Οι Εκδικητές

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 26/4/2012

Ο κακός αδελφός του Θορ, Λόκι, έρχεται στη Γη να αρπάξει το τεσσαράκτιο, έναν κύβο που αποτελεί πηγή τεράστιας ενέργειας, ενώ ετοιμάζει εισβολή μιας στρατιάς που θα εξολοθρεύσουν τον πλανήτη. Ο Νικ Φιούρι επιστρατεύει την Ασπίδα (S.H.I.E.L.D ), δηλαδή τους Κάπτεν Αμέρικα, Άιρον Μαν (Τόνι Σταρκ), Μπρους Μπάνερ (Χαλκ), Θορ, Νατάσα Ρομανόφ (Μαύρη Χήρα) και Χόκαϊ ώστε να αντιμετωπίσουν την απειλή.

Κάποια στιγμή, σε φάση προετοιμασίας, ο Τόνι Σταρκ έχει στο χέρι του ένα γκατζετάκι-όπλο που εκπέμπει ηλεκτρική ενέργεια και καθώς βρίσκεται δίπλα του ο Μπάνερ, σαν άτακτο παιδί, του ρίχνει μουλωχτά μια εκκενωσούλα στα πλευρά για να δει αν θα τιναχτεί και πάνω στα νεύρα του γίνει Χαλκ… με άλλα λόγια, η ιστορία διανθίζεται με άφθονο χιούμορ, όπως άλλωστε συνέβαινε στα έντυπα κόμικ πριν οι περισσότεροι σκηνοθέτες το ρίξουν σε σκοτεινές γκόθικ μεταφορές. Και αυτό το χιούμορ είναι που δίνει ψυχή στο φιλμ του Τζος Γουέντον (σενάριο στο Toy Story, σενάριο και σκηνοθεσία στο Serenity). To σενάριο είναι μάλλον απλό σε πλοκή, αφού έχει να κάνει κυρίως με τη συγκέντρωση των ηρώων προ του κινδύνου, αλλά ο Γουέντον συνδυάζει όλο αυτό το τακίμι με πολλή δεξιότητα, καταφέρνοντας να τους αναδείξει όλους όπως και να τους διαπλέξει ευφυώς. Άψογα εφέ και χορογραφία της δράσης και ως συνήθως, αχρείαστο το 3D – είναι αποφασισμένοι να μας το φορέσουν θέλουμε δε θέλουμε.

Πάντως, το χιούμορ εδώ είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 28/8/2013

Όταν βγήκα από την προβολή των Εκδικητών ένιωθα σαν μικρό παιδί, που γυρίζει απ’ το λούνα παρκ. Χρώματα, ιπτάμενοι άνθρωποι, τέρατα από άλλες διαστάσεις, διαστημόπλοια, όπλα λέϊζερ, κυνηγητά, χιούμορ… Τι άλλο θέλεις, για να χορτάσεις; Αν δεν είσαι όντως μικρό παιδί, θέλεις και προσεγμένο σενάριο με καλούς διαλόγους, φαντάζομαι. Τους έχεις και αυτούς λοιπόν. Ικανοποιημένος; Εάν όχι, τότε ή ψείρας είσαι και ψάχνεις τα ψεγάδια σε κάθε φιλμ που παρακολουθείς ή δε συμπαθείς τα κόμιξ (αν η δικαιολογία σου είναι αυτή τη δέχομαι αλλά δεν ξέρεις τι χάνεις) ή είσαι υπάλληλος της DC και σε τρελαίνει το επίτευγμα της Marvel!

Απ’ τον Iron Man και μετά το είχε πάρει πολύ σοβαρά το θέμα Avengers η Marvel. Προσπάθησε προσεκτικά να ενώσει τις ιστορίες των ηρώων της στο ίδιο σύμπαν, δημιουργώντας από μια ταινία για τους σημαντικότερους εξ αυτών ( Iron man, Thor, Captain America, Hulk ), ούτως ώστε να κάνει γνωστή την ιστορία τους ακόμα και σε όσους δεν την ξέρουν. Αφού αυτό έγινε πετυχημένα καθώς όλες οι ταινίες ήταν από καλές έως πολύ καλές, ο δρόμος ήταν ανοιχτός για το μεγάλο στοίχημα.

