινού, διαστρεβλωμένου παραμυθιού που συγχέεται απειλητικά με την πραγματικότητα, πάνω απ’ όλα ως τροχοπέδη στις ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχουν φαντάσματα, στοιχειωμένα σπίτια ή μπαμπούλες κάτω από τα κρεβάτια και στις ντουλάπες. Και η πρωτοτυπία του φιλμ είναι πως, κατ’ ουσίαν, δεν υπάρχει ούτε καν ο (ή το) «Babadook», παρά μόνο προσωπικοί δαίμονες που πρέπει να ξεπεραστούν. Δεν επιδιώκεται μεν ούτε ένα jump-scare σε όλη την ταινία (επιτέλους!), αλλά επίσης δεν είναι ούτε η υποβλητικότατη ατμόσφαιρα ούτε οι λίγες, αν και μάλλον αδέξιες «mainstream» τρομακτικές σκηνές που καταφέρνουν πραγματικά να σε φοβίσουν. Είναι ότι παρακολουθείς αυτό το ετοιμόρροπο πρότυπο μιας μητρικής φιγούρας και την εγγενή αθωότητα της σχέσης μάνας και γιου να οδεύουν μεθοδικά προς την ακραία διάλυσή τους. Και, αν δε σε τρομάζει, σε κάνει να αισθάνεσαι αληθινά άβολα…
Η Kent κατορθώνει να παραμείνει πιστή στο νοηματικό της βάθος μέχρι και στην τελευταία σκηνή. Κι ενώ αυτό από μόνο πρόκειται για ένα αληθινά αξιέπαινο επίτευγμα, εκείνο που η σκηνοθέτιδα δεν καταφέρνει είναι να διατηρήσει εξίσου αποτελεσματικά την ισορροπία με το είδος που υπηρετεί. Όλα οδηγούν σε ένα φινάλε που, προσπαθώντας να κορυφώσει ταυτόχρονα τον τρόμο, την αλληγορία, αλλά και το μαύρο χιούμορ του, βροντοφωνάζει από αμηχανία. Κι έτσι, χωρίς να είσαι σίγουρος αν αυτό που μένει μετά το τελικό πλάνο είναι ακριβώς αυτή η αμηχανία ή μια ηθελημένη υπαινικτικότητα, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς μεν στις εξαιρετικές προθέσεις αλλά και να παραμείνεις με ανάμεικτες εντυπώσεις.
Εξαιρετική πάντως αποδεικνύεται η πρωταγωνίστρια Essie Davis, που θυμίζει (κυρίως φυσιογνωμικά, αλλά κατά έναν τρόπο και σαν χαρακτήρας) τη συγκλονιστική Jessica Lange από το τηλεοπτικό «American Horror Story: Asylum», με ένα ραγισμένο, μισότρελο βλέμμα βγαλμένο από τη «Δασκάλα του Πιάνου» Isabelle Huppert.
Βαθμολογία: