The Amazing Spider-Man

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 22/7/2012

Μία πενταετία έχει περάσει από τότε που ο «Spider-man» σκαρφάλωσε για τελευταία φορά στις κινηματογραφικές οθόνες και η απόφαση της εταιρίας παραγωγής να προχωρήσει σε μία επανεκκίνηση, σε κινηματογραφικούς όρους «reboot», της σειράς, φαντάζει μάλλον βιαστική. Παρά την τεράστια εισπρακτική επιτυχία του Spider-man 3 το 2007, πάντως, η αλήθεια είναι πως η σειρά χρειαζόταν μία πνοή φρεσκάδας, μιας και ήδη μοιάζει σχετικά ξεπερασμένη. Με την παρουσία, δε, του Marc Webb (του καταπληκτικού (500) Μέρες με τη Σάμερ) στη σκηνοθετική καρέκλα, τον πολλά υποσχόμενο Andrew Garfield στον ρόλο ενός από τους γοητευτικότερους σούπερ-ήρωες όλων των εποχών και τις δηλώσεις των συντελεστών για ένα φιλμ με περισσότερη έμφαση στην προσωπικότητα και την ανθρώπινη υπόσταση του Spider-man, πώς οι προσδοκίες να μην έχουν φτάσει σε (επικίνδυνα) μεγάλα ύψη;

Η ιδέα του reboot του Spider-man φέρνει στην επιφάνεια αισθητά περιθώρια βελτίωσης από την τριλογία του Sam Raimi. Το κυριότερο, ίσως, μια πιο μοντέρνα και cool σκηνοθεσία, για την οποία ο Marc Webb ήδη με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία απέδειξε ότι είναι ικανός. Επίσης, νομίζω ότι όλοι θέλαμε να δούμε ένα πιο ρεαλιστικό κι ώριμο πορτρέτο της εφηβικής ζωής του Peter Parker –και πρωτίστως να είναι όντως έφηβος, γιατί κανείς από τους πρωταγωνιστές του φιλμ του 2002 δεν έπειθε για τη μικρή ηλικία του. Η απόρριψη μιας σειράς με εξαιρετική πορεία στα ταμεία και η επανεκκίνησή της σε σχεδόν αδικαιολόγητα μικρό χρονικό διάστημα (και ιδιαίτερα όταν ως χαρακτηριστικότερο παράδειγμα reboot κυριαρχούν τα ανεπανάληπτα «Batman» του Christopher Nolan), θεωρητικά θα έπρεπε να έχει ως βασικότερο στόχο την προσπάθεια υπερίσχυσης στον χώρο των σουπερ-ηρωικών blockbuster, με μια, αν όχι τολμηρή, τουλάχιστον πραγματικά προσεγμένη παρουσίαση του πολυαγαπημένου ήρωα, ώστε να κάνει και τον θεατή, με την σειρά του, να συμφωνήσει στην απόρριψη της προηγούμενης τριλογίας.

Τελικά, η ταινία δεν προσφέρει κάτι που ο θεατής δεν ήξερε πως θα δει. Ούτε λέγεται κάποια «ανείπωτη ιστορία», όπως διαφημιζόταν, κάθε άλλο, ούτε λύνεται κάποιο μυστήριο γύρω από τον θάνατο των γονιών του Peter, ούτε και σε γενικές γραμμές το φιλμ είναι κλάσεις ανώτερο από εκείνα του Raimi. Τι προσφέρει; Έναν αναμφίβολα πολύ πιο ανθρώπινο και ρεαλιστικό χαρακτήρα πίσω από τη γνωστή μάσκα…

Ο Marc Webb δεν είναι ο σκηνοθέτης για τον οποίο θα έλεγες πως «δεν θα μπορούσαν να είχαν βρει καλύτερον!», αποτελεί όμως μία σίγουρα εύστοχη επιλογή, πραγματικά ικανή στο ρομαντικό κομμάτι του φιλμ και στην προσθήκη της απαιτούμενης φρεσκάδας. Όσο για το καστ, μπορώ να πω πως έχουν γίνει πράγματι εξαιρετικές επιλογές! Ο Rhys Ifans πείθει στον ρόλο του Lizard, του κακού που δεν πρόλαβε να κάνει την εμφάνισή του στην προηγούμενη τριλογία, το ίδιο και η ανερχόμενη Emma Stone ως Gwen Stacy, το πρώτο αίσθημα του Peter πριν από τη Mary Jane. Για τον Andrew Garfield μπορώ να πω πως όντως δεν θα μπορούσαν να είχαν βρει καλύτερο! Ο ταλαντούχος ηθοποιός που αναδείχθηκε μέσα από το Social Network του David Fincher και το μελαγχολικό Μη Μ` Αφήσεις Ποτέ κάνει τον χαρακτήρα του Peter Parker δικό του και ο θεατής από την πρώτη στιγμή που τον βλέπει, είναι επιτέλους σίγουρος πως, ναι, αυτός ακριβώς είναι ο Spider-man!

Πειράζει που αυτό που μου έμεινε κυρίως από την ταινία είναι το love-story της; Θεωρώ βασικά πως είναι το μοναδικό στοιχείο της, του οποίου οι δυνατότητες αξιοποιούνται πλήρως. Ο Garfield και η Stone διαθέτουν αληθινά εντυπωσιακή χημεία (παρόμοιά της δεν θυμάμαι να έχω δει σε super-hero ταινία) και στη σχέση τους μοιάζει να έχει δοθεί πολλή προσοχή σκηνοθετικά, καθιστώντας τη, παρότι απλούστερη, ασύγκριτα αποτελεσματικότερη από εκείνη των Maguire και Dunst. Παρότι δεν της παραχωρείται πολύς κινηματογραφικός χρόνος, το συναισθηματικό της υπόβαθρο είναι στ’ αλήθεια αξιομνημόνευτο.

Δυστυχώς, για το σενάριο έχω μεγάλο παράπονο. Προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί από την ταινία του 2002, κάνει σχετικά πολλές, πλην όχι ουσιαστικές, αλλαγές -και, παρόλα αυτά, ο χαρακτήρας του Lizard παραπέμπει αδικαιολόγητα έντονα στον Green Goblin του Willem Dafoe. Αφήνοντας πίσω του μια αρκούντως καλή τριλογία, το σενάριο επιχειρεί να προσφέρει μια στιβαρότερη εμπειρία, δίνει όμως βάρος στα λιγότερο σημαντικά σημεία της ιστορίας που έχει να αφηγηθεί κι αποδεικνύεται άνισο. Προσπερνά με αδικαιολόγητη βιασύνη τον θάνατο του θείου του Peter, το υποτιθέμενο «μυστήριο» των εξαφανισμένων γονιών του, αλλά και την μετάλλαξή του από έναν μοναχικό και προβληματισμένο έφηβο σε τιμωρό του εγκλήματος. Διαθέτει χιούμορ, μα συχνά τραβάει τις καταστάσεις από τα μαλλιά για να το καταφέρει. Φιλοδοξεί να μεταφέρει τη συναισθηματική του δύναμη και στις σκηνές δράσης, μα καταλήγει εντέλει να συσσωρεύει τόσα κλισέ, όσα δεν διακρίνονταν και στις τρεις ταινίες του Raimi μαζί! Αποδυναμώνοντας, έτσι, κι αυτή τη φρεσκάδα για την οποία γίνεται λόγος.

Με λίγα λόγια, ο νέος Spider-man κάνει αυτό για το οποίο είναι προορισμένος και δεν το κάνει καθόλου άσχημα. Αποτελεί ένα διασκεδαστικό blockbuster, με θεαματική δράση, πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα και νεανικότερη διάθεση από την αντίστοιχη τριλογία της προηγούμενης δεκαετίας. Κυριαρχεί όμως σε κάθε στιγμή του, η αίσθηση πως θα μπορούσε και καλύτερα. Υπήρχε η ευκαιρία για έναν πραγματικά καλό και ουσιαστικά βελτιωμένο Spider-man, μα έμεινε ανεκμετάλλευτη, λόγω ενός βιαστικού, θα έλεγα, σεναρίου που δεν δείχνει να ενδιαφέρεται πραγματικά για τον ήρωα του. Ψυχή της ταινίας αποτελούν ωστόσο οι εξαιρετικοί πρωταγωνιστές της και αν υπάρχει κάτι σίγουρο, είναι πως ο Spider-man βρήκε πλέον την ιδανική θέση στο πρόσωπο του ικανότατου Andew Garfield -και πως οι προσδοκίες για το δεύτερο μέρος είναι ακόμα υψηλότερες…

Καλή αρχή, λοιπόν, στον καινούριο Spider-man και ελπίζουμε σε ένα πιο προσεγμένο σενάριο (και κάποιον καλύτερο συνθέτη) την άλλη φορά…

Βαθμολογία: