Η Γκαρσονιέρα

Ο Μπαντ Μπάξτερ εργάζεται υπάλληλος σε μια πολύ μεγάλη εταιρία. Στην προσπάθεια του να ανέλθει στα αξιώματα, δανείζει το διαμέρισμα του στους ανωτέρους του, για να διασκεδάζουν με τις ερωμένες τους. Η δική του ερωτική ζωή δεν προχωράει καθόλου, αφού είναι ερωτευμένος με το κορίτσι του ασανσέρ, τη Φραν Κιούμπελικ. Και η όμορφη Φραν έχει σχέση με το μεγάλο αφεντικό, που κι αυτό θα ζητήσει με τη σειρά του το «χρυσό» κλειδάκι από τον Μπάξτερ.

Σκηνοθεσία:

Billy Wilder

Κύριοι Ρόλοι:

Jack Lemmon … Calvin Clifford (C. C.) ‘Bud’ Baxter

Shirley MacLaine … Fran Kubelik

Fred MacMurray … Jeff D. Sheldrake

Ray Walston … Joe Dobisch

Jack Kruschen … Δρ Dreyfuss

David Lewis … Al Kirkeby

Edie Adams … Δις Olsen

Hope Holiday … Margie MacDougall

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Billy Wilder, I.A.L. Diamond

Παραγωγή: Billy Wilder

Μουσική: Adolph Deutsch

Φωτογραφία: Joseph LaShelle

Μοντάζ: Daniel Mandell

Σκηνικά: Alexandre Trauner

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Apartment
• Ελληνικός Τίτλος: Η Γκαρσονιέρα

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, αυθεντικού σεναρίου, σκηνικών και μοντάζ. Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Jack Lemmon), πρώτο γυναικείο ρόλο (Shirley MacLaine), δεύτερο αντρικό ρόλο (Jack Kruschen), φωτογραφία και ήχο.
• Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτου αντρικού ρόλου (Jack Lemmon) και πρώτου γυναικείου ρόλου (Shirley MacLaine) στην ίδια κατηγορία. Υποψήφιο για σκηνοθεσία.
• Βραβείο Bafta καλύτερης ταινίας, ξένου αντρικού ρόλου (Jack Lemmon) και ξένου γυναικείου ρόλου (Shirley MacLaine).
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας. Βραβείο γυναικείας ερμηνείας (Shirley MacLaine).

Παραλειπόμενα

• Η γενική ιδέα για το σενάριο ήρθε από το κλασικό Σύντομη Συνάντηση (1945), όπου το παράνομο ζευγάρι βρίσκει καταφύγιο σε φιλικό σπίτι του άντρα. Ο Wilder ήθελε άμεσα να κάνει το θέμα τότε ταινία, αλλά δεν του το επέτρεπε ο διαβόητος κώδικας λογοκρισίας Χέιζ. Έμπνευση έδωσε και η αληθινή ιστορία ενός σκανδάλου του Χόλιγουντ, όπου ο πανίσχυρος ατζέντης Jennings Lang πυροβολήθηκε από τον παραγωγό Walter Wanger, επειδή είχε δεσμό με τη σύζυγο του, την Joan Bennett. Η σχέση τους είχε κι αυτή μια παρόμοια στέγη, ένα διαμέρισμα κατώτατου υπαλλήλου του Lang.
• Μετά τη μεγάλη επιτυχία του Μερικοί το Προτιμούν Καυτό, ο Wilder και ο Diamond ήθελαν διακαώς μια νέα συνεργασία με τον Jack Lemmon. Και παρότι ο Wilder ζητούσε πάντα από τους ηθοποιούς του να ακολουθούν αυστηρά το σενάριο, ο Lemmon πήρε την ευκαιρία να αυτοσχεδιάσει, σε δύο τουλάχιστον σκηνές.
• Για τον ρόλο του Τζεφ, ο σκηνοθέτης ήθελε τον Paul Douglas, αλλά ο τελευταίος έφυγε έξαφνα από τη ζωή.
• Στη σκηνή με το παγκάκι στο πάρκο, η θερμοκρασία ήταν τόσο χαμηλή που ο πρωταγωνιστής ασθένησε με κρυολόγημα.
• Ο σκηνογράφος Alexandre Trauner έκανε χρήση της “ενισχυμένης προοπτικής”, και μέσα σε ένα σχετικά μικρό σκηνικό που κατασκευάστηκε για τα γραφεία της ασφαλιστικής, ο θεατής νομίζει ότι υπάρχει μεγάλο βάθος. Αντίθετα, για το διαμέρισμα του Μπάξτερ προτιμήθηκε κάτι πιο στενόχωρο κι ελεεινό μπροστά σε αυτά που συνηθίζονταν τότε στις ταινίες του Χόλιγουντ.
• Παρά τις πολύ καλές κριτικές, τα Όσκαρ και τη μεγάλη αποδοχή από το κοινό, η ταινία στην εποχή της γνώρισε κι έντονη αμφισβήτηση λόγω του “πιπεράτου” θέματος της.
• Ήταν η 8η πιο εμπορική ταινία της χρονιάς, με έσοδα 24,6 εκατομμύρια δολάρια, έναντι κόστους των τριών.
• Το μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Promises Promises (1968) του Neil Simon, σε μουσική του Burt Bacharach, ήταν διασκευή της ταινίας, και μία από τις πολλές καλλιτεχνικές δουλειές που επηρεάστηκαν άμεσα από αυτήν.
• Μετά από αυτή την ταινία, η επόμενη ασπρόμαυρη που πήρε ξανά το Όσκαρ καλύτερης ταινίας ήταν το 1993 (Η Λίστα του Σίντλερ).
• Ο Lemmon μπορεί να μην κέρδισε εδώ το Όσκαρ, αλλά μετά από χρόνια ο Kevin Spacey αφιέρωσε το δικό του για το American Beauty σε εκείνου την ερμηνεία. Ήταν η ταινία που παρακολουθούσε επίμονα ο Sam Mendes για να πάρει έμπνευση για τη δική του.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Το κεντρικό θέμα της ταινίας άνηκε στον Charles Williams, και είχε ήδη ακουστεί το 1949 σε μια βρετανική ταινία, το The Romantic Age. Με τη νέα του ηχογράφηση ως The Theme from The Apartment έφτασε ως το νούμερο 10 των αμερικανικών Billboard.