Το σημείο που θα μπορούσαν να είχαν χαθεί τα πάντα, ήταν το σημείο επιλογής σκηνοθέτη. Ευτυχώς για όλους επιλέχτηκε ο εξαιρετικός Josh Whedon. Φίλος των κόμιξ, λάτρης της επιστημονικής φαντασίας και δημιουργός αξιόλογων projects, με πολλά από αυτά να μην έχουν τύχει της αναγνώρισης που θα τους έπρεπε. Η δουλειά του Whedon είναι εξαιρετική! Αποφάσισε να δώσει στην ταινία τη μορφή ενός πολυσέλιδου κόμικ, προσφέροντάς μας χρώμα, δράση, μάχες και χιούμορ σε χορταστικές δόσεις. Δεν του καίγεται καρφί να μας πείσει για το ρεαλισμό των όσων συμβαίνουν, όπως προσπαθούν τα τελευταία χρόνια να κάνουν οι ταινίες με υπερήρωες. Γιατί έχουν φαγωθεί με αυτό τον εξανθρωπισμό των κόμικ χαρακτήρων, δε θα το καταλάβω ποτέ. Ένας τύπος με πανοπλία που πετάει, ένας υπερφυσικά δυνατός στρατιώτης από το 1940, ένας θέος των Σκανδιναβικών χωρών, ένας επιστήμονας, που όταν θυμώνει, μεταμορφώνεται σε πράσινο γίγαντα, είναι πράγματα που ανήκουν σε φανταστικούς κόσμους και στους φανταστικούς κόσμους μπορούν να συμβούν τα πάντα και εμείς μπορούμε να τα δεχτούμε αδιαμαρτύρητα.

Εξαιρετικός ο Whedon, πολύ καλά τα πράγματα και σεναριακά, φανταστικά τα οπτικοακουστικά εφφέ αλλά αν δεν υπήρχαν οι κατάλληλοι ηθοποιοί στους κατάλληλους ρόλους, το τελικό αποτέλεσμα ίσως να μην έφτανε σε τέτοια επίπεδα.

Μπορεί για τους περισσότερους να ξεχωρίζει ο Robert Downey ως κύριος Τόνυ Σταρκ (συμφωνώ) αλλά και η διανομή των υπόλοιπων ρόλων είναι θεωρώ εύστοχη. Ο Chris Evans είναι πειστικότατος Captain America, βγάζοντας μας τη συμπαθητική πλευρά του όρου “αμερικανιές” ενώ ο Hemsworth κρατάει το σφυρί του Θορ με άνεση. Ακόμα και στην περίπτωση του Χαλκ και την αποχώρηση του Edward Norton από το ρόλο, η αντικατάσταση σου με το Mark Rufallo μάλλον καλό έκανε στο Μπρους Μπάνερ και στο alter ego του. Ο Rufallo εμφανίζεται ως ιδανικός Μπρους Μπάνερ με τη χαμηλών τόνων ερμηνεία του ενώ ο Hulk παρουσιάζεται κι αυτός πρώτη φορά στο πανί όπως τον ξέρουμε απ΄τις σελίδες των κόμιξ. Τα ίδια ισχύουν και για τους Samuel Jackson, Scarlett Johansson. Εντάξει… Άντε και για τον Renner σαν Hawkeye, παρότι μου είναι ιδιαίτερα αντιπαθής.

Τελευταίο άφησα τον κακό, γιατί έχω μία ένσταση σε ότι έχει να κάνει με την κατάληξή του. Πάρα πολύ καλός ο Hiddleston σαν Λόκι. Επιβλητικός και με βλέμμα ραδιενεργό σε πείθει ως ο κακός της υπόθεσης. Η διαφωνία μου έχει να κάνει με την αντιμετώπισή του στο τέλος, από τους σεναριογράφους και το σκηνοθέτη. Ο Λόκι που μοιάζει σε όλη την ταινία μοχθηρός και πανούργος, καταλήγει παιχνιδάκι στα χέρια του Χαλκ, άλα Οβελίξ και Ρωμαίοι. Αστεία σκηνή σίγουρα αλλά νομίζω άξιζε μια πιο κλασική και αναμενόμενη σκηνή ανάμεσα ίσως στα δύο αδέρφια, Λόκι και Θορ. Θα μου πεις : “πόσες φορές να αναμετρηθεί πια ο Θορ με το Λόκι; Ήδη το κάνανε δύο φορές στη διάρκεια των Εκδικητών. Δε σου έφτασε; “. Δεκτό, γι αυτό και δεν επιμένω.

Οι Εκδικητές είναι η πιο κόμικ ταινία που έχει περάσει μέχρι σήμερα από τις κινηματογραφικές οθόνες. Επικό, θεαματικό, με ασταμάτητη δράση, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και χωρίς φραγμούς αληθοφάνειας και σοβαροφάνειας. Με μια λέξη: Χορταστικό!

Βαθμολογία: