Ο Λογιστής

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 4/1/2017

Ο Λογιστής είναι ένα από τα φιλμ που περίμενα με ενδιαφέρον να δω στους κινηματογράφους το 2016 αλλά δεν τα κατάφερα, οπότε αρκέστηκα σε προβολή στο σπίτι. Κύριος λόγος ήταν η παράξενη υπόθεση της ταινίας αλλά και ο Μπεν Άφλεκ, ο οποίος βγάζει μια ερμηνευτική ωριμότητα τα τελευταία χρόνια, η οποία με έχει κερδίσει. Αν υπάρχει κάτι στον Λογιστή που είναι καλό, μπορώ να αναφέρω με απόλυτη σιγουριά το όνομα του κυρίου Άφλεκ. Από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι λίγο παράξενα για το φιλμ του Γκάβιν Ο’Κόννορ.

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να παρακολουθείτε ένα φιλμ που να το βρίσκετε την ίδια στιγμή βαρέτο αλλά και ενδιαφέρον. Από τη μία κάτι να σου λέει να σταματήσεις την προβολή, από την άλλη μια διαφορετική φωνή να ψιθυρίζει στο αυτί σου: “Μείνε! Περνάς καλά!”. Τόσο περίεργη επίδραση είχε το The Accountant πάνω μου. Ο Άφλεκ είναι αυτός που σίγουρα με κέρδισε. Υποτονικός, άχρωμος, ένας άνθρωπος χαμένος στους αριθμούς αλλά και στο πρόβλημα αυτισμού, με το οποίο έχει μάθει ωστόσο να ζει και να το παλεύει. Υπάρχει, όμως, και η άλλη πλευρά του χαρακτήρα του. Η βίαιη, φονική του πλευρά και τότε ο Άφλεκ μεταμορφώνεται σε action hero, για λίγες μόνο στιγμές. Οι στιγμές δράσης γενικά είναι ελάχιστες. Δύο ή τρεις, αν δε με γελά η μνήμη μου, σε ολόκληρη την ταινία. Είναι πολύ καλές αλλά είναι μόνο αυτές. Μην δείτε το φιλμ περιμένοντας μια καθαρή ταινία δράσης. Αν θα έπρεπε να κατατάξω σε μια κατηγορία το Λογιστή, αυτό θα ήταν στα ψυχολογικά/ δραματικά θρίλερ. Ανάλυση χαρακτήρων, εξήγηση των γεγονότων της ζωής του λογιστή με φλας μπακ ικανοποιητικά, αρκετοί διάλογοι (κουραστικά μεγάλοι πολλές φορές) που θα μπορούσαν να τελειώνουν αρκετές προτάσεις πριν. Υπάρχει ακόμα και η κλασική σκηνή κοινών εξομολογήσεων, σε μια στιγμή ανάπαυλας, μεταξύ πρωταγωνιστή και πρωταγωνίστριας, που το μόνο που σκέφτεσαι εκείνη τη στιγμή είναι ότι πρέπει να βρουν πιο ενδιαφέροντες τρόπους εκεί στο Χόλιγουντ να παρουσιάζουν αυτές τις σκηνές. Συν του ότι η περίεργη σχέση Άφλεκ και Κέντρικ, δε μοιάζει να λειτουργεί ικανοποιητικά.

Στο οπτικό του κομμάτι και στα τεχνικά του μέρη, το φιλμ του Ο’Κόννορ είναι άρτιο. Καλό μοντάζ, καλός ήχος, καλή φωτογραφία. Οι ηθοποιοί επίσης είναι μια χαρά. Αυτό που μπερδεύει το θεατή είναι το ύφος του φιλμ. Εμφανίζεται ως ένα θρίλερ δράσης, το οποίο όμως κινείται με αρκετά διαφορετικούς ρυθμούς. Έχει ανατροπή, έχει σασπένς αλλά κινείται πολύ αργά. Αρχίζει με πολύ αργό βηματισμό, κάνει μία μικρή έκρηξη, ξανά ρίχνει ρυθμούς και ουσιαστικά ανεβάζει το τέμπο του ξανά στο φινάλε. Το περίεργο είναι ότι παρ’ ολ’ αυτά δε σε αφήνει απογοητευμένο. Είναι σαν να σε υπνωτίζει με κάποιο τρόπο και να σε κρατάει εκεί μέχρι το συμπαθητικό φινάλε του.
Ρίξτε του μια ματιά. Είναι από τις περίεργες ταινίες της χρονιάς. Δεν ξέρω αν θα την έβλεπα ξανά και τι επίδραση θα είχε μια δεύτερη προβολή πάνω μου, αυτή η πρώτη πάντως προβολή με άφησε με ανάμικτα και μπερδεμένα συναισθήματα. Μπορεί απλώς να μην το “έπιασα”! Ποιος ξέρει;

Βαθμολογία:

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/8/2017

Είναι σίγουρο πως ο Γκάβιν Ο’Κόνορ ήθελε να κάνει μια καλή ταινία, κι αυτό δεν είναι αμελητέο παρακολουθώντας αυτό το αρκετά πολύπλοκο φιλμ. Φαίνεται από τη δουλειά που ρίχνει στην ανάλυση χαρακτήρων, αλλά κι επιμέρους στην κατασκευή τους. Αλλά άλλο το να είναι φιλόδοξο ένα έργο, και άλλο να είναι αληθινά καλό. Αυτό που εντέλει καίει τον επιμελώς δημιουργημένο ήρωα του Ο΄Κόνορ, είναι ότι όταν εντέλει καταφέρνει να τον χτίσει ως χαρακτήρα, τον ρίχνει σε ένα άνευ προηγουμένου παιχνίδι ανατροπών και δράσης, που το πράγμα ξεφεύγει. Έχει πλέον εισβάλει η άσκοπη για το αρχικό ύφος πολεμοχαρή περιπέτεια, αλλά και το σενάριο υποκύπτει σε κάθε είδους παραλογισμό για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ίσως το φιλμ να ταίριαζε περισσότερο σκηνοθετικά στον Μπεν Άφλεκ, του οποίου η ερμηνεία εδώ αφαιρεί πόντους, παρά προσθέτει. Ό,τι όμως κι αν λέμε, οι καλές προθέσεις κάνουν τη δουλειά τους στο σύνολο.

Βαθμολογία